ΚΗΠΟΣ = ΖΩΗ

Νοσοκομείο Σωτηρία

Συχνά επισκεπτόμουν ένα συγγενή μου στο Σωτηρία. Πέρα από τα τυπικά χαμόγελα όπου γύρναγε το βλέμμα σου έβλεπες πόνο , ανθρώπους παραιτημένους να τους μετακινούν συγγενείς , λίγη ελπίδα  και προσπάθεια, Αυτοί οι απέραντοι διάδρομοι μιζέριας με κοφτές ματιές και γλυκά λόγια. Ώρες αγωνίας φόβου  με όλες αυτές τις καλωδιωμένες εξωγήινες μορφές γεμάτες σωλήνες με οξυγόνα  και συνδεδεμένους με περίεργα μηχανήματα..
     Το νοσοκομείο είναι ο χώρος που γεννιέται πλέον ένας άνθρωπος και συνήθως είναι ο χώρος που θα φύγει. Είναι σημείο γέννησης , χαράς, θεραπείας ελπίδας αλλά και πόνου , θανάτου θλίψης.
 Το προσωπικό κρατάει αυτό το χώρο καθαρό αποστειρωμένο,  και παλεύει για την ζωή με αγωνία στο βλέμμα, γιατροί με στηθοσκόπια , νοσοκόμες σε ένα ατελείωτο πήγαινε έλα σε αυτό το κύκλο ζωής και θανάτου.
 Όμως εδώ  σε αυτό το Νοσοκομείο υπάρχει μία διαφυγή. Τα μπαλκόνια έβλεπαν σε κήπους σε μια παλιά ξερή πλέον λιμνούλα και ένα δάσος που θαρρείς κατέβαινε από τον Υμηττό και έφτανε η δροσιά του έως τα δωμάτια.   Άνοιγες την πόρτα και δεν άκουγες ήχους πόλης αλλά πουλιά να κελαηδούν, θρόισμα φύλλων και ιδιαίτερα το απόγευμα …αυτή την μυρωδιά υγρασίας. Δροσιάς του δάσους.
Πάντα ήμουν πρόθυμος να πάω αυτή την βόλτα έως το Κυλικείο που είναι μέσα στο δασάκι , να βγω να μυρίσω να ξεφύγω. Όλες οι αισθήσεις για λίγο ξέφευγαν….
 Λέμε καθαρό αέρα, ομορφιά πουλιά. Και εδώ στην φύση ο ίδιος κύκλος . Γέννηση , ζωή , θάνατος. Τίποτε δεν ζεί για πάντα, ούτε τα φυτά, ούτε τα πουλιά  αλλά εδώ είναι  η ζωή. Είναι ένας κύκλος όπου κυριαρχεί η διάρκεια,  οπού είναι συνέχής και δημιουργίας.
Και ο κύκλος αρχίζει ξανά. Απλά κοιτάς έξω από το παράθυρο και βλέπεις την ζωή , έχεις ελπίδα.

Τάτσης Κώστας
www.bioprasino.gr