Biokipos: ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΚΟΡΜΟ?

Δευτέρα 13 Μαρτίου 2023

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΚΟΡΜΟ?

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΜΕΣΑ?

COSA C’E’ DENTRO?

του Giovanni Morelli

Γεωπόνο, Εκπαιδευτή Δεντεροκόμος

Στην πρώτη διαφάνεια βλέπουμε έναν πλευρικό κλάδο (επιτονικό κλάδο που ανήκει στην «προσωρινή κόμη», δηλαδή σχηματίζεται υπό την ισχυρή κυριαρχία της κορυφής, πριν αναπτυχθούν οι συνολικές διαδοχικές επαναλήψεις-διακλάδωσεις, που στην πραγματικότητα αποτελούν τη «μόνιμη κόμη» του Σφενδάμου (Acer negundo), που αυτός χαρακτηρίζεται από μία διαμήκη ρωγμή.

Κοινώς γνωστή ως η «δέσμη της ατυχίας», αυτή η βλάβη είναι αποτέλεσμα αποκόλλησης, δηλαδή του διαχωρισμού μεταξύ του συμπιεσμένου τμήματος και του τμήματος έλξης του κλάδου (πλαστική παραμόρφωση), μετά από κάθετη τάση στην επιφάνεια του(στην περίπτωση αυτή η όλα περιπλέκονται από μια διαδικασία στρέψης την οποία όμως για τους σκοπούς της ανάρτησης μπορούμε να παραμελήσουμε ...) της αύξησης του άξονα.

Ο κλάδος, ο οποίος πλεόν έχει αφαιρεθεί, προσφέρει αφορμή για ορισμένες σκέψεις.

1. Καταρχήν, η γένεση της βλάβης συνδέεται με την άνευ προηγουμένου έκθεση του κλάδου στη δράση του ανέμου μετά την κοπή ενός άλλου δέντρου, τοποθετημένου δίπλα στο Σφενδάμι μας. Υπό αυτή την έννοια, η αποτυχία δεν μπορεί να αναχθεί σε ένα «εξαιρετικό» γεγονός με απόλυτη έννοια, αλλά σε ένα «εξαιρετικό» γεγονός με σχετική έννοια, καθώς ο κλάδος δεν είχε ποτέ βιώσει ένταση ανέμου όπως αυτή, που οδήγησε σε αποκόλληση και ως εκ τούτου, δεν είχε κανένα λόγο να δομηθεί όπως χρειαζόταν.

2. Δεδομένου του μεγέθους του, ο κλάδος έχει σίγουρα μια επιβλαβή δυνατότητα- επικινδυνότητα ενάντια σε πράγματα ή ανθρώπους. Ωστόσο, το γεγονός ότι ανήκει στην προσωρινή διαμόρφωση της κόμης, δείχνει ότι η ενδεχόμενη απώλειά του, δεν θα αντιπροσώπευε σε καμία περίπτωση απειλή για την αρχιτεκτονική και λειτουργική ακεραιότητα του δέντρου.

Πόσο μάλλον που η πτώση του στη βάση του κορμού του δέντρου -τουλάχιστον σε φυσικές συνθήκες (Φυσική αποκλάδωση) - θα οδηγούσε στην αποσύνθεσή του και κατά συνέπεια στην «ανακύκλωση» του. Βρισκόμαστε λοιπόν αντιμέτωποι με μια φυσιολογική ανανέωση της μάζας της ανάπτυξης τέλεια ενσωματωμένη στη μορφογενετική διαδικασία του ατόμου (φυσιολογικό τραυματικό αυτο-κλάδεμα δέντρου)

3. Η πρωτογενής αποτυχία ήταν πέντε χρόνια πριν από την αφαίρεση κλάδου, όπως αποδεικνύεται από την ανάπτυξη του δευτερογενούς κλάδου. Ως εκ τούτου, το δέντρο έχει εφαρμόσει επανορθωτικές διαδικασίες οι οποίες, στην πραγματικότητα, έχουν αποφύγει την οριστική κατάρρευση του άξονα. Στην απομακρυσμένη θέση, ωστόσο, η «συγκόλληση» δεν ολοκληρώθηκε (δεύτερη διαφάνεια που αντιστοιχεί στη διακεκομμένη γραμμή «Α» στην πρώτη διαφάνεια, παρατηρήστε τα χρώματα λόγω της δραστηριότητας των χρωμογόνων μυκήτων), υποδεικνύοντας ότι ο κλάδος συνεχίζει να καταπονείται ανώμαλα (στρέψη).

Αντίθετα, στην εγγύς θέση, ο κλάδος είναι σχετικά σταθερός (τρίτη διαφάνεια που αντιστοιχεί στη διακεκομμένη γραμμή "B" στην πρώτη διαφάνεια· στη θέση αυτή, στην πραγματικότητα, υπάρχει μόνο μια κάμψη με επακόλουθο σχηματισμό δύο μεγεθυσμένων περιθωρίων όπου η βλάβη - τάση μετά από στρες - προχωρά προς τα έξω.

4. Η εξωτερικά ορατή συμπτωματολογία (πρώτη διαφάνεια), όσο αδιαμφισβήτητη κι αν είναι, ξεφεύγει από έναν ενιαίο ορισμό επειδή, αντί ως «ελάττωμα» διαμορφώνεται ως «απάντηση σε ελάττωμα», ή - ακριβώς - ως επανορθωτική πλαστική αντίδραση. Με άλλα λόγια, θα πρέπει να αντιμετωπίζεται με ένα … θετικό νόημα.

5. Από διαγνωστική άποψη είναι αδύνατο να προσδιοριστεί η πιθανότητα αποτυχίας του κλάδου (πρόγνωση). Με άλλα λόγια, να πούμε αν η μοίρα θα ήταν αυτή του σχισίματος ή της άφεσης του «ελαττώματος», όπως «διφορούμενα» ορίστηκε παραπάνω. Υπό αυτή την έννοια, καθώς έχουμε να κάνουμε με κλάδο που σχετίζεται με την προσωρινή διαμόρφωση της κόμης του δέντρου, η αφαίρεσή του, αποδυκνύεται και είναι η καταλληλότερη δραστηριότητα μετριασμού του κινδύνου.

5. Η πλαστική επανορθωτική αντίδραση, σε άλλες συνθήκες στρες, θα μπορούσε να ήταν πιο αποτελεσματική, οδηγώντας σε «κλείσιμο» της βλάβης προς τα έξω και, ίσως, μετριάζοντας τα εξωτερικά συμπτώματα, καθιστώντας πολύ πιο δύσκολο τον εντοπισμό του «ελαττώματος», αν και χωρίς να αλλάζει σημαντικά (ή, σε κάθε περίπτωση, με «μετρήσιμο» τρόπο) η τάση για αστοχία του άξονα.