Φοίνικες και τουριστική ανάπτυξη...η πως αφήνουμε την χώρα στα χέρια άσχετων που πιστεύουν ότι τα γνωρίζουν όλα!!!

Αγαπητοί συνάδελφοι,

Εδώ και λίγες ημέρες, λάβαμε κείμενο σχετικό με τους «Φοίνικες του Ρεθύμνου». Ένα  «ευτράπελο» κείμενο, που ένας –ευτυχώς , αν έχει τετοια μυαλά- τέως Δήμαρχος , προσπαθεί να μας εξηγήσει με λογικοφανή επιχειρήματα , γιατί η Ελλάδα είναι η μοναδική Αφρικανική χώρα με..λευκούς κατοίκους.

Πιο συγκεκριμένα, σύμφωνα με τα λεγόμενα του μικρού άρχοντα , η θαυμάσια «κρητική χλωρίδα» με τα περίπου 5000 ενδημικά είδη (συμπαριλαμβανομένου και του μοναδικού Phoenix theophrasti) δεν έχει να προσφέρει κηποτεχνική προσέγγιση τέτοια ώστε να υπάρξει τουριστική προβολή  του τόπου. Δεν έχει υπόψη του ο «τέως» (αλλά δυστυχώς και πλείστοι εκ των «νυν») τι σημαίνει «ελληνικότητα» και «μεσογειακότητα» στον κήπο, τι διαφορετικό έχει και πως το δίνει, πως αναπτύσσει την υπεραξία των τοπικών προϊόντων αλλα και της εικόνας  της χώρας σαν καρτ-ποσταλ.

Χρειάζεται να γίνει Αλγερία  με Κανάριους Φοίνικες και Ουασιγκτώνιες η Κρήτη μας για να εχει κόσμο την τουριστική περίοδο (μην πω δηλαδή ότι πρέπει να ακούμε και μουσική βεδουϊνων αντί για κρητική λύρα και να μην πίνουμε ρακι…για να έρθουν οι τουρίστες).  Τα ενδημικά  φυτά και δένδρα, δεν μπορούν να αποτελέσουν «θέμα» , δεν εχουν ενδιαφέρον κατά τον «τέως» ασύλληπτα ιδιοφυή αναπτυξιακό εκλεγμένο παράγοντα, που έφερε μαζί με τόσους άλλους τη χώρα έδω. Γιατί θα έπρεπε να ξέρει, ότι η γενιά την οποία αυτή  τη στιγμή  διέλυσε με τέτοιου τύπου επιλογές (αφού μέσα σε όλα αυτά τα φοινικοειδή ήταν δυστυχώς εισαγόμενα και άρρωστα) , αντιστέκεται, επανερχομενη στην Κρήτη και δημιουργώντας αξιόλογους αγροτουριστικούς «θύλακες» που μπορούν να επεκταθούν στο ημιαστικό περιβάλλον και  αμφίδρομα να εξυπηρετούνται οι κλάδοι μέσα από το τοπίο.

Και φυσικά, ο Κρητικός Φοίνικας έχει κορυφαία θέση σε αυτήν την προσέγγιση-αποτελεί μέσα σε όλα και προτεραιότητα της GreekPalmSociety αλλά και ήταν πάντα η τελευταία διαφάνεια σε όσες παρουσιάσεις καναμε με εκλεκτούς συναδέλφους , που αφορούσαν στο σκαθάρι, στην Κρήτη, την περίοδο 2006-2009.

Για να είμαι απόλυτα δίκαιος όμως, έχει ο αγαπητός «τέως» και μία σοφή σκέψη για το μέλλον « Ίσως η Φύση, που σήμερα είναι εναντίον μας, αύριο να είναι μαζί μας.

Ωστόσο το Ρέθυμνο δεν μπορεί να περιμένει τη μεταστροφή της Φύσης, οφείλει να αυτοπροστατευθεί με όποιους τρόπους κρίνουν οι αρμόδιοι προσφορότερους μέσα στα πλαίσια των δυνατοτήτων τους. Αν παρ’ ελπίδα όλα τα αμυντικά μέτρα αποδειχτούν ατελέσφορα και οι φοίνικες καταστραφούν, τότε φυσικά θα πρέπει να αντικατασταθούν από άλλο φυτό της τοπικής χλωρίδας προσεκτικά επιλεγμένο. Αλλά για την ώρα βρισκόμαστε μακριά από το ενδεχόμενο αυτό» .

Μόνο που ο αγαπημένος μας ήδη θα έχει αποδημήσει, όντας σήμερα 77χρονος, όταν μοιραία η γενιά μας (όσο δεν αντιδρά) θα πρέπει να λύσει το πρόβλημα. Βέβαια, εμείς , κάπου αλλού , βάλαμε τις βάσεις για να το λύσουμε….

Όλα αυτά που προαναφέραμε , δεν είναι καινούργια. Τα τελευταία χρόνια γίνεται προσπάθεια  να επανέλθει η ενδημικότητα στο πράσινο και αυτό γίνεται με προγράμματα, νομοθεσία, αποφάσεις δημοτικών συμβουλίων και διεθνείς συμμετοχές (όλα στη  διάθεση του «τέως»  και όποιου άλλου χρειαστεί- στην ΠΕΕΓΕΠ αλλά και στον περισσότερο κόσμο έξω από τον μικρόκοσμο του «τέως» είναι γνωστά) .  Απόψεις σαν κι αυτή, που δικαιολογούν τον πλουτισμό μίας ολόκληρης γενιάς και τη δικαιολόγηση της νοοτροπίας κακών πολιτικών πρακτικών από κάθε μορφής διαπλοκή, οφείλουμε να τις αντικρούουμε με επιχειρήματα (σαν τα προαναφερόμενα) , τονίζοντας και τον ΥΒΡΙΔΙΣΜΟ  που δημιουργείτε ΕΝΑΝΤΙΟΝ του τοπικού Κρητικού Φοίνικα παράλληλα .  Αλλά μήπως και κάποιοι δεν εκπροσωπούν αυτά που προανέφερα;

Δείτε και το βιογραφικού του αγαπημένου «τέως» και πότε διετέλεσε δημοκρατικά Δήμαρχος…

http://www.rethymnoguide.gr/prosopa/politikoi-prosopa/10977-dimitris-z-arxonatkis

Παρακαλώ , διαβάστε κι αυτό..

http://directnews.gr/greece/44020-krhth-athoos-o-prohn-dhmarxos-rethumnou-dhmhtrhs-arxontakhs.html

Νομίζω ότι το συγκεκριμένο περιστατικό δεν μπορεί να αφεθεί αναπάντητο, λυπάμαι που είμαι ο μόνος που το σχολιάζει, δεν έχει να κάνει με ειδίκευση στα φοινικοειδή…είναι συνολική θεώρηση , Δεν σκόπευα να γράψω , εδώ και καιρό, γιατί δεν πολυσυμμετέχω και δεν απαιτώ. Αλλά το «παπατζιλίκι» πρέπει να το σταματήσουμε πρώτα εμείς…

Έτσι δεν είναι;

Ευχαριστω για την ανοχή

ΝΙΚΟΣ ΘΥΜΑΚΗΣ

ακολουθεί το άρθρο του τέως δημάρχου

Οι φοίνικες του Ρεθύμνου

27-05-2016 | Τοπικά
Δημήτρης Ζ. Αρχοντάκης

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΡΕΘΕΜΝΙΩΤΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Του Δημήτρη Ζ. Αρχοντάκη
τ. Δημάρχου Ρεθύμνης

Τον τελευταίο καιρό διεξάγεται ένας δημόσιος διάλογος από τις στήλες της «Κρητικής Επιθεώρησης» σχετικά με τους φοίνικες της πόλης εξ αφορμής της προσβολής τους από το «Κόκκινο Σκαθάρι». Δεν έχω πρόθεση να αναφερθώ στους διαλεγόμενους, θα πω μόνο ότι όλες οι απόψεις που έχουν διατυπωθεί εμπλουτίζουν το θέμα και έχουν κοινό ζητούμενο το καλό του Ρεθύμνου. Σ’ αυτές προσθέτω κι εγώ τις δικές μου έχοντας την «πατρότητα» της φοινικοφυτείας στην πόλη μας.

Ίσως είναι χρήσιμο να υπομνησθεί το ιστορικό και η σκοπιμότητα της φοινικοφυτείας, που δεν υπήρξε θέμα μιμητισμού, αλλά μέρος του Δημοτικού Προγραμματισμού για τον ριζικό αναπροσανατολισμό της Οικονομίας του Ρεθύμνου από τον παραδοσιακό Πρωτογενή και Δευτερογενή Τομέα (Γεωργία, Κτηνοτροφία και αρχική μεταποίηση των προϊόντων τους) στον Τριτογενή, τις Υπηρεσίες, που εκείνη την εποχή θα μπορούσε να είναι για το Ρέθυμνο μόνο ο Τουρισμός. Αργότερα, όταν το θέμα ξεπέρασε το στάδιο των ευχών, πρόσθεσα στους στόχους του Δήμου και το Πανεπιστήμιο.

Το κατά κεφαλήν εισόδημα του Ρεθύμνου τότε (το 1968) ήταν 426 δολάρια έναντι 840 της Ελλάδας, μόλις το μισό (ΕΣΥΕ), και του είχε εξασφαλίσει τον οικτίρμονα χαρακτηρισμό «παντέρμο Ρέθεμνος».

Ο Τουρισμός ως βασικός Άξονας Οικονομικής Ανάπτυξης ξεκίνησε στις 15 Φεβρουαρίου του έτους αυτού με μια σύσκεψη των εκπροσώπων των παραγωγικών τάξεων στο παλιό Δημαρχείο, οι οποίοι αποδέχτηκαν την εισήγηση του Δήμου ότι «κρίνεται απολύτως ρεαλιστική η άποψις ότι ο Τουρισμός αποτελεί δια το Ρέθυμνον την μάλλον αισιόδοξον προοπτικήν». Ο Τουρισμός επιλέχθηκε ως τομέας επιβίωσης για την πόλη μας και έκτοτε δεν έπαψε να κατέχει κεντρική θέση στις επιλογές του Δήμου.

Στα πλαίσια της εφαρμογής ενός ευρύτερου Δημοτικού Σχεδίου τουριστικής ανάπτυξης του Ρεθύμνου το ίδιο φθινόπωρο φυτέψαμε στην εσωτερική πλευρά της παραλίας, στα παρτέρια που διαμορφώσαμε, την πρώτη σειρά των φοινίκων με φυτώρια από τον Δημοτικό Κήπο, τα μόνα που είχαμε, και το επόμενο φθινόπωρο ριψοκινδυνεύσαμε τη φύτευση δεύτερης σειράς κατά μήκος της αμμουδιάς. Τη φύτευση αυτή έκαμε με μηχανήματα ο μακαρίτης Αδριανός Μοτάκης με τα ιδιαίτερα μέτρα προστασίας των φυτών που υποδείξαμε. Δεν έλειψαν οι χλευασμοί, ότι «χτίζουμε στην άμμο παλάτια», όμως αυτό που φαινόταν τόλμημα πέτυχε και οι φοίνικες άντεξαν στις σκληρές μικροκλιματικές συνθήκες της θαλασσινής αρμπόνας.

Την ίδια περίοδο φυτέψαμε φοίνικες όπου βρίσκαμε λίγη δημοτική γη, στου Συνατσάκη, στο Εργατικό Κέντρο, στον Περιφερειακό, στον Άγιο Νικόλαο, στην οδό Κριάρη, στον Κουμπέ κλπ και πολλοί ιδιώτες ακολούθησαν σε δικούς τους χώρους.

Ήταν ένα σχέδιο τεχνητής επέκτασης σε αστικό περιβάλλον ενός ενδημικού φυτού της Κρήτης, του Κρητικού Φοίνικα (Phoenix Theophrasti), που απαντάται διάσπαρτο σε πλείστες παραλιακές περιοχές του νησιού και σχηματίζει και δασύλλια, όπως στου Πρέβελη, στο Βάι κλπ και όπου υπάρχει τοπωνύμιο «Φοίνικας» ή «Φοινικιάς». Τον 19ο αιώνα υπήρχε και «Δήμος Φοίνικα» στην επαρχία Αγίου Βασιλείου (που αναβίωσε στο τέλος του 20ού αιώνα με το σχέδιο «Καποδίστριας»).

Το σκεπτικό της επιλογής αυτής του Δήμου, που χαρακτηρίστηκε τότε «φοινικομανία», συνδύαζε τρία στοιχεία, την τοπική Φύση με την αισθητική και την τουριστική σκοπιμότητα. Συγκεκριμένα στόχος ήταν να προβληθούν στη διεθνή τουριστική αγορά τα γεωφυσικά πλεονεκτήματα του Ρεθύμνου στα πλαίσια της Κρήτης, που είναι σημαντικά, όπως για παράδειγμα τα εξής:

1. Βρίσκεται περίπου στον 35ο γεωγραφικό παράλληλο, δηλαδή νοτιότερα κατά ένα παράλληλο από το Αλγέρι της Αφρικής, το οποίο βρίσκεται στον 36ο και αντιστοιχεί στο νότιο άκρο της Πελοποννήσου. Ενώ δηλαδή η Κρήτη αποτελεί τη νοτιότερη γη της Ευρώπης, φαίνεται να ανήκει ταυτόχρονα στη γεωφυσική ενότητα της Αφρικής.
2. Έχει «αφρικανική» ηλιοφάνεια.
3. Η μέση θερμοκρασία επιφάνειας θαλάσσης στο Ρέθυμνο τον χειμώνα είναι ίση με την αντίστοιχη της Μάγχης το καλοκαίρι (ΕΜΥ).

Επομένως οι Ευρωπαίοι θα μπορούσαν (και μπορούν) να απολαμβάνουν στο Ρέθυμνο «αφρικανικές» αμμουδιές μέσα σε ευρωπαϊκό πολιτισμό και παράδοση (Παλιά Πόλη, Φορτέτζα, Ενετικό Λιμάνι κλπ, που τότε άρχιζε παράλληλα η διάσωση και ανάδειξή τους) και σε κλίμα ασφάλειας, που δεν χαρακτήριζε τη βόρεια Αφρική. Οι φοίνικες θα αποτελούσαν μια αυθεντική τοπική αλλά ταυτόχρονα και «αφρικανική» πινελιά στην τουριστική εικόνα του Ρεθύμνου. Έτσι κι έγινε, οι φοίνικες μεγάλωσαν, ενσωματώθηκαν στην αισθητική και την παράδοση του Ρεθύμνου και ήδη, με επικεφαλής τον γέρο φοίνικα στο ψηλότερο σημείο της Φορτέτζας, το χαρακτηρίζουν δίπλα στα καμπαναριά, τους μιναρέδες και τις αροκάριές του.

Σήμερα έχει αποδειχτεί ότι το σκεπτικό εκείνο ανταποκρίθηκε πολύ καλά στις προσδοκίες του Δήμου και του Ρεθύμνου και εξακολουθεί να ισχύει, μισό σχεδόν αιώνα από τότε.

Όμως τώρα φαίνεται ότι καλείται το Ρέθυμνο να πληρώσει το χρέος του προς τη Φύση: το «Κόκκινο Σκαθάρι» (Rhynchophorus Ferrugineus) επιτίθεται στα φοινικόδεντρα σε όλη σχεδόν την Ελλάδα, απ’ ότι γράφεται, και προκαλεί σημαντικές ζημιές (Καλαμάτα, Γαλαξίδι, Δελφοί κλπ). Τι κάνει λοιπόν το Ρέθυμνο μπροστά σ’ αυτήν την επίθεση;

Άποψή μου είναι ότι, σύμφωνα με τα δεδομένα του τόπου, μόνο μια επιλογή έχει: Αντεπιτίθεται, για να προστατεύσει τα κεκτημένα του. Δεν μπορεί το Ρέθυμνο να προεξοφλήσει ότι έχασε τη μάχη χωρίς να τη δώσει με κάθε μέσον που διαθέτει. Η Φύση βρίσκει συχνά τρόπους να επιβάλει τη δική της δυναμική ενάντια στη βούληση των ανθρώπων, όμως και οι άνθρωποι βρίσκουν πολλές φορές τρόπους να ανατρέψουν τη δυναμική της Φύσης.

Για να μη μακρηγορώ, συνοψίζω τις απόψεις μου σε δύο μορφές αντίδρασης εναντίον του σκαθαριού, παθητική και ενεργητική:

Για την παθητική άμυνα θεωρώ σωστή την τακτική των παλιών Κρητικών, που έκαναν πολλά παιδιά συνυπολογίζοντας και «το μερίδιο του Χάρου» λόγω της μεγάλης παιδικής θνησιμότητας και των διαρκών πολεμικών γεγονότων. Στην περίπτωσή μας αυτό σημαίνει: Φυτεύουμε όσο μπορούμε περισσότερους φοίνικες, δεκάδες κάθε χρόνο, όπου προσφέρεται χώρος και ανάμεσα στους υπάρχοντες. Δεν ξέρω αν μπορεί να δημιουργηθεί, έστω για μακροπρόθεσμη χρήση, φυτώριο αυθεντικού κρητικού φοίνικα, που έχει το πλεονέκτημα ότι βγάζει παραφυάδες και επομένως παρέχει εναλλακτικές λύσεις σε περίπτωση προσβολής του αρχικού φυτού από το σκαθάρι αξιοποιώντας το υπάρχον ριζικό σύστημα. Επίσης φαίνεται να μην προτιμά το σκαθάρι την Ουασιγκτονία, η οποία παρέχει το πρόσθετο πλεονέκτημα της ταχύτερης ανάπτυξης από άλλα φοινικοειδή. Αυτονόητη είναι η επιδίωξη της οικονομικά συμφερότερης λύσης.

Για την ενεργητική αντίδραση θεωρώ απολύτως απαραίτητη την άμεση εξουδετέρωση παντός φοινικόδεντρου, σε δημόσιο ή ιδιωτικό χώρο, που παρουσιάζει σαφείς ενδείξεις ότι έχει προσβληθεί από τον Ρυγχοφόρο. Έχω ακούσει ότι το έντομο γεννά 200 – 300 αυγά που εκκολάπτονται μέσα στον φοίνικα και οι προνύμφες του τρέφονται μ’ αυτόν σκοτώνοντάς τον. Όταν λοιπόν έχεις τον εχθρό σου συγκεντρωμένο στο εκκολαπτήριο, δεν τον αφήνεις να ολοκληρώσει τον βιολογικό του κύκλο και να διασκορπιστεί στον αέρα, όπου ο μόνος κίνδυνος που διατρέχει φαίνεται να είναι οι σπουργίτες, αλλά τον αντιμετωπίζεις στον άντρο του.

Έχω ακούσει επίσης ότι στη νότια Ιταλία, που πλήττεται κι αυτή από το σκαθάρι, «κουρεύουν» τα προσβεβλημένα φοινικόδεντρα και μετά τα τυλίγουν με κατάλληλο πλαστικό δίχτυ και παγιδεύουν μέσα τα έντομα. Δεν φαίνεται κακή ιδέα ούτε ακριβή. Ίσως θα μπορούσε και να εξεταστεί και μια παραλλαγή της, να κατασκευαστούν σωληνωτές «θήκες» για τους προσβεβλημένους φοίνικες, φέρ’ ειπείν από πλαστικό θερμοκηπίου, αν δεν το τρυπούν οι κάνθαροι, για να τους εγκλωβίζουν. Αν μάλιστα η κατασκευή γίνει με συγκόλληση του πλαστικού και είναι αεροστεγής, που δεν είναι δύσκολο ούτε ακριβό, ίσως θα μπορούσε να αφαιρεθεί το οξυγόνο από το εσωτερικό της «θήκης» με μια αντλία Vacuum (κενού), όπως αυτές που έχουν στα τυροκομεία, τα πλινθοποιεία κλπ. Με στόχο να προκληθεί ασφυξία στις προνύμφες. Η επιλογή της μεθόδου είναι θέμα δοκιμών εκ μέρους των ειδικών, αλλά τα εκκολαπτήρια των Ρυγχοφόρων πρέπει να εξουδετερώνονται χωρίς να αποκλείεται φυσικά και οποιοδήποτε άλλο μέσον αντιμετώπισής τους. Θα μπορούσε ίσως ακόμη για λόγους αισθητικής να κόβονται τα προσβεβλημένα φυτά, να μεταφέρονται σε κάποιο χώρο, να «πακετάρονται» με πλαστικό και να αποτίθενται εκεί.

Στο θέμα αυτό της αντιμετώπισης του εντόμου ας μου επιτραπεί να θεωρήσω αναγκαία την συμβολή όλων των τουριστικών επιχειρηματιών δια των συλλογικών οργάνων τους και καθενός που αγαπά το Ρέθυμνο. Σε περιόδους μεγάλης κρίσης, όπως η τωρινή, δεν μπορούμε να τα περιμένομε όλα από τους δημόσιους φορείς, πρέπει να βοηθούμε και οι πολίτες.

Προσθέτω μια ακόμη άποψη: οι δυναμικές της Φύσης εκδηλώνονται καμιά φορά όπως η Καμπύλη Περιοδική Γραμμή της Φυσικής, δηλαδή με εξάρσεις και υφέσεις. Όταν ένα είδος ζωής παρουσιάσει εκρηκτική ανάπτυξη και θέσει σε κίνδυνο την ισορροπία της τροφικής αλυσίδας, προκύπτει με φυσικό τρόπο κάποιος ανασχετικός παράγοντας, μια επιζωοτία ή κάτι ανάλογο, ο οποίος χαλιναγωγεί το αφύσικα αναπτυσσόμενο είδος και αποκαθιστά την ομαλή λειτουργία του βιοσυστήματος. Αν δεν υπήρχαν φυσικοί περιορισμοί, θα είχαν εξοντωθεί πλείστα είδη ζωής, ζωικά και φυτικά. Ίσως η Φύση, που σήμερα είναι εναντίον μας, αύριο να είναι μαζί μας.

Ωστόσο το Ρέθυμνο δεν μπορεί να περιμένει τη μεταστροφή της Φύσης, οφείλει να αυτοπροστατευθεί με όποιους τρόπους κρίνουν οι αρμόδιοι προσφορότερους μέσα στα πλαίσια των δυνατοτήτων τους. Αν παρ’ ελπίδα όλα τα αμυντικά μέτρα αποδειχτούν ατελέσφορα και οι φοίνικες καταστραφούν, τότε φυσικά θα πρέπει να αντικατασταθούν από άλλο φυτό της τοπικής χλωρίδας προσεκτικά επιλεγμένο. Αλλά για την ώρα βρισκόμαστε μακριά από το ενδεχόμενο αυτό.