Δευτέρα 13 Αυγούστου 2018

Γλυκάνισος







Γλυκάνισος
Το άνισο   (Pimpinella anisum), λέγεται επίσης και γλυκάνισος ή το γλυκάνισο (aniseed). 
Είναι ανθοφόρο φυτό στην οικογένεια των Απιίδων (Apiaceae) ή Σκιαδανθών (Umbelliferae), ιθαγενές στην περιοχή της ανατολικής Μεσογείου και τη Νοτιοδυτική Ασία.
Το όνομα "anise" προέρχεται από το ελληνικό, άνισος (= ακανόνιστος).
Eίναι ποώδες  πολυετές φυτό,  εξελισσόμενο σε ύψος 0,9 μ.) ή περισσότερο. Τα φύλλα στη βάση του φυτού είναι απλά, μήκους 1–5 εκ., ενώ τα φύλλα που είναι υψηλότερα στους μίσχους, είναι πτεροειδή, διαιρούμενα σε πολυάριθμα μικρά φυλλαράκια. 
Μαγειρική:
Το άνισο είναι γλυκό και πολύ αρωματικό, διακρίνεται δε από τη χαρακτηριστική γεύση του.
Οι σπόροι, ολόκληροι ή αλεσμένοι, χρησιμοποιούνται για την προετοιμασία τσαγιού (μόνοι τους ή σε συνδυασμό με άλλα αρωματικά βότανα), καθώς και σε μια μεγάλη ποικιλία βιομηχανιών ζαχαρωδών προϊόντων, συμπεριλαμβανομένων των μαύρων φασολιών ζελέ, τις Βρετανικές μπάλες γλυκάνισου, τα Αυστραλιανά humbugs, τις ροδέλες άνισου Νέας Ζηλανδίας, τα Ιταλικά pizzelle, τα Γερμανικά pfeffernüsse και springerle, τα Αυστριακά anisbögen (παραδοσιακά Αυστριακά - Ελβετικά μπισκότα με γλυκάνισο), τα Ολλανδικά muisjes, bizcochitos του Νέου Μεξικο και picarones του Περού. Είναι βασικό συστατικό στο Μεξικανικό atole de anís και champurrado, που είναι παρόμοιο με την καυτή σοκολάτα και στην Ινδία, λαμβάνεται ως χωνευτικό μετά τα γεύματα.

Ποτά:
Το γλυκάνισο χρησιμοποιείται για να προσδώσει γεύση, στο Ελληνικό ούζο, στο arak της Μέσης Ανατολής, στο aguardiente της Κολομβίας, στο Γαλλικό  anisette pastis,  στο mastika της Βουλγαρίας , στο Γερμανικό Jägermeister, στο Ελβετικό Appenzeller Alpenbitter, στο Ιταλικό sambuca, στο Ολλανδικό Brokmöpke, στο Πορτογαλικό, Περουβιανό και Ισπανικό anísado και Herbs de Majorca, στο Μεξικανικό Xtabentún, και στην Τουρκική ρακή.

Ιατρική:
Η κύρια χρήση του γλυκάνισου στην παραδοσιακή Ευρωπαϊκή βοτανική ιατρική ως διαλυτικό αερίων (μειώνοντας τον μετεωρισμό).
Το άνισο έχει επίσης χρησιμοποιηθεί για τη θεραπεία των εμμηνορροϊκών κραμπών και των κολικών. 
Το αιθέριο έλαιο, φέρεται να έχει χρησιμοποιηθεί ως εντομοκτόνο, κατά των ψειρών και των ακάρεων.

Ιστορία:
Ο γλυκάνισος αναφέρεται ήδη στον διάσημο παπύρο Ebers, που γράφτηκε γύρω στο 1550 π.Χ. Στην αρχαιότητα, ήταν ένα συστατικό της πανάκειας «theriak»  (από το therapeutik = θεραπευτικό) , την οποία ο Πλίνιος λέει  ότι ήταν αποτελεσματικός σε όλες τις ασθένειες και τις δηλητηριάσεις. (Πανάκεια = τα πάντα ακέω = θεραπεύω).
Δεδομένου ότι ο γλυκάνισος θεωρήθηκε ως διεγέρτης της ορέξεως, ονομάστηκε επίσης aniketon (= το αήττητο).
Οι αρχαίοι Ρωμαίοι προσέφεραν συχνά κέικ, καρυκευμένο με γλυκάνισο στο τέλος των συμποσίων ως χωνευτικό.
















                                                                Κωνσταντίνος Θ. Μπουχέλος
 Ομότιμος Καθηγητής Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθηνών
















Αρθρα του Κ Μπουχέλου:
του Κ.Μπουχελου:

Μια πρόταση για τους φοίνικες

Η «άμπελος του θεού των κεραυνών» και ο καρκίνος

Ακάρεα της σκόνης του σπιτιού

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)