Μυκόριζα η θαυματουργή

Μυκόριζα

Βελτιώστε την ευρωστία και τη δύναμη των φυτών, την αντοχή στις ασθένειες τις απαιτήσεις σε νερό, βελτιώστε το χώμα και μειώστε τις απαιτήσεις σε λιπάσματα. Πολύ απλά χρησιμοποιήστε μυκόριζα!

Τι είναι: Η μυκόριζα είναι η συμβίωση που υπάρχει στο έδαφος μεταξύ των ριζών ενός φυτού με έναν μύκητα. Πρακτικά η «συνεργασία» αυτή βελτιώνει την δυνατότητα του φυτού να προσλαμβάνει από το έδαφος το νερό και τα θρεπτικά στοιχεία που χρειάζεται.

Το πρακτικό αποτέλεσμα είναι ότι το φυτό μας αναπτύσσεται ταχύτερα, αποκτά εξαίρετο ριζικό σύστημα και αντίστοιχη αντοχή σε ασθένειες (κυρίως μυκητολογικές) και αυξάνεται η ευρωστία του. Σημαντικό είναι ότι χρησιμοποιεί όλο το διαθέσιμο νερό, οπότε έχει αντοχή στην ξηρασία. Η συμβίωση γίνεται, με πολλά είδη μύκητα. Το κάθε είδος μύκητα έχει διαφορετική απόδοση και μπορούμε να φτάσουμε σε οικονομία έως 40 % σε νερό και λιπάσματα. Αυτό που αλλάζει ουσιαστικά είναι η όψη και η αντοχή του φυτού μας. 

          Πως χρησιμοποιείται: 

Τα πρακτικά οφέλη είναι :

1.    μείωση των λιπασμάτων που εισάγουμε στην καλλιέργεια

2.    μείωση φυτοφαρμάκων

3.    οικονομία στο νερό άρδευσης

4.    βελτίωση εδάφους

5.    μείωση οργωμάτων και καλλιέργειας

6.    καλύτερη παραγωγή και ανθοφορία

7.    ελάχιστο κόστος

Τάτσης Κων/νος - Γεωπόνος

www.topiodomi.gr

ΟΙ ΜΥΚΟΡΡΙΖΕΣ ΤΩΝ ΕΛΑΙΟΔΕΝΡΩΝ ΚΑΙ Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥΣ

Οι μυκόρριζες είναι μύκητες του εδάφους που έχουν την ικανότητα ν’ αναπτύσσουν συμβιωτική κι αμοιβαία ωφέλιμη σχέση με τις ρίζες των περισσότερων φυτών. Κατά τη συμβίωση, το φυτό παρέχει υδατάνθρακες στο μύκητα και αυτός, μέσω του εκτεταμένου εδαφικού μυκηλίου, παρέχει στο φυτό θρεπτικά στοιχεία και ιδιαίτερα φώσφορο. Επίσης οι μυκόρριζες παρέχουν προστασία στα φυτά στις περιπτώσεις ξηρασίας, φτωχότητας του εδάφους ή αλατότητας αυτού. Η ύπαρξη μυκορριζών στα φυτά θεωρείται δείκτης φυσικότητας και ισόρροπης λειτουργίας στο φυσικό τους σύστημα. Γι’ αυτό και κατά βάσιν συναντώνται στα δασικά, τα λιβαδικά και τ’ αμμοθινικά οικοσυστήματα, όμως τις βρίσκουμε και στα γεωργικά, εκεί που η διατάραξη λόγω της καλλιέργειας δεν είναι ισχυρή και το αγροτικό σύστημα εμφανίζει ισόρροπη και μη δυναμική διαχείριση (επί δενδροκαλλιεργειών κατά βάσιν). Τέτοιες περιπτώσεις αποτελούν οι βιολογικές καλλιέργειες, αλλά κυρίως οι ελαιώνες, περισσότερο οι παλιοί ή αυτοί που επιβιώνουν σε συνθήκες οριακής γονιμότητας, μ’ ελάχιστες έως καθόλου εδαφικές εισροές για δεκαετίες -θυμούμαι τον πατέρα που στον ορεινό επικλινή ελαιώνα μας μούδειχνε την “απράδα” (όπως αποκαλούσε τη μυκόρριζα) της ρίζας της ελιάς, όταν φορές βάθαινε ο κασμάς και το τσαπί στη διαμόρφωση του αύλακα (της βαθμίδας) για τη συγκέντρωση σε αυτόν που βρόχινου νερού, για το πότισμα φυσικώς του δένδρου, θεωρώντας την ως καλό για το δένδρο.
Είναι το λοιπόν οι παραδοσιακοί ελληνικοί ελαιώνες, οι καταφρονημένοι για την οριακότητα και τη μη παραγωγικότητά τους, φυσικά συστήματα που έχουν τα χαρακτηριστικά και τα στοιχεία που τους δηλοποιούν ως τέτοια, καθώς και τις λειτουργίες αυτών. Οι “αφανείς” μυκόρριζές τους τούς δηλοποιούν φυσικώς, όμως η γενικότερη παρουσία τους στην ελληνική ύπαιθρο, δικαίως προσδίδει σε αυτούς το χαρακτηρισμό “δάσος ελαιών”, καθώς αλλιώς δε θα μπορούσε ν’ αποδοθεί η φυσικότητα των συστημάτων του δένδρου του Έλληνα, της ελιάς, του δένδρου που αυτός φύτεψε και δημιούργησε την υπαίθρια φύση του…

Αντώνης Καπετάνος 

Δασολόγος Περιβαλλοντολόγος