Τετάρτη 23 Μαρτίου 2016

ΚΙΤΡΙΝΟ

Καλημερα
ευτυχώς η δουλειά μας είναι κύρια έξω και παρακολουθούμε την μαγεία της φύσης.. Ετσι παρατήρησα ότι μπήκαμε στην περίοδο όπου κυριαρχεί το κίτρινο.
Ολόκληρες πλαγιές με σφαλάχτρια(ασπάλαθους) με συμπλήρωμα τα σπάρτα δίπλα στους δρόμους , τις μηδικές, τις γαλατσίδες(euforbia charachias) , τα ελίχρυσα,, τις ξινήθρες που δημιουργούν στρώμα στους ελαιώνες και τα σινάπια στα παρατημένα κτήματα ...Οι ακακίες- κύρια οι κυανοφυλες ολοκληρώνουν την κίτρινη πανδαισία .
Η Κουτσουπιά διαφέρει πρόλογος για την επόμενη"λυπημένη" περίοδο αν που και που βλέπεις καμιά έτοιμη παπαρούνα και οι Λαλάδες στην Χίο έσκασαν .

Ένα με το ποίημα του Σεφέρη στο δίσεκτο έτος που περνάμε


«Επί ασπαλάθων ...»

Ήταν ωραίο το Σούνιο τη μέρα εκείνη του Ευαγγελισμού
πάλι με την άνοιξη.
Λιγοστά πράσινα φύλλα γύρω στις σκουριασμένες πέτρες
το κόκκινο χώμα κι ασπάλαθοι
δείχνοντας έτοιμα τα μεγάλα τους βελόνια
και τους κίτρινους ανθούς.
Απόμακρα οι αρχαίες κολόνες, χορδές μιας άρπας αντηχούν ακόμη ...

Γαλήνη.
- Τι μπορεί να μου θύμισε τον Αρδιαίο εκείνον;
Μια λέξη στον Πλάτωνα θαρρώ, χαμένη στου μυαλού τ' αυλάκια·
τ' όνομα του κίτρινου θάμνου
δεν άλλαξε από εκείνους τους καιρούς.
Το βράδυ βρήκα την περικοπή:
«Τον έδεσαν χειροπόδαρα» μας λέει
«τον έριξαν χάμω και τον έγδαραν
τον έσυραν παράμερα τον καταξέσκισαν
απάνω στους αγκαθερούς ασπάλαθους
και πήγαν και τον πέταξαν στον Τάρταρο, κουρέλι».

Έτσι στον κάτω κόσμο πλέρωνε τα κρίματά του
ο Παμφύλιος Αρδιαίος ο πανάθλιος Τύραννος.

Euphorbia acanthothamnos(Φωτογραφία Σταυρος Αποστόλου)






























Του Αντωνιου Καπετανιου Δασολόγου Περιβαλλοντολόγου  
Επί ασπαλάθων…
Ο ασπάλαθος στην πυρά!
Η Calicotome villosa (ασπάλαθος) έναι ένας ακανθώδης θάμνος (ημίδενδρο), της οικογένειας των Fabaceae, με ύψος μέχρι 3 μέτρα, με εναλλασσόμενους κλάδους και με διακριτές αυλακώσεις κατά μήκος των βλαστών, που όταν οι βλαστοί του ξεραθούν το καλοκαίρι μετατρέπονται σε σκληρά αγκάθια.
Αυτά μας λέγει η βοτανική επιστήμη για τον ασπάλαθο. Ότι είναι είδος δασικό, που ανήκει στην οικογένεια των Fabaceae, στην οποία υπάγονται δασικά είδη όπως η κουτσουπιά, η ακακία, η ψευδακακία, η γκλεντίτσια, η χαρουπιά, ο κύτισος, το σπάρτο, η δενδρώδης μηδική, το λαβούρνο, η σοφόρα κ.ά. Χαρακτηρίζει οικολογικά περιοχές συγκροτώντας φυσικά μεσογειακά οικοσυστήματα με σημαντική περιβαλλοντική καθώς και πολιτιστική αναφορά/προσφορά.
Γνωστό το φυτό από τα αρχαία χρόνια, αφού με αυτή την ονομασία -ασπάλαθος- αναφέρεται από τον Διοσκουρίδη, σύμφωνα με τον οποίο (και τον Πλάτωνα), με τα κλαδιά του, που φέρουν ισχυρά αγκάθια, τιμωρούσαν οι θεοί τους τυράννους στον Άδη. Σε αυτήν την ιστορική αναφορά βασίζεται και το τελευταίο ποίημα που έγραψε ο Γιώργος Σεφέρης στις 31 Μαρτίου 1971, το οποίο ονομάζεται «Επί Ασπαλάθων».
Εξάγοντας τον ασπάλαθο από τη δασική προστασία, κατά τον τρόπο που απεφάνθη τελευταίως το Τεχνικό Συμβούλιο Δασών, τον απεντάσσουμε εμμέσως (πλην σαφώς!..) από τα δασικά είδη, κρίνοντας αντιεπιστημονικά και πέραν κάθε λογικής. Κατά τον ίδιο τρόπο και με την ίδια λογική θα έπρεπε κι όλα τα υπόλοιπα είδη της οικογένειας Fabaceae να τα αντιμετωπίσουμε με τον ίδιο επιλεκτικό τρόπο, ο οποίος, με μια γενικευμένη αφαιρετική αντιμετώπιση, θα μπορούσε να επεκταθεί σε κάθε δασικό είδος, οποιασδήποτε οικογένειας, οπότε θα επέρχονταν πλήρης διάλυση των επιστημονικών δεδομένων, καθώς και των περιβαλλοντικών κεκτημένων. Μια λογική, δηλαδή, του “παραλόγου”, της ανατροπής υπέρ κάποιας “πρακτικής λογικής” διά της υποβάθμισης!
Πηγαίνοντας στην ερμηνευτική εγκύκλιο του νόμου 998/1979, ο οποίος εφαρμόζεται τροποποιημένος και σήμερα, και η οποία δείχνει (επεξηγεί) τη βλάστηση που προστατεύει η δασική νομοθεσία (εγκύκλιος αριθ. 159140/1077/12-3-1980 του Υπουργού Γεωργίας), βλέπουμε στη σελ. 34 αυτής να παρατίθεται πίνακας όπου σύμφωνα με τα τρία “βοτανικά ευαγγέλια”, τα βοτανολογικά λεξικά των Γενναδίου, Καββάδα και Διαπούλη, ο ασπάλαθος κατατάσσεται στους δασικούς θάμνους και αποτελεί ξυλώδη βλάστηση που χαρακτηρίζει δασικά τα οικεία περιβάλλοντα. Αυτή η παγίως ισχύουσα και επιβαλλόμενη επιστημονικά θέση της διοίκησης, γιατί αλλάζει σήμερα; Και γιατί ένα επιστημονικό συμβούλιο, το Τεχνικό Συμβούλιο Δασών, καλείται (για ακόμα μια φορά…) να κρίνει με όρους που αντίκεινται στη δασολογική επιστήμη και σε βάρος των φυσικών μας περιβαλλόντων;

4 σχόλια:

  1. Το κίτρινο είναι το πιο ερεθιστικό και ελκυστικό χρώμα για τα έντομα . Έτσι βοηθούν ή συμμετέχουν στην οργιαστική εφαρμογή των σεξουαλικών ορμών των φυτών στην επερχόμενη Άνοιξη. Και η Ζωή συνεχίζεται….

    Γ.Σ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Απ αφορμη την αναφορα στο ειδος Μηδικη(προφανως η δενδρωδης)κανω αναδρομη
    στην ιστορια του Αιλανθου.-
    Ερωτω λοιπον:Σας αρεσει ο Αιλανθος;Που ειναι επικινδυνα ανταγωνιστικος και
    εχει κουρασει παρα πολυ τους Κηποτεχνες,τους Αρχιτεκτονες Τοπιου,τους
    Δασολογους,κλπ με την ραγδαια επεκταση του στα αστικα και δασικα
    οικοσυστηματα μας(γαμ.. την ατυχια μας).-
    Επειδη δε,τα νεφελωδη κριτηρια μας για την επιλογη ειδων για τις
    Κηποτεχνικες μας συνθεσεις ειναι αιτιες διεισδυσης ,της σαρας και της
    μαρας,μεσα στην
    φυτοτεχνικη ματαιοδοξια μας(στην Ιταλια ,οΑιλανθος προκειται να επικυρηχθει
    σαν ανεπιθυμητος,και να περιοριστει αυστηρα σε μουσιακη χρηση!!!)εμεις θα
    τον λατρευσουμε(απο την εποχη της Αμαλιας)ακομα και για ποσες γενιες
    Ελληνων;
    Αμφιλεγομενη ειναι και η Μηδικη η Δενδρωδης,που ανατιναζει(παρα την αντοχη
    της στην καλοκαιρινη ξηρασια-αφου δειχνει σαν εντελως ξηραμενη οταν δεν
    αρδευεται)το τοπιο της Εθνικης μας Οδοποιιας.-
    Ειναι ειδος που ανταγωνιζεται καταστροφικα τα γηγενη οικοσυστηματα,δηλ.αυτα
    που χαιρονταν την παρθενια τους πριν γινουν διανοιξεις εθνικης οδοποιιας με
    νησιδες ασφαλειας που φυτευτηκαν με Μηδικες Δενδρωδεις και αρχισαν να
    σαλταρουν αριστερα δεξια στο Γεωργικο και Δασικο συστημα της Νεας Εθνικης
    οδου στο Κεφαλοβρυσο Αγρινιου(σαν παραδειγμα προς αποφυγη).-
    Αλλα σε ποιον θα ιδρωση το αυτι;
    Οσο για την ευθυξια των δραστων,ελπιζω να οδηγησει σε οικολογικη συζητηση
    και να προκυψει καποια Κηποτεχνικη ειδηση.-

    Με απειρη εκτιμηση
    Δ.παπαδημας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Υπέρ του κίτρινου, κατά της δικτατορίας


    http://oikologein.blogspot.gr/2016/03/blog-post_23.html





    Στον PEEGEP,
    διαδικτυακό τόπο των γεωτεχνικών, ο Κώστας Τάτσης γράφει για την
    υπερκυριαρχία του κίτρινου στο ανοιξιάτικο τοπίο.

    Αναφέρεται στους ακανθοφόρους ασπαλάθους όπως επίσης στα σπάρτα δίπλα
    στους δρόμους , στις μηδικές, στις γαλατσίδες , στις ξινήθρες που
    δημιουργούν στρώμα στους ελαιώνες, στα σινάπια στα παρατημένα κτήματα, στις
    ακακίες, « που ολοκληρώνουν την κίτρινη πανδαισία» . Και μετά παραθέτει το
    «Επί ασπαλάθων», ποίημα του Σεφέρη, για την ακρίβεια το τελευταίο του.

    Το ποίημα γράφτηκε το 1971, δυο χρόνια αφότου ο Σεφέρης είχε καταγγείλει με
    δηλώσεις του το δικτατορικό καθεστώς. Επακολούθησαν «αντιδηλώσεις» της
    Χούντας από τα μίντια της εποχής, κι ακόμη άλλες ενέργειες ταπείνωσης του
    διάσημου λογοτέχνη, που είχε πάρει βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1964. Γι
    αυτό και μέσα από το ποίημά του ο Σεφέρης εξέπεμπε το «άχτι» του κατά της
    αμόρφωτης και αστοιχείωτης δικτατορίας, χρησιμοποιώντας ως τιμωρητική
    φαντασίωση το σύρσιμο πάνω από τους ασπαλάθους - τη στιγμή που άλλοι έτρεφαν
    πιο γειωμένες φαντασιώσεις, όπως δημόσιες κρεμάλες, εκτελεστικά αποσπάσματα
    κλπ.



    Η τέχνη, δηλαδή η τέχνη που βρισκόταν σε επαφή με τον περίγυρό της, είχε
    πάντοτε τον τρόπο να στρατεύεται χωρίς να ευτελίζεται. Το θέμα είναι τώρα τι
    γίνεται..

    ΑπάντησηΔιαγραφή