ΤΟ ΠΡΑΣΙΝΟ ΠΟΥ “ΞΕΧΝΟΥΜΕ”

ΤΟ ΠΡΑΣΙΝΟ ΠΟΥ “ΞΕΧΝΟΥΜΕ”
("Εγκλήματα" στην ελληνική πόλη!)

του Αντωνιου Β. Καπετάνιου

 Δασολόγου-Περιβαλλοντολόγου

         Υπάρχουν κάποιες μορφές πρασίνου που δεν αξιολογούνται και παραβλέπονται ή -το συνηθέστερο- καταστρέφονται (κυρίως για την εξυπηρέτηση “επιτακτικών” πρακτικών ή λειτουργικών σκοπών!) Αναφέρομαι στο πράσινο που συγκροτείται στους κήπους ή στους περιβάλλοντες χώρους δημοσίων κτηρίων ή ιδρυμάτων, στο παρόδιο πράσινο, στο πράσινο κτηριακών συγκροτημάτων (όπως των σχολείων, των εργατικών πολυκατοικιών, των Ξενία κ.ά.) κ.λπ. Αυτό το πράσινο παραδίδεται συνήθως στις ορέξεις ή στις επιθυμίες των διαχειριστών τους (είτε είναι κράτος, είτε συμβούλια και επιτροπές, είτε οργανισμοί κ.ά.), και πάντα γι’ αυτό υπάρχει μια δικαιολόγηση ανώτερου ή επιτακτικού σκοπού! Θ’ αναφερθώ σ’ ένα παράδειγμα, από τα πολλά που γνωρίζω, τ’ οποίο ως γεγονός με πόνεσε πολύ. Είναι η περίπτωση του παραδείσιου κήπου του νοσοκομείου Βόλου, ο οποίος καταστράφηκε ολοσχερώς για ν’ ανεγερθεί στη θέση του το νέο νοσοκομείο Βόλου (αποπερατώθηκε το 2007, όμως η κοπή του κήπου συνετελέσθη το 1993, με τη θεμελίωση του νοσοκομείου). Τούτο, με την κακή αισθητική κατ’ εμέ, σε σχέση με το κομψό, ντελικάτο και στην ανθρώπινη κλίμακα παλαιό νοσοκομείο με τον κήπο (που παρέμεινε ως κτήριο, όχι όμως ο κήπος!), ξεπρόβαλλε ως ένα “τέρας” στην πόλη, που κατέφαγε τ’ όμορφο πράσινο που βρισκόταν εκεί, δείχνοντας ότι η αισθητική και η ποιότητα δεν υπολογίζονται στους σήμερους καιρούς μπρος στην πρακτική αξία των πραγμάτων και στη λειτουργική των καταστάσεων. 

         Προφανώς και ήταν χρειαζούμενο ένα νέο νοσοκομείο, όχι όμως εκεί, όχι στη θέση του κήπου, που αποτέλεσε το εύκολο θύμα! Δημόσια οικόπεδα υπήρχαν, θέληση για ουσιαστικές λύσεις δεν υπήρχαν, αλλά ούτε και το ανάλογο background για τη δρομολόγησή τους. 

           Ήταν, ο κήπος του νοσοκομείου Βόλου (του Αχιλλοπούλειου νοσοκομείου, όπως ονομάζεται), μιαν όαση, ένας μικρός παράδεισος εντός της πόλης, τον οποίο επισκέπτονταν οι κάτοικοί της για την υγιεινή του αξία, παρά το γεγονός ότι δε νοσηλεύονταν. Βεβαίως, ο κήπος ήταν βασικά αφιερωμένος στους αρρώστους που νοσηλεύονταν στο νοσοκομείο, οι οποίοι έκαναν υγιεινούς περιπάτους σε αυτόν, κατά την επικρατούσα τότε θεώρηση (την ορθότατη, που σημέρα δυστυχώς δεν ακολουθείται), ότι η ίαση πρέπει να συνοδεύεται και από το κατάλληλο φυσικό περιβάλλον, στο οποίο ο άρρωστος πρέπει να μετέχει, παράλληλα με το νοσοκομειακό (για το λόγο τούτο εξάλλου, παλιά ο κήπος νοσοκομείου αποτελούσε αναπόσπαστο κομμάτι του). Ήταν, ο κήπος του νοσοκομείου Βόλου, ένας παραδείσιος κήπος, με διαδρομές χωμένες στο πράσινο. Μάλιστα, είχε και κηπουρό, που ανήκε στο νοσοκομείο, ο οποίος τον περιποιούνταν. Ήταν ένα τοπόσημο της πόλης του Βόλου, ένα εμβληματικό της σημείο. Και παρόλα ταύτα καταστράφηκε! Θυμούμαι κάποτε, στις αρχές της δεκαετίας του 1970, που νοσηλευόμουν στο νοσοκομείο του Βόλου, είχα ως παιδί την παιχνιδιάρικη διάθεση να βγαίνω και να παίζω στον κήπο, κρυβόμενος στους “δαιδάλους του”, με τους γονείς να με αναζητούν απελπισμένα! Ήταν όμορφα τα χρόνια κείνα, ιδανικά όπως τα σκέφτομαι σε σχέση με το σήμερα, τ’ οποίο φροντίσαμε ως τραγικοί επίγονοι να το καταστήσουμε οικτρό για τη ζήση μας, με πράξεις όπως αυτές που προανέφερα.

(φωτ.1 : το νοσοκομείο του Βόλου “πνιγμένο” στο πράσινο του κήπου του -φωτ. Ζήμερη)

(φωτ. 2 : ο κήπος του νοσοκομείου Βόλου, μαζί με τον κήπο του Αθανασάκειου μουσείου Βόλου, που βρίσκεται δίπλα του και προς την πλευρά της θάλασσας, αποτελούσαν ενιαίο πράσινο σύνολο στην αεροφωτογραφία της περιοχής το έτος 1966 -το κόκκινο περίγραμμα οριοθετεί την έκταση)

(φωτ. 3: Το “μεγαθήριο” νοσοκομείο Βόλου, με την κακή αισθητική, έργο γνωστού Έλληνα αρχιτέκτονα, έχει καταλάβει εξ ολοκλήρου το χώρο του άλσους του νοσοκομείου Βόλου (τίποτα δεν έχει απομείνει από αυτό) -δέστε διαφορά κλίμακας/μεγέθους σε σχέση με το κομψό κτήριο του παλαιού νοσοκομείου, που βρίσκεται έμπροσθέν του, ενώ δίπλα αυτού, το νεοκλασικό κτήριο, είναι το Αθανασάκειο μουσείο Βόλου)