ΔΕΝΤΡΑ ΣΕ ΑΣΤΙΚΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ: ΜΕΤΑΞΥ ΠΡΟΣΔΟΚΙΩΝ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ

 ΔΕΝΤΡΑ ΣΕ ΑΣΤΙΚΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ:

 ΜΕΤΑΞΥ ΠΡΟΣΔΟΚΙΩΝ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ

ΠΡΟΣΔΟΚΙΑ:Ένα μεγάλο, υγιές ώριμο αστικό δέντρο που παρέχει σκιά και δροσιά, απορροφά σημαντική ποσότητα CO2 και παρέχει βιότοπο για τη χλωρίδα και την πανίδα.

ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ: Ένα αστικό δέντρο που έχει εξασθενεί σιγά σιγά  εδώ και χρόνια και τελικά θα πεθάνει, με αποτέλεσμα να μην υπάρχουν καθόλου οφέλη για το κλίμα.

Δυστυχώς, συχνά το βλέπουμε αυτό να συμβαίνει στην πράξη.......

        Αυτό που πολλοί άνθρωποι φαίνεται να ξεχνούν -και συχνά είναι οι αιρετοί και οι επαγγελματίες του κλάδου -είναι ότι η φύτευση ενός αστικού δέντρου απαιτεί εργαλεία για να ανταποκριθεί στην προσδοκία.

        Στις πόλεις, ένα νεαρό δέντρο φυτεύεται συχνά σε μια απλή τρύπα, περιμένοντας να ενηλικιωθεί σε ένα εξαιρετικά εχθρικό περιβάλλον. Ξεχνάμε ότι η αστική φύτευση απαιτεί κατάλληλες συνθήκες. Ο αστικός χώρος – πάνω και κάτω από το έδαφος – καταλαμβάνεται πυκνά από υποδομές και υπηρεσίες. Κάθε τετραγωνικό  μέτρο στο αστικό περιβάλλον χρησιμοποιείται εντατικά από  κυκλοφορία, δίκτυα, και εκδηλώσεις. Η δημιουργία μιας έξυπνης ισορροπίας μεταξύ πράσινου,μπλέ και  γκρίζου αποτελεί μια αυξανόμενη πρόκληση και καθίσταται ολοένα και πιο σημαντική.   

        Οι συνθήκες στο αστικό περιβάλλον απέχουν πολύ από το να είναι βέλτιστες για να ωριμάσει ένα δέντρο με υγιή τρόπο. Διάφοροι παράγοντες, όπως ο περιορισμένος χώρος, η κακή -συχνά ανυπαρκτη- διείσδυση νερού, η ρύπανση, η περιορισμένη διαθεσιμότητα θρεπτικών συστατικών και η συμπύκνωση του εδάφους, μειώνουν την ανάπτυξη και τη διάρκεια ζωής του δέντρου. Καθώς τα δέντρα συνεχίζουν να αναπτύσσονται, οι ρίζες τελικά αντιμετωπίζουν κάθε είδους εμπόδια  στην αγκίρωση, συνεχείς τομές ΟΚΩ που τις καταστρέφουν, το αερισμό, την παροχή νερού, και εμπόδια που δυσκολεύουν την ανάπτυξη τους, αυξάνοντας τον κίνδυνο αστοχίας και με αποτέλεσμα την απώλεια μιας επένδυσης που, αν διατηρηθεί υγιής, θα παρείχε πολύ μεγαλύτερα οφέλη από τις νέες φυτεύσεις.

Κατασκευή πρότυπης δεντροδόχου στην Θεσσαλονίκη (φωτο ΤΟΠΙΟΔΟΜΗ)

Συμπίεση Εδάφους και Υπόγειες Υποδομές

    Ιδιαίτερα, η συμπύκνωση του εδάφους και οι υπόγειες υποδομές είναι προβληματικές για τα αστικά δέντρα, καθώς αυτές είναι οι κύριες αιτίες της αδυναμίας των ριζών να αγκυροβολήσουν σωστά στο έδαφος και περιορίζουν την παροχή νερού, αέρα και θρεπτικών συστατικών στις ρίζες. Αυτό προκαλεί ένα αποδυναμωμένο δέντρο και αυξάνει την πιθανότητα αποτυχίας ή ανατροπής σε καταιγίδες ή ισχυρούς ανέμους. Στο τέλος, μια πολύτιμη επένδυση χάνεται επειδή ένα μεγάλο, ώριμο δέντρο αποφέρει σημαντικά περισσότερα οφέλη για το κλίμα από τις νέες φυτεύσεις.

Κρίσιμος Παράγοντας για τα Δέντρα της Πόλης

        Αν υπάρχει ένας κρίσιμος παράγοντας για την ανάπτυξη και την υγεία τόσο των νέων όσο και των υφιστάμενων αστικών δέντρων, αυτός είναι ο όγκος της διαθέσιμης γης, ο χώρος  δηλαδή ανάπτυξης ριζώματος που έχουν στη διάθεσή τους. 

 Αντιρριζική μεμβράνη  για προστασία υποδομών από τις ρίζες 

Οι ρίζες χρειάζονται απλώς χώρο για να αναπτυχθούν, ώστε το δέντρο να μπορεί να σταθεροποιηθεί και να απορροφήσει θρεπτικά συστατικά από το έδαφος. Εάν αυτή η ανάπτυξη παρεμποδιστεί από την έλλειψη χώρου ριζώματος, το δέντρο θα αποδυναμωθεί πιο γρήγορα, εξασθενεί, θα είναι πιο ευάλωτο σε ασθένειες και παράσιτα και τελικά θα πεθάνει πρόωρα. Ειδικά στην περίπτωση των υφιστάμενων ώριμων αστικών δέντρων, τα οποία παρέχουν πολλά οφέλη για το κλίμα, συμβάλλουν στον αισθητικό χαρακτήρα ενός τόπου και παρέχουν κοινωνική συνοχή, αυτό είναι μια πραγματική σπατάλη. Στην χώρα μας εχουμε και την ιδιαίτερότητα να λέιπουν αρχικά οι υποδομές και να πραγματοποιούνται συνεχώς τομές  για νέα δίκτυα χωρίς καμμία προσοχή και χωρίς να τηρούνται οι κανόνες τις τέχνης, που καταστρέφουν το ριζικό σύστημα δημιουργώντας σημαντικά προβλήματα στην στηριξή και καταστροφή των Δέντρων.   Γι' αυτό είναι απαραίτητο να κάνετε τα υπάρχοντα δέντρα ανθεκτικά στο μέλλον, δίνοντάς τους τον σωστό σχεδιασμό λάκκου δέντρων. Είναι επίσης απαραίτητο να προστατευτούν τα αστικά δέντρα – νέα και υπάρχοντα – διασφαλίζοντας πραγματικό χώρο για τις ρίζες. 

Σύστημα υπόγειας αγκύρωση δέντρων με "πιάτα" 

https://www.youtube.com/watch?v=odnlaJDEO8I&t=288s

Βιντεο για Υπόγεια στήριξη δέντρων 

    Σήμερα υπάρχουν καινοτόμα συστήματα δομημένου εδάφους εγκατεστημένα κάτω από πεζοδρόμια, ικανά να αντέχουν βαριά φορτία χωρίς συμπίεση. Αυτές οι μονάδες περιλαμβάνουν σωλήνες αερισμού, υπόγεια άγκυρωση ρίζας και στήριξης του δεντρου   και  οδηγούς ρίζας που να προστρατεύουν οχι μονο το φυτό αλλα και υποδομές όπως τα πεζοδρόμια. 

    Με αυτόν το τρόπο προάγουν την οξυγόνωση, τη σταθερότητα και την ελεγχόμενη ανάπτυξη, αποφεύγοντας τη ζημιά από την πίεση της ρίζας. Συχνά συνδέονται με κανάλια αποστράγγισης για τη βελτίωση της παροχής νερού.

    Η παραδοσιακή «τρύπα φύτευσης» δεν είναι πλέον επαρκήςαλλα απλα μία ευκολη και άλλοθι μαζικών φυτεύσεων με μικρή αποτελεσματικότητα. Μόνο μέσω αυτών των καινοτόμων συστημάτων – που διατίθενται σε διαφορετικές εμπορικές παραλλαγές – μπορεί να δοθεί στα αστικά δέντρα ο όγκος ρίζας που χρειάζονται για να αναπτυχθούν υγιή μέχρι την ωριμότητα και να τα προστατέψει από μελλοντικές ενεργείες ενώ παραλλήλα βοηθούν πολύ και στην αντιπλημμυρική προστασία των πόλεων. Έτσι οι προσδοκίες μπορούν επιτέλους να γίνουν πραγματικότητα.

 Σύστημα άρδευσης και αερισμού δέντρου και  Σύστημα καθοδήγησης ριζών για δεντροδόχους και προστασίας πεζοδρομίου

 

Νερό, Αέρας και Σταθερότητα για το Δέντρο

    Όλα τα  σύστηματα   ορθής δεντροδόχου που υπάρχουν δεν αποτελούνται  μόνο από μονάδες δόμησης εδάφους, αλλά διαθέτουν επίσης σωλήνες αερισμού, αγκύρωση ριζικής μπάλας (σε νέα φύτευση) και πάνελ καθοδήγησης ριζών. Οι σωλήνες αερισμού υπάρχουν για να παρέχουν στο δέντρο επαρκή αερισμό. Η αγκύρωση της ριζικής μπάλας διασφαλίζει ότι η ριζική μπάλα του δέντρου αναπτύσεται σταθερά χρησιμοποιώντας συμπαγείς δεσμούς που συνδέονται συνήθως  μέσω αγκυρών  στο έδαφος. Τα πάνελ καθοδήγησης ριζών έχουν τη λειτουργία να καθοδηγούν τις ρίζες των δέντρων κάθετα προς τα κάτω, επιτρέποντάς τους να συνεχίσουν να αναπτύσσονται οριζόντια κάτω από το πάνελ αποφεύγοντας να δημιουργούν προβλήματα στα δομικά στοιχεία (πεζοδρόμια, δικτυα κτλ). Επιπλέον, το σύστημα συχνά συνδέεται με μια αποχέτευση ομβρίων υδάτων, ώστε το δέντρο να μπορεί να απορροφά καλύτερα το νερό και να είναι λιγότερο πιθανό να υποφέρει από ξηρασία.

                          Σύστημα υποδομής Green blu urban

Κάνοντας τις Προσδοκίες Πραγματικότητα

    Ο παραδοσιακός τρόπος φύτευσης δέντρων - σκάψιμο μιας τρύπας και φύτευση ενός δέντρου - είναι παρελθόν στο αστικό περιβάλλον. Τα αστικά δέντρα απλώς συναντούν πάρα πολλά εμπόδια και χάνουν την δυνατότητα  για να γεράσουν υγιή. Για να εξακολουθούν να έχουν τον απαραίτητο όγκο ριζών για να ευδοκιμήσουν στις αστικές υποδομές, απαιτείται να χρησιμοποιούμε τις νεες τεχνολογίες. Τόσο για νέες φυτεύσεις όσο και για υπάρχοντα δέντρα. Με αυτόν τον τρόπο, τα δέντρα έχουν την ευκαιρία να γεράσουν υγιή στην πόλη και οι προσδοκίες γίνονται πραγματικότητα!

Εδω κατεβάστε εδώ οδηγό  φύτευσης δέντρων 

Ελεύθερη αποδοση από τον Κωνσταντίνο Τάτση που βασίζεται στην Περίληψη του F. Ferrini σε άρθρο και στο ίδιο το άρθρο  https://treebuilders.eu/

Χρειάζεται πολιτικό θάρρος για την οικοδόμηση καλύτερων πόλεων

 Χρειάζεται πολιτικό θάρρος για την οικοδόμηση καλύτερων πόλεων

Όλοι λέμε ότι θέλουμε πιο πράσινες, αθόρυβες και πιο ανθρώπινες πόλεις.

Μέχρι να βρούμε χώρο στάθμευσης.......

Εκεί τελείωσε η συναίνεση. 

Και εκεί αρχίζει το πρόβλημα.

        Ο μετασχηματισμός των πόλεων δεν εξαρτάται μόνο από τους προϋπολογισμούς, την τεχνολογία ή τα στρατηγικά σχέδια.

        Εξαρτάται, πάνω απ’ όλα, από το πολιτικό θάρρος: να υποθέσουμε ότι η αλλαγή μιας ενοχλητικής πόλης, αλλά από τη στιγμή που δεν το κάνουμε μας καταδικάζει για να ζήσουμε χειρότερα.

          Γιατί,  το να σχεδιάζουμε πόλεις για τους ανθρώπους δεν είναι ιδεολογικό ζήτημα. Είναι θέμα δημόσιας υγείας, κοινωνικής δικαιοσύνης και κοινής λογικής.

Ο φόβος της διατάραξης

Στην Ισπανία, οι περισσότεροι πολιτικοί γνωρίζουν πολύ καλά τι πρέπει να γίνει για τη βελτίωση της αστικής κινητικότητας:

• Μείωση του χώρου που διατίθεται για τα αυτοκίνητα. 
• Φαρδιά πεζοδρόμια. 
• Πεζοδρομήσεις στους δρόμους. 
• Δημιουργία συνδεδεμένων και ασφαλών ποδηλατοδρόμων. 
• Ενίσχυση των δημόσιων συγκοινωνιών.

Το πρόβλημα δεν είναι τεχνικό, είναι πολιτικό.

        Οι περισσότεροι ηγέτες δεν τολμούν να το κάνουν επειδή φοβούνται τον θόρυβο των μέσων ενημέρωσης, τα παράπονα της γειτονιάς ή την απώλεια ψήφων.
        Το αποτέλεσμα: στάσιμες πόλεις όπου κάθε προσπάθεια αλλαγής ματαιώνεται από τον φόβο των αυριανών πρωτοσέλιδων.

    Αξίζει να θυμόμαστε ότι η πρόοδος δεν ήταν ποτέ εύκολη. Κάθε αστική πρόοδος - από την απαγόρευση του καπνίσματος σε εσωτερικούς χώρους έως τον περιορισμό της ταχύτητας στις πόλεις - έχει προκαλέσει αντίσταση.

Και όμως, σήμερα κανείς δεν θα ήθελε να γυρίσει πίσω.

Η πολιτική δειλία είναι αισθητή στις λεπτομέρειες

Η έλλειψη πολιτικού θάρρους δεν φαίνεται στις ομιλίες, φαίνεται στις πράξεις.

·      Σε έργα πεζοδρομήσεων που έχουν σταματήσει «λόγω παραπόνων από καταστηματάρχες».

·      Σε ποδηλατόδρομους που βάφονται απλώς για επίδειξη και εγκαταλείπονται όταν ασκείται κριτική.

·      Σε σχέδια κινητικότητας που δεν εφαρμόζονται ποτέ λόγω «έλλειψης συναίνεσης».

·      Σε πολιτικούς που μιλούν για βιωσιμότητα αλλά στη συνέχεια εγκαινιάζουν υπόγειους χώρους στάθμευσης.

 

Το να κάνεις τις πόλεις καλύτερες δεν είναι δυνατό χωρίς να αναστατώσεις κάποιον.

Και αυτή ακριβώς είναι η πρόκληση: να έχεις το θάρρος να παίρνεις αποφάσεις που δεν είναι δημοφιλείς σήμερα, αλλά που θα βελτιώσουν τη ζωή όλων αύριο.

Το Θάρρος Δεν Έχει Ιδεολογία

        Μία από τις πιο παράλογες πτυχές της συζήτησης για την κινητικότητα στην Ισπανία είναι το πώς έχει εξελιχθεί σε μια ιδεολογική μάχη.

        Αν ένας δήμαρχος πεζοδρομήσει έναν δρόμο ή περιορίσει την κυκλοφορία, κάποιος αμέσως φωνάζει: «Αυτό είναι κάτι αριστερό!». Απλα είναι κατι που κανει την ζωή βιωσιμη....

Αλλά η βιώσιμη κινητικότητα δεν έχει πολιτικό χρώμα. 

Έχει μια κατεύθυνση: προς το μέλλον ή προς το παρελθόν.

Στην Ευρώπη, πολλές από τις πιο προηγμένες πόλεις όσον αφορά την κινητικότητα και την ποιότητα ζωής κυβερνώνται από συντηρητικά ή κεντροδεξιά κόμματα.

Δεν το κάνουν αυτό από ιδεολογία, αλλά από κοινή λογική, δημόσια υγεία και αποτελεσματικότητα.

·       Στην Κοπεγχάγη, οι πολιτικοί ηγέτες κάνουν ποδήλατο καθημερινά. Όχι για επίδειξη, αλλά επειδή είναι ο πιο πρακτικός και λογικός τρόπος μετακίνησης.

·       Στο Βερολίνο, τη Βιέννη ή το Άμστερνταμ, το να βλέπεις έναν πολιτικό ή υπουργό στα μέσα μαζικής μεταφοράς είναι καθημερινό φαινόμενο.

 

·       Στο Όσλο ή τη Στοκχόλμη, η ποδηλασία και οι δημόσιες συγκοινωνίες είναι τόσο βαθιά ριζωμένες που κανένα κόμμα δεν θα τολμούσε να κάνει πίσω.

    Εν τω μεταξύ, στην Ισπανία, φαίνεται ότι η δεξιά πτέρυγα φοβάται μήπως χάσει ψήφους αν την δουν να κάνει ποδήλατο.

    Εδώ, το επίσημο αυτοκίνητο παραμένει σύμβολο εξουσίας.

    Και αυτό αντικατοπτρίζει απόλυτα την πολιτική μας κουλτούρα: πολλή συζήτηση για το «πράσινο» και ελάχιστη συνέπεια. 

    Χρειάζεται πολιτικό θάρρος όχι μόνο για να περάσεις μέτρα, αλλά και για να δώσεις το παράδειγμα.

        Επειδή, ενώ σε άλλες χώρες οι ηγέτες μοιράζονται ποδηλατόδρομους με τους γείτονές τους, εδώ περιμένουμε ακόμα κάποιον να τολμήσει να βγει από το επίσημο αυτοκίνητό του.

Θαρραλέοι Άνθρωποι που το Έκαναν

Η πρόσφατη ιστορία δείχνει ότι οι θαρραλέες αποφάσεις λειτουργούν.

Η Ποντεβέδρα εξάλειψε την κυκλοφορία από το κέντρο της πόλης της πριν από περισσότερα από 20 χρόνια. Οι πωλήσεις για τις τοπικές επιχειρήσεις αυξήθηκαν, τα ατυχήματα μειώθηκαν κατά 90% και η ποιότητα ζωής βελτιώθηκε για όλους.

Το Παρίσι, υπό την Αν Ινταλγκό, υπέστη χρόνια κριτικής για την πεζοδρομημένη λεωφόρο και τη μείωση του χώρου για τα αυτοκίνητα. Σήμερα, τα ποσοστά ρύπανσης και ατυχημάτων είναι τα χαμηλότερα στην ιστορία του.

Η Βαρκελώνη, με τα υπερ-μπλοκ της, έχει αποδείξει ότι η ανάκτηση του δημόσιου χώρου βελτιώνει την υγεία, την τοπική οικονομία και την κοινοτική ζωή.

Το σχέδιο της Ουτρέχτης και της Κοπεγχάγης έχει ως γνώμονα τα παιδιά, όχι τα αυτοκίνητα. Εκεί, ένα παιδί μπορεί να πάει μόνο του στο σχολείο με το ποδήλατό του. Στην Ισπανία, πολλοί ενήλικες δεν τολμούν καν.

Κάθε μία από αυτές τις περιπτώσεις έχει κάτι κοινό: στην αρχή δεν ήταν δημοφιλείς.

Αλλά ο χρόνος αποδεικνύει ότι όσοι τολμούν έχουν δίκιο.

Santander: το παράδειγμα του τι συμβαίνει όταν λείπει το πολιτικό θάρρος

        Δεν χρειάζεται να κοιτάξεις στο Παρίσι ή την Κοπεγχάγη για να καταλάβεις τι συμβαίνει όταν μια πόλη δεν έχει πολιτικό θάρρος.

    Είμαι από το Σανταντέρ και το έχω βιώσει από πρώτο χέρι.

Πρόσφατα επέστρεψα εκεί και το επιβεβαίωσα: η αστική κινητικότητα στο Σανταντέρ είναι μια καταστροφή.                                                                                            

        Η πόλη παραμένει κολλημένη σε ένα ξεπερασμένο μοντέλο κυκλοφορίας, όπου τα αυτοκίνητα έχουν απόλυτη προτεραιότητα και τα ποδήλατα θεωρούνται ενόχληση ή, στην καλύτερη περίπτωση, τουριστικό αξιοθέατο.                        

    Για χρόνια, ο σύλλογος Cantabria ConBici προτείνει συγκεκριμένες βελτιώσεις: ασφαλείς διαδρομές, λογικές συνδέσεις μεταξύ γειτονιών, δρόμους με ήπια κυκλοφορία και μέτρα για την προώθηση της ποδηλασίας ως βιώσιμου μέσου μεταφοράς.  

    Και δεν μιλάμε για ουτοπικά ιδανικά: έχουμε σχεδιάσει ακόμη και τμήματα, έχουμε υποβάλει προτάσεις και έχουμε προσφέρει δωρεάν τεχνική βοήθεια.

Η απάντηση ήταν πάντα η ίδια: Σιωπή.

    Οι λίγοι ποδηλατόδρομοι που υπάρχουν στο Σανταντέρ βρίσκονται στα περίχωρα, απομονωμένοι μεταξύ τους και εντελώς αποκομμένοι από το κέντρο της πόλης. Αυτό καθιστά το ποδήλατο όχι μια βιώσιμη επιλογή για μετακίνηση στην πόλη, αλλά μάλλον ένα αστικό στολίδι σχεδιασμένο για τουρίστες.

        Η δημόσια υπηρεσία ποδηλάτων είναι επίσης ακριβή και μη πρακτική, γεγονός που δείχνει ότι η πόλη δεν λαμβάνει υπόψη τους ανθρώπους που ζουν εκεί, αλλά μάλλον εκείνους που απλώς περνούν.

Ένα αστικό ποδήλατο δεν θα έπρεπε να κοστίζει όσο ένα ταξί.

        Έχω ζήσει επίσης στο Μπιλμπάο και τώρα στη Σαραγόσα, και παρόλο που καμιά από τις δύο δεν είναι τέλεια, η διαφορά είναι αισθητή.                                          

        Στο Μπιλμπάο, αρχίζουν να καταλαβαίνουν ότι το ποδήλατο είναι μέρος του αστικού τοπίου, και στη Σαραγόσα, αν και υπάρχουν ακόμη πολλά να βελτιωθούν, είναι σαφές ότι υπήρξε μια περίοδος που η ποδηλασία ήταν προτεραιότητα.                                                                                                                                

            Η πόλη έχει μια κουλτούρα ποδηλασίας: πολλοί άνθρωποι χρησιμοποιούν ποδήλατα για να πάνε στη δουλειά ή στο σχολείο, και αυτό δεν συμβαίνει από τη μια μέρα στην άλλη.                                                                                                          Το λυπηρό είναι ότι η σημερινή κυβέρνηση της Σαραγόσα έχει καθυστερήσει αυτή τη δυναμική, δείχνοντας πολύ μικρή πολιτική βούληση να συνεχίσει να προχωρά. Έφτασε μάλιστα στο σημείο να προτείνει την υποχρεωτική ασφάλιση για τους ποδηλάτες, ένα παράλογο μέτρο που τιμωρεί όσους ταξιδεύουν βιώσιμα. Και αναγκάστηκε να υποχωρήσει επειδή οι πολίτες —οι οποίοι καταλαβαίνουν τι σημαίνει να κυκλοφορείς με το ποδήλατο σε μια ζωντανή πόλη— του στάθηκαν.

        Αυτό υπογραμμίζει τη διαφορά μεταξύ μιας πόλης με θαρραλέους ανθρώπους και μιας χωρίς ηγεσία.

Στη Σαραγόσα, η κοινωνία των πολιτών υπερασπίστηκε την πρόοδο.

Στη Σανταντέρ, δεν έχει καν επιχειρηθεί.

Και αυτό συμπυκνώνει τέλεια τη διαφορά μεταξύ των πόλεων που προοδεύουν και εκείνων που μένουν στάσιμες: πολιτικό θάρρος ή η απουσία του.

Πρώτα έρχονται τα παράπονα, μετά τα χειροκροτήματα.

Υπάρχει κάτι που επαναλαμβάνεται σε όλες τις πόλεις που έχουν επιλέξει περισσότερη ανθρώπινη κινητικότητα:
Όλοι παραπονιούνται στην αρχή.

Είτε πεζοδρομείτε σε δρόμο, επεκτείνετε ένα πεζοδρόμιο, είτε τοποθετείτε έναν ποδηλατόδρομο: η αρχική αντίδραση είναι πάντα η ίδια.
«Θα είναι χάος», «το εμπόριο θα πεθάνει», «κανείς δεν θα έρθει στο κέντρο», «δεν υπάρχει πουθενά να παρκάρει».

Και όμως, ο χρόνος καταλήγει να αποδεικνύεται ακριβώς το αντίθετο.

• Η Σεβίλλη, πρωτοπόρος στο στοίχημα στο δίκτυο ποδηλατοδρόμων στην Ισπανία, δέχθηκε μια χιονοστιβάδα κριτικής όταν ξεκίνησε η αλλαγή. Σήμερα είναι μία από τις πόλεις με τους πιο αστούς ποδηλάτες και το μοντέλο της μελετάται στα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια.
• Η Pontevedra, η οποία πριν από είκοσι χρόνια φαινόταν σαν ένα πείραμα, είναι πλέον μια διεθνής αναφορά. Το τοπικό εμπόριο έχει αυξηθεί, οι δρόμοι είναι γεμάτοι ζωή και τα ατυχήματα έχουν πέσει κατακόρυφα.
• Και θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για το Μονπελιέ, το Παρίσι ή το Μιλάνο, πόλεις όπου πρώτα υπήρχαν θυμωμένα πρωτοσέλιδα και τώρα υπάρχουν πλατείες γεμάτες ανθρώπους και επιχειρήσεις που ανθίζουν.

        Τα δεδομένα το επιβεβαιώνουν: όταν οι δρόμοι ηρεμούν και η κυκλοφορία μειώνεται, η οικονομία της γειτονιάς βελτιώνεται. Οι άνθρωποι περπατούν περισσότερο, ψωνίζουν περισσότερο και μένουν περισσότερο. Οι ζωντανές πόλεις δεν είναι αυτές με τα περισσότερα αυτοκίνητα, αλλά αυτές με περισσότερη ζωή στους δρόμους τους.                                                                              

        Γι' αυτό το πολιτικό θάρρος όχι μόνο μεταμορφώνει την κινητικότητα: βελτιώνει την οικονομία και την κοινοτική ζωή.                                                                          

 Και το περίεργο είναι ότι οι ίδιοι άνθρωποι που παραπονέθηκαν στην αρχή καταλήγουν να λένε: "Δόξα τω Θεώ που τα καταφέρατε."

Συμπέρασμα: ηγεσία σημαίνει επίσης να κάνεις πετάλι κόντρα στον άνεμο.

Η αλλαγή μιας πόλης δεν είναι εύκολη.                                                                        

Θα αντιμετωπίσετε κριτική, συμπεριφορές, τίτλους και θυμό.                                                        Αλλά θα δείτε επίσης αποτελέσματα που διαρκούν για γενιές.                            

Χρειάζεται θάρρος να κοιτάξεις πέρα από το αυτοκίνητο, να δεσμευτείς σε μια πόλη που αναπνέει, που περπατάει και που ακούει τον εαυτό της.                                

Μια πόλη που δεν ορίζεται από την κυκλοφορία της, αλλά από τη ζωή που ακμάζει στους δρόμους της.                                                                                                

Και ναι, χρειάζεται πολιτικό θάρρος για να χτίσουμε καλύτερες πόλεις, αλλά χρειάζονται και πολίτες που το απαιτούν.                                                                           

 Γιατί αν συνεχίσουμε να ψηφίζουμε όσους δεν τολμούν καν να βγουν από τα υπηρεσιακά τους αυτοκίνητα, το μόνο που θα έχουμε θα είναι περισσότερα αυτοκίνητα, περισσότερο θόρυβο και λιγότερη πόλη.

ΑΡΧΙΚΟΣ ΤΙΤΛΟΣ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ:

Hace falta valentía política para construir ciudades mejores

https://mividaenbicicleta.com/valentia-politica-ciudades-mejores/?fbclid=IwY2xjawN2oHNleHRuA2FlbQIxMABicmlkETBBWFdoMWNRSWd3MWh0RE1IAR6uoCtFCx2v6t_hA9qUuc_21QbL8Kg9hvXyAsOL7CijrcNv0A4bA2i2FZtZDg_aem__ErbCClqPMMgIqBOQEu8QQ

Απόδοση στα Ελληνικά

Μ. Καπάνταης  Δασολόγος- Περιβαλλοντολόγος                                                     

τ. Δ/ντης Πρασίνου