Από μια ορκωμοσία σε τμήμα της Ελληνικής Επικράτειας (Miltos' stories ) Η αφιέρωση στο τέλος της μέρας

Είναι κάποιες στιγμές που η συγκίνηση είναι αναπόφευκτη. Ενώ ξέρεις πως σε λίγες μέρες, σε λίγες ώρες θα έχεις μια συγκινησιακή φόρτιση επιλέγεις να είσαι χαλαρός και να χαζογελάς σα να μη τρέχει τίποτα. Έλα όμως που όταν δεις ξανά μπροστά σου αγαπημένα πρόσωπα, γνώριμα χαμόγελα και ακούσεις χαρακτηριστικές εκφράσεις δε γίνεται να μη συγκινηθείς. Και ειδικά όταν πρόκειται για μια ιδιαίτερη στιγμή ενός ανθρώπου κι ενός φοιτητή, αυτή της απονομής του πτυχίου του ή αλλιώς της ορκωμοσίας. 

Μια τέτοια εμπειρία έζησα λοιπόν σήμερα κι εγώ στο Τ.Ε.Ι Ηπείρου, στο Τμήμα Ανθοκομίας κ Αρχιτεκτονικής τοπίου που εδώ και λίγες ώρες είμαι κι επίσημα απόφοιτος. 

Στο κατώφλι της τρίτης δεκαετίας μου μάλλον άργησα λίγο να πάρω αυτό το πτυχίο κι αντί για χαρές και περηφάνιες θα έπρεπε να υπάρχει προβληματισμός και κατήφια που το παιδί έκανε τόσα χρόνια να αποφοιτήσει. Ποιος νοιάζεται όμως για όλα αυτά όταν βλέπει το παιδί του, τον φίλο του, τον σύντροφο του να σηκώνει το χέρι και να λέει τον όρκο. Δύο λόγια ίσως τυπικά, δύο προτάσεις ίσως ανούσιες αλλά η στιγμή είναι αρκετά φορτισμένη.

Πλησιάζοντας έξω από το Τ.Ε.Ι, οι παλμοί μου ανέβηκαν κι άρχισαν να με διαπερνάν απίστευτες σκέψεις και εικόνες. Στο πρώτο εξάμηνο θυμάμαι στα μαθηματικά που έφυγε η μισή τάξη να πάει για καφέ και καθόμασταν σκυμμένοι μέσα στο αστικό μη μας δει ο καθηγητής. Θυμήθηκα εκείνες τις απίστευτες βόλτες στην Άρτα με τους καθηγητές να μας εξηγούν για τα δέντρα, τα φύλλα, τα έντομα κι εμείς να αναλύουμε τις ενδυματολογικές προτιμήσεις των περαστικών…κοινώς να κάνουμε κουτσομπολιό. Φυσικά θυμήθηκα το «μηχανάκι» που μέσα στη βροχή με πήγαινε να πάρω το λεωφορείο προς Γιάννενα κι όταν αργούσαμε το έπαιρνε από πίσω για να το προλάβουμε στην επόμενη στάση, τα απίστευτα γέλια εν ώρα μαθήματος με τους «γαμέτες» και με τα «σπέρματα». Θυμήθηκα πολλά και πολλούς: τον Κώστα, την Ελένη, την Αναστασία, την Πόπη,την Ευτυχία, τον Χρήστο, την Νικόλ, τον Γιώργο, τον Στέλιο, την Βάσω, τον Μπάμπη, την Χριστίνα κι άλλους…οχτώ χρόνια ήταν αυτά. Πώς να τα ξεχάσεις;

Και μετά ήρθε η ώρα να πάρω το πτυχίο στα χέρια μου. Ακούστηκε το όνομα μου… ναι, το ομολογώ είμαι συγκινημένος που δε θα ξαναδώ τους καθηγητές μου, που είχαμε αποκτήσει μια ξεχωριστή σχέση, φιλική θέλω να πιστεύω. Ναι, το ομολογώ είμαι συγκινημένος που όλα αυτά τα χαρούμενα και όμορφα πρόσωπα που αντίκρισα σήμερα ίσως δεν τα ξαναδώ ποτέ…

Το πτυχίο αυτή την ώρα βρίσκεται στα δύο μου χέρια αλλά εκκρεμεί μια αφιέρωση που δεν έγινε τη στιγμή που έπρεπε κσι νομίζω πως πρέπει να γίνει πριν ξημερώσει η επόμενη μέρα:

‘’Αυτό το πτυχίο πρέπει να το αφιερώσω σε όλους τους συμφοιτητές και τους καθηγητές μου που για πολλά χρόνια αποδείχτηκαν το πιο σταθερό σημείο στη ζωή μου, σας ευχαριστώ…’’
http://miltosgitas.blogspot.gr/p/miltos-stories.html