Η κλιματική αλλαγή φέρνει μαζί της ακραία καιρικά φαινόμενα τα οποία δεν είναι ότι δεν υπήρχαν αλλά διαφέρουν πια σε ένταση, σε συχνότητα και σε τόπους που εκδηλώνονται. Αυτή η συνθήκη από μόνη της απαιτεί να ανοίξει ο διάλογος και η επαναξιολόγηση του τρόπου διαχείρισης του αστικού πρασίνου, στη νέα κατάσταση που βιώνουμε. Αυτή η απλή αναγκαιότητα κάποιου σχεδιασμού, για το πεδίο της πρωτοβάθμιας αυτοδιοίκησης βρίσκεται στη σφαίρα σχεδόν του αδύνατου.
Η «Ελπίδα» άφησε πίσω της πολλές απώλειες σε δέντρα αλλά και ζημιές από πτώσεις δένδρων πάνω σε αυτοκίνητα, κολώνες και εναέρια δίκτυα ηλεκτροφωτισμού, καθώς και σε παρακείμενες κατοικίες. Το αστικό πράσινο χρήζει φροντίδας και συντήρησης για να μπορείς να το διατηρείς υγιές και ασφαλές κι αυτά για τους Δήμους, από ό,τι φαίνεται, δεν αποτελούν προτεραιότητα. Προϋπολογισμοί δεν υπάρχουν για πράσινο (εκτός από έργα βιτρίνας) και ταυτόχρονα αποψιλώνονται οι υπηρεσίες. Την τελευταία δεκαετία, το προσωπικό των υπηρεσιών πρασίνου, κυρίως το εργατικό αλλά και το επιστημονικό, συνταξιοδοτείται χωρίς να αναπληρώνονται τα κενά. Μέγα λάθος που αποδείχτηκε περίτρανα, και όχι πρώτη φορά, και σε αυτή την κακοκαιρία. Οι ιδιωτικές εταιρείες - εργολάβοι που αναλαμβάνουν π.χ. κλαδέματα δένδρων, δεν μπορούν να ανταποκριθούν εγκαίρως και βεβαίως πρώτιστο μέλημά τους είναι το μεγαλύτερο δυνατό κέρδος με το μικρότερο δυνατό λειτουργικό κόστος, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ασφάλεια των εργαζομένων τους και για την ποιοτική εργασία. Όλοι και όλες διαπιστώσαμε εξάλλου πόσο λαμπρά έκανε τη δουλειά της η ακριβοπληρωμένη ιδιωτική πρωτοβουλία (βλ. Αττική Οδός).
Λόγω της έλλειψης πόρων δεν μπορεί να συντηρηθεί το πράσινο ικανοποιητικά και να κλαδευτούν τα δέντρα της πόλης ανάλογα με το είδος τους και όπως πρέπει. Δέντρα ακλάδευτα ή κακοκλαδεμένα έσπασαν υπό το βάρος του χιονιού.
Ο κακός ή και ανύπαρκτος σχεδιασμός που υπήρξε κάποτε όταν φυτεύονταν δέντρα ακατάλληλα για πεζοδρόμια και πόλεις αφού το μόνο κριτήριο ήταν, και σε ορισμένες περιπτώσεις ισχύει ακόμα και σήμερα, η αισθητική των αιρετών. Πραγματοποιούνταν φυτεύσεις χωρίς να λαμβάνονται υπόψη η φυσιολογία του δένδρου και ο χώρος που απαιτείται για να αναπτυχθεί σωστά, με ασφάλεια και με τις λιγότερες δυνατές επεμβάσεις. Επιπλέον λόγω της έλλειψης κοινόχρηστων χώρων πρασίνου, διατηρούνται δέντρα που δεν αναλογούν στον χώρο που βρίσκονται, προκειμένου να διατηρηθεί λίγο πράσινο. Οι περισσότεροι δήμαρχοι όμως βλέπουν το πράσινο ως έργο βιτρίνας και δεν ασχολούνται τι θα συμβεί μετά τη θητεία τους. Όχι βεβαίως ότι δεν υπάρχουν εξαιρέσεις, αλλά είναι ελάχιστες.
Σήμερα καλούνται οι Υπηρεσίες να διαχειριστούν δένδρα που φυτεύτηκαν σε λάθος σημείο (πολύ μικρά πεζοδρόμια, κάτω από καλώδια ηλεκτροφωτισμού, δίπλα σε κολώνες, σε επαφή με μάντρες σπιτιών κ.λπ.), δένδρα που από τη φυσιολογία τους δεν είναι επιδεκτικά σε περιορισμό της κόμης τους (π.χ. πεύκα), δένδρα με έντονες κλίσεις λόγω έλλειψης στήριξης στα πρώτα στάδια της ανάπτυξής τους, οπότε μοιραία από το βάρος του χιονιού μπορεί να δώσουν σπασίματα ή και πτώσεις, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Στην Ελλάδα ο τομέας δενδροκομία στην πράξη, με διαύλους επικοινωνίας με τις υπηρεσίες πρασίνου των Δήμων και των Περιφερειών, δεν υπάρχει. Δεν υπάρχουν εξειδικευμένοι γνώστες του σωστού κλαδέματος, ανάλογα το δέντρο και τη χρήση, ούτε πιστοποιημένοι εκτιμητές επικινδυνότητας. Ούτε καμιά μέριμνα των αρμόδιων υπουργείων για επιμορφώσεις προσωπικού και αιρετών γύρω από ζητήματα πόλης, φυτικού κεφαλαίου, κλιματικής αλλαγής.
Ακόμα και η έλλειψη συντονισμού των υπηρεσιών στο ελληνικό δημόσιο βάζει και εδώ το χεράκι της, διότι όταν εκτελούνται έργα, ΕΥΔΑΠ, ΔΕΗ, ΟΤΕ κοντά σε δέντρα, ποτέ δεν προηγείται ενημέρωση στους Δήμους ώστε να έχουν οι αρμόδιες υπηρεσίες εικόνα σε ποια δέντρα έχουν γίνει ζημιές λόγω των έργων ή έχουν κοπεί ρίζες κοκ. Τέτοια δέντρα κάποια στιγμή σε μια έκτακτη συνθήκη, όπως πολύ χιόνι, καταρρέουν.
Έχουν γραφτεί πολλά για τη συμβολή του πρασίνου και κυρίως των μεγάλων δένδρων στη βελτίωση της ποιότητας ζωής των κατοίκων των πόλεων, στη βελτίωση της ψυχοσωματικής τους υγείας, στη βελτίωση του μικροκλίματος μιας περιοχής. Είναι ανάγκη να διεκδικήσουμε τη δημιουργία νέων χώρων πρασίνου σε κάθε γειτονιά. Δεν πρέπει να δαιμονοποιήσουμε τα μεγάλα δένδρα, αλλά αντιθέτως να δημιουργήσουμε τους χώρους και τις συνθήκες εκείνες στις οποίες θα μπορούν να αναπτύσσονται χωρίς προβλήματα.
Θα έπρεπε να επανασχεδιάσουμε τις πόλεις μας με διεπιστημονική συνεργασία και συνεργασία των κατοίκων και να δοθούν οι πόροι για την εφαρμογή των σχεδίων που θα προκύψουν. Η όποια δαπάνη για την ενίσχυση του πρασίνου είναι ανταποδοτική και αποτελεί τη σημαντικότερη επένδυση που καλούνται Δήμοι, περιφέρειες και κράτος να κάνουν άμεσα.
Αλλιώς... να είμαστε καλά στην επόμενη «Ελπίδα» να μετράμε καταστροφές.
πηγη:https://www.epohi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου