Ελληνικό ελαιόλαδο: Η πραγματικότητα ίσως είναι διαφορετική από την εικόνα
του Κώστα Λύρη, Γεωπόνος ειδικός γευσιγνώστης ελαιολάδου – kostasliris@hotmail.com
Με την τρέχουσα ελαιοκομική περίοδο να οδεύει προς το τέλος της, τα προβλήματα ποιότητας και παραγωγής, δίνουν το στίγμα τους και σημαδεύουν, την χρονιά που διανύουμε .
Τεράστια προβλήματα ποιότητας στην Πελοπόννησο, άλλα και στην Κρήτη, έφεραν στα όριά τους, τόσο τους παραγωγούς, όσο και τους εμπόρους.
Τις πταίει; Οι Διευθύνσεις αγροτικής ανάπτυξης, που έχουν αναλάβει το έργο της δακοκτονίας; Το κράτος, που δεν έχει προσφέρει την απαραίτητη οικονομική βοήθεια για αυτόν τον σκοπό; ‘Η τελικά οι ίδιοι οι παραγωγοί, που δεν κάνουν τα απαραίτητα, ώστε να προστατεύσουν την καλλιέργειά τους;
Μια συζήτηση, που σίγουρα προκαλεί πολλαπλές αντιδράσεις και ανάλογα με την μεριά, που βρίσκεται ο κάθε ένας, έχει και διαφορετική προσέγγιση .
Μετά, από τα τόσο χρόνια ενασχόλησης, με τον τομέα του ελαιολάδου, καταλήγω στο χιλιοειπωμένο : όλοι φταίμε …… ( παράφραση, του, μαζί τα φάγαμε ).
Αναμφισβήτητα, μεγάλο μερίδιο ευθύνης, έχει η νοοτροπία του μέσου παραγωγού, οποίος έχει μερικά, από τα παρακάτω ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, τα οποία ίσως είναι μοναδικά, ανά τον κόσμο .
Ο μέσος Έλληνας παραγωγός, δεν παράγει ποσότητα μεγαλύτερη των 5-7 τόνων ελαιλάδου. Η πλειονότητα, δεν φτάνει ούτε τους 3 τόνους. Το κύριο επάγγελμά τους, δεν είναι αγροτικό. Η ιδιότητά του, τις περισσότερες φορές, είναι αυτή του συνταξιούχου αγρότη ή κάτι άλλο .
Ο Έλληνας παραγωγός ελαιόλαδου, δεν γνωρίζει το σημαντικότερο, δεν παράγει αυτός ελαιόλαδο …. (παράξενο;). Όχι δεν παράγει ελαιόλαδο, παράγει ελιές, τις οποίες τις πάει στο ελαιοτριβείο, όπου παράγεται το ελαιόλαδ , άρα το ελαιόλαδο εν δυνάμει, είναι προϊόν, πρώτης μεταποίησης …
Ο Έλληνας παραγωγός, με τη μικρή ποσότητα που διαθέτει, προσπαθεί και πολύ κάλα κάνει, να εξασφαλίσει το μέγιστο δυνατό εισόδημα, θυσιάζοντας και περικόπτοντας, από παντού.
Έχει χάσει όμως, ένα συγκριτικό πλεονέκτημα, αυτό της προσωπικής ενασχόλησης με την αγροτική δραστηριότητα. Για να κάνει την πιο απλή παρέμβαση στο κτήμα του, τις περισσότερες φορές, πολλαπλασιάζει το κόστος υπέρμετρα, για τον απλούστατο λόγο, ότι βάζει κάποιον άλλο, να κάνει τη δουλειά, είτε γιατί δεν διαθέτει ο ίδιος τα μέσα, είτε γιατί δεν μπορεί να το κάνει ο ίδιος. Συνήθως, είναι υπάλληλος ή συνταξιούχος, ο πρώτος δεν έχει χρόνο, ο δεύτερος δεν έχει δυνάμεις και οι δυο σπάνια έχουν τα απαραίτητα μηχανικά μέσα.
Προσοχή εδώ μιλάμε για παραγωγούς και όχι για επαγγελματίες αγρότες !!! Υπάρχει διαφορά !
Η αύξηση του κόστους παράγωγης, συμπιέζει το κέρδος, αυξάνει τα έξοδα, ωθεί στο να μην γίνονται οι απαραίτητες καλλιεργητικές παρεμβάσεις, στον χρόνο και με τον τρόπο που πρέπει, μειώνει το μέγεθος της αναμενόμενης παραγωγής και μειώνει υπέρμετρα την ποιότητα του ελαιολάδου.
Ο μέσος παραγωγός ενδέχεται, να κάνει έναν ή δυο ψεκασμούς για δάκο, κανένα ψεκασμό για μυκητιάσεις, να μην εφαρμόσει καθόλου λίπανση ή να καταφεύγει στην φθηνότερη λύση της αγοράς, ΙΣΩΣ ΠΟΤΕ ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΕΙ ΚΑΝΕΙ ΑΝΑΛΥΣΗ ΕΔΑΦΟΥΣ και φυσικά ή φυλλοδιαγνωστική ανάλυση, είναι μια άγνωστη λέξη για αυτόν .
Υπερβολικό; Δεν θα το έλεγα, μιλάμε, για τον μέσο παραγωγό, δεν μιλάμε για τον επαγγελματία αγρότη και φυσικά δεν μιλάμε για αυτόν που έχει 100 στρέμματα με ελιές, άλλα, για αυτόν, που έχει από 2-3 έως 30-40 ή και λίγο παραπάνω, άλλα έχει άλλο κύριο επάγγελμα. Αυτή είναι η γενική εικόνα, με κάποιες φωτεινές εξαιρέσεις .
Δεδομένου ότι, η ελληνική παράγωγη ελαιολάδου, βασίζεται σε αυτούς τους μικρούς παραγωγούς, χωρίς αυτό να αποκλείει και τους μεγάλους, είναι απορίας άξιο, πως είναι δυνατό με αυτές τις συνθήκες, να υπάρξει μια υγιής και βιώσιμη παραγωγική διαδικασία; Πως είναι δυνατό να παραχθεί ένα άριστο, ή έστω αξιόλογο προϊόν, το οποίο σημειωτέον, είναι ένα από τα κύρια εξαγώγιμα αγροτικά προϊόντα.
Επί σειρά ετών, από όλους ακούγεται συστηματικά η φράση, που θυμίζει προεκλογική εκστρατεία, έχουμε το καλύτερο ελαιόλαδο του κόσμου!!!
ΑΛΗΘΕΙΑ;
Από που προκύπτει κάτι τέτοιο; Μήπως τελικά και αυτό είναι ένας μύθος;
Είμαστε η τρίτη ελαιοπαραγωγός χώρα του κόσμου, για λίγο ακόμα … πιστέψτε με !!!
Είμαστε η χώρα, που έχει τις περισσότερες, αναλογικά, συμμετοχές στους διεθνείς διαγωνισμούς ελαιόλαδου και με τις πιο μοντέρνες συσκευασίες.
Είμαστε όμως και η χώρα, που στους διεθνείς διαγωνισμούς ελαιόλαδου, αναλογικά με τις συμμετοχές που έχει, έρχεται τελευταία σε διακρίσεις … ή σχεδόν τελευταία …
Είμαστε η χώρα, της οποίας το ελαιόλαδο, στους διεθνείς διαγωνισμούς, έχει τα περισσότερα οργανοληπτικά ελαττώματα τα οποία οφείλονται, σε προσυλλεκτικούς, συλλεκτικούς και μετασυλλεκτικούς λανθασμένους χειρισμούς.
Είμαστε η χώρα, που ανεχόμαστε ελαιοτριβεία, που εφαρμόζουν μάλαξη μιας ώρας και σαράντα λεπτών* και λένε, ότι παράγουν λάδι άρωμα (προφανώς με άρωμα βαλβολίνης) .
Είμαστε η χώρα, που έχει μάθει, να ανέχεται τα πάντα, να διαμαρτύρεται για τα πάντα και τελικά να κάνει τα πάντα, ερασιτεχνικά, έχοντας την ψευδαίσθηση ότι εργάζεται επαγγελματικά.
Για την άσχημη τρέχουσα ελαιοκομική χρονιά, δεν φταίει ούτε η Διεύθυνση γεωργίας, ούτε το κράτος, που δεν έστειλε τους απαραίτητους πόρους, ώστε να κινηθεί έγκαιρα η διαδικασία της δακοκτονίας, ούτε οι παραγωγοί, που δεν κάνουν κάλα την δουλειά τους. Φταίμε όλοι μαζί, που επί σειρά ετών μένουμε στο μικρόκοσμό μας, που δεν επενδύουμε στην δουλειά μας και στην ποιότητα, που αρκούμαστε, άπλα, να διαθέτουμε χύδην το λάδι, να παίρνουμε ζεστό χρήμα, με το ελάχιστο κόστος, από τους Ιταλούς και Ισπανούς, που αφού τους το πουλήσουμε, μετά φωνάζουμε, ότι κακώς τους το πουλάμε, χωρίς να σκεφτούμε ότι παράγουμε περίπου 300 – 350 χιλιάδες τόνους και ότι χρειαζόμαστε για τις ανάγκες μας 120 – 150 χιλιάδες συμπεριλαμβανόμενων των τυποποιημένων εξαγώγιμων ποσοτήτων .
Αυτό το εξαγώγιμο ελληνικό προϊόν, που χαίρει εκτίμησης στο εξωτερικό, άλλα και στην Ελλάδα, αυτό που σωστά αποκαλείται, από τους πολιτικούς, ελληνικό χρυσάφι, χρίζει προστασίας !
Χρειάζεται την προσοχή μας!
Χρειάζεται να αναδειχθεί, να βελτιωθεί η ποιότητά του, να πάρει την άξια που του πρέπει.
Η λογική: δεν το προσέχω, γιατί ακόμα και αν παράξω ένα άριστο ελαιόλαδο, δεν θα μου το πληρώσει κανένας, δεν μπορεί να συνεχιστεί .
Είμαστε η τρίτη ελαιοπαραγωγός χώρα, κινδυνεύουμε σε λίγο καιρό, να περάσουμε στην τέταρτη θέση, η Τυνήσια και η Τουρκία, ανεβάζουν τις νέες φυτεύσεις με γεωμετρική πρόοδο .
Η ποιότητα του ελαιολάδου μας, πρέπει να γίνει ακόμα καλύτερη, από αυτό που είναι.
Πρέπει να καταλάβουμε ότι δεν είμαστε μονοί μας στο διεθνές στερέωμα.
Οφείλουμε, να σεβόμαστε τον καταναλωτή.
Οφείλουμε, πάνω από όλα να σεβόμαστε το δέντρο, την ΕΛΙΑ !
Οφείλουμε, όλοι μαζί, να εκπαιδευτούμε από την αρχή, ώστε να πετύχουμε το βέλτιστο αποτέλεσμα.
Η άσχημη χρόνια που διανύουμε (σε ορισμένες περιοχές ιδιαίτερα άσχημη), ας μας προβληματίσει. Ας δούμε τα πράγματα λίγο περσότερο επαγγελματικά και ας επενδύσουμε σε αυτό που πραγματικά αξίζει, στην ΕΛΙΑ .
*Σημείωση: το ελαιοτριβείο, που κάνει μάλαξη μια ώρα και σαράντα λεπτά, είναι υπαρκτό! Δουλεύει στους 40 βαθμούς θερμοκρασία, έχει πάρει πιστοποίηση ISO και έχει και άδεια λειτουργίας!
πηγη:http://www.ellinikigeorgia.gr/
πηγη:http://www.ellinikigeorgia.gr/
Το ψάρι αρχίζει να βρομίζει πάντοτε από το κεφάλι.
ΑπάντησηΔιαγραφή