Σελίδες

Σάββατο 29 Φεβρουαρίου 2020

Με τις κουκουναριές που έζησα

Με τις κουκουναριές που έζησα…
του Αντωνιου Β. Καπετάνιου
 Δασολόγος-Περιβαλλοντολόγος
        Με την κουκουναριά έχω ιδιαίτερη σχέση, μια σχέση που ανάγεται στα παιδικά μου χρόνια, και συνδυάζεται με την ανεμελιά και την πρόσχαρη ζωή. Έχω επιθυμία να διηγηθώ τη σχετική ιστορία, που αναφέρεται στον γενέθλιο τόπο, διότι αποτελεί το αγνό πρωτογενές γίγνεσθαι της πρωτουργής ζωής, που παρά τη μετέπειτα διάβρωσή του παρέμεινε ζωντανό για την αλήθεια και τη σημασία του.
        Είχα την τύχη να μεγαλώσω κοντά στο δημοτικό σχολειό του χωριού μου, που το πίσω οικόπεδό του –ένα μεγάλο οικόπεδο, ολόκληρο οικοδομικό τετράγωνο– είχε διαμορφωθεί σε γήπεδο ποδοσφαίρου κι εκεί ξοδεύαμε τον ελεύθερο χρόνο μας ως παιδιά –σήμερα δεν υφίσταται ο ελεύθερος αυτός χώρος, αφού «απαιτήθηκε» να διατεθεί για την ανέγερση συγκροτήματος σχολείου, για να καλυφθούν οι αυξημένες σχολικές ανάγκες της περιοχής. Πηδούσαμε το λοιπόν την ψηλή περιφραγμένη τσιμεντολίθινη μάντρα του οικοπέδου και παίζαμε για ώρες μπάλα στο γήπεδο, διαπράττοντας μιαν τρόπον τινά «αθώα» παρανομία, αφού ο περιφραγμένος και κλειδωμένος χώρος ήταν απαγορευτικός για τις μη σχολικές ώρες –αυτή μας η πράξη αποτελούσε τη μυστική, συνωμοτική, σχεδόν καθημερινή συνάντησή μας, για την οποία δεν αισθανόμασταν καμιά ενοχή, αφού θεωρούσαμε το παιχνίδι μας εκεί ως συνυφασμένο με τη ζαβολιά κι όχι με παρανομία˙ κάτι που αλλιώς θάταν αρμοστό με τη φύση του παιχνιδιού. Εξάλλου, οι μεγάλοι γνώριζαν την «ζαβολιά μας», την οποία φυσικά δε θεωρούσαν «παρανομία», και γι’ αυτό κανείς δε διανοούνταν να μας επιπλήξει ή ν’ απαγορεύσει την είσοδό μας στο χώρο, αφού το παιχνίδι αποτελούσε μια παιδική ανάγκη που γινόταν σεβαστή. Φορές μάλιστα οι ίδιοι οι μεγάλοι βοηθούσαν τους μικρότερους ή τους πιο δυσκίνητους από εμάς να σκαρφαλώσουμε στη μάντρα, ενώ διοργανώνονταν και ποδοσφαιρικοί αγώνες με τη συμμετοχή τους ως θεατές, υπό καθεστώς, στην περίπτωση αυτή, «παρανομίας»!
       Το πάνω μέρος του σχολικού τούτου οικοπέδου, που ήταν ανώμαλο και δεν είχε διαμορφωθεί σε γήπεδο, αποτελούσε έναν τρόπον τινά χώρο πρασίνου, αφού σε αυτόν είχαν προπολεμικά φυτευτεί καλλωπιστικά δένδρα και θάμνοι, προερχόμενα από τον πάλαι ποτέ εμβληματικό σχολικό κήπο της Νέας Αγχιάλου Βόλου (διότι δεν είπα ότι αυτός είναι ο γενέθλιος τόπος μου…), που συντηρούνταν εκεί κι ήταν από τους πρώτους σχολικούς κήπους που συγκροτήθηκαν στην Ελλάδα κατά το Μεσοπόλεμο. Ο «κήπος» αυτός περιελάμβανε τρεις ευμεγέθεις κουκουναριές, από τα πρώτα φυτευθέντα δένδρα του χώρου, οι οποίες είχαν διά των ετών καταστεί τοπόσημα της περιοχής, λόγω και των 60 χρόνων ηλικίας που τις βάραιναν, αφού εμβλημάτιζαν το χώρο και τον αναδείκνυαν. Για μας τα παιδιά, τα δένδρα τούτα αποτελούσαν τους παραστάτες μας, το καταφύγιό μας, αφού εκεί προστρέχαμε με τον πολύ ήλιο που καθιστούσε αδύνατο το παιχνίδι μας, εκεί ξεκουραζόμασταν όταν αποκάναμε παίζοντας, εκεί προφυλασσόμασταν από την ξαφνική μπόρα… Τα δένδρα κείνα ανάχθηκαν σε σύμβολα για εμάς, σύμβολα καλαισθησίας, αρμονίας και ηρεμίας, αφού ασυνειδήτως μάς καλλιέργησαν μιαν βασική αίσθηση των γύρω και την απαίτηση της ποιότητας με βάση αυτά –αφού, εντασσόμενα στον περίγυρό μας γίνηκαν μέρος της πρόσληψής μας του τόπου με αξαικό υπόβαθρο τα φυσικά του στοιχεία.
         Τούτο σήμαινε ότι δεν ημπορούσαμε μετά τα θαυμαστά τούτα δένδρα, με τη ντελικάτη ομπρελοειδή μορφή, να δεχτούμε την «ασχημία» της γύρω ζωής να μας περιβάλλει, καθώς νοιώθαμε αδύνατη κάθε σύγκριση μαζί τους˙ κι αν τολμούνταν, ήταν δεδομένη η κρίση μας για τα συγκρινόμενα! Οι παιδαγωγοί ονομάζουν «καλαισθητικό συναίσθημα» την καλλιέργεια της αισθητικής αντίληψης στο παιδί, και (κανονικά έπρεπε να) επικεντρώνονται στην τέτοια ποιοτική του συγκρότηση, που πραγματώνεται μέσω της φύσης και της τέχνης. Κι είναι σημαντικό να καλλιεργείται αισθητικά ο άνθρωπος από μικρή ηλικία, παίρνοντας ταυτόχρονα περιβαλλοντική παιδεία, καθόσον αισθητική και περιβάλλον πρέπει ν’ αποτελούν «συγκοινωνούντα δοχεία», κι έχοντας εξευγενισμένα ήθη, καθότι η αισθητική καλλιέργεια συμβαδίζει με τη διαύγεια σκέψης, με το ζωηρό συναίσθημα, με την αξιοπρεπή και γενναιόφρονα συμπεριφορά. Ε, εμάς μας καλλιέργησε πρωτογενώς η φύση, και τούτο ήταν ένα ευεργέτημα που πήραμε ενωρίς και χωρίς καθοδήγηση˙ ήταν η βάση μας για τη συνέχεια –χωρίς τούτο να σημαίνει ότι έτσι πληρωθήκαμε εσωτερικά, καθώς μας έλειπαν πολλά του κάλλους καλά που έπρεπε να πάρουμε από τη ζωή, αλλά ήταν βασικό ως θέμελο για να προχωρήσουμε το γεγονός ότι κατευθυνθήκαμε από τη φύση.
       Οι κουκουναριές κείνες αποτελούσαν την «τροφό μας», αφού έτσι εξαντλημένοι που ήμασταν από το παιχνίδι αναζητούσαμε στους κουκουναρόσπορους τροφή. Τότε στήνονταν μιαν ολόκληρη επιχείρηση αναζήτησης σπόρων, κι όλοι σαν τα σπουργίτια συλλέγαμε τους καταγής σκορπισμένους, με τρόπο που αν μας έβλεπε κανείς από ψηλά θα νόμιζε πως γιγαντιαίες όρνιθες έχουν επιπέσει σε χωράφι σπόρων και το αποτρυγούν. Εάν η επί της γης «σοδειά» ήταν ανεπαρκής, τότε προχωρούσαμε σε άλλην πιο επίπονη προσπάθεια: σκαρφάλωναν οι πιο ικανοί στα δένδρα κι έριχναν από πάνω κουκουνάρια, που έσκαγαν στο έδαφος και σκορπιόνταν στην ταρατσωμένη γη οι τόσοι σπόροι. Κάποιοι άλλοι στόχευαν με πέτρες τα κουκουνάρια για να πέσουν στο έδαφος, αλλά τούτη η προσπάθεια ήταν τις περισσότερες φορές αποτυχημένη, αφού οι κώνοι ήταν γερά βαστηγμένοι στο κλαδί και δύσκολα ξεκολλούσαν. Μάζευε έτσι όσο περισσότερους σπόρους μπορούσε ο καθένας και στη συνέχεια άρχιζε το σπάσιμό τους, για να φαγωθούν. Το σπάσιμο με την πέτρα γινόταν προσεκτικά, για να μη διαλυθεί η πολύτιμη ψύχα, που ήταν ένα «γλύκισμα» κι έπρεπε, για να την απολαύσεις, να τη φας ολάκερη –αλλιώς «έχανε» η γεύση της. Ήταν ταυτόχρονα και θρεπτική, και μας κρατούσε για ώρα.
           Φυσικά, μ’ ένα τέτοιο «τρύγισμα» των δένδρων, θάλεγες πως δεν ήταν δυνατό να υπάρξουν πολλά «γεύματα» σε αυτά, αφού γρήγορα οι σπόροι θα εξαφανίζονταν! Όμως δεν ήταν έτσι. Οι ώριμες κουκουναριές είχαν «ατέλειωτη» τροφή που πρόσφεραν! Έπαιρνε ώρα όλη η προσπάθεια κάτω από τις κουκουναριές, μεγαλύτερη φορές και από κείνη του παιχνιδιού, κι έτσι αποξεχασμένοι αφηνόμασταν, τόσο που οι μάνες μάς έψαχναν, χωρίς όμως μεγάλη ανησυχία, διότι ήξεραν πού θα μας αναζητήσουν, κι ότι θα μας έβρισκαν εκεί, κάτω από τις κουκουναριές! Υπήρχε βέβαια και συνέχεια, αφού έχοντας γεμάτο το στομάχι με κουκουναρόσπορο, αρνούμασταν το φαγητό στο σπίτι, και τούτο έφερνε αναταραχή, με τη μάνα να ωρύεται!
            Η βίωσή μου με το συγκεκριμένο δένδρο άγεται και από το γεγονός ότι στη μια, την πιο απομακρυσμένη από τις κουκουναριές, συντηρούνταν στην κορυφή της «ομπρέλας της» φωλιά πελαργών. Τα πουλιά αυτά ήταν τα σύμβολα του τόπου, αφού συνδυάζονταν με την ευτυχία και την αναγέννηση, κι ήταν επιθυμητό να υπάρχουν στη γειτονιά μας, στο χωριό μας. Είχαμε μάλιστα τόσο εξοικειωθεί μαζί τους, που κατέβαιναν και προχωρούσαν σιμά μας όσο εμείς «τρυγούσαμε» τις κουκουναριές˙ άλλες δε φορές, όταν ξαποσταίναμε από το παιχνίδι κάτω από τα δένδρα, μας πλησίαζαν και τριγύριζαν γύρω μας συνευρισκόμενα μαζί μας. Το σαματατζίδικο δε παιχνίδι μας στο γήπεδο διόλου δεν τα ενοχλούσε, θα λέγαμε μάλιστα ότι μάλλον αποτελούσε μιαν ευχάριστη ενόχληση γι’ αυτά, καθώς θέλαν, έστω και τη θορυβώδικη, παρέα μας! 

         Λελέκια τα λέγαμε κι ήταν τα πιο οικεία σ’ εμάς πουλιά, περισσότερο και από τα συνηθισμένα μας, τις «απαίσιες» καρακάξες και τους ενοχλητικούς γλάρους, που ήταν «μισητά μας» διότι ενοχλούσαν τα μικρά των πελαργών ή τους έκλεβαν την τροφή που τους έφερναν οι γονείς τους, όταν βεβαίως αυτοί έλειπαν. Πολλές φορές καθόμασταν κάτω από τις κουκουναριές και τα παρατηρούσαμε στην αντικρινή μόνη κουκουναριά, πώς κοινωνούσαν και συμπεριφέρονταν. Σε αυτή δε την κουκουναριά δεν πηγαίναμε να «τρυγήσουμε», σεβόμενοι λες το χώρο των πουλιών, αφού το δένδρο ήταν η φωλιά τους. 

        Ήταν μιαν οικογένεια αγαπημένη οι πελαργοί, πώχαν τρυφερότητα κι αφοσίωση, στοιχεία που τους χαρακτήριζαν, καθώς ήταν από τη φύση τους όντα ευγενή και κοινωνικά. Το κροτάλισμα του ράμφους τους ήταν το διαρκές συνήθειο που περιμέναμε, και μάλιστα αναρωτιόμασταν εάν δεν το ακούγαμε. Δε μας τρόμαζαν τα φίδια, τα ποντίκια, τα μικρά θηλαστικά που κουβαλούσαν στις συνεχείς εξορμήσεις τους, για το τάισμα των μικρών τους, που κάποτε μάλιστα τους ξέφευγαν από τα ράμφη τους, κι εμείς φροντίζαμε να τα μεταφέρουμε σε μέρη εμφανή, για να τα ξαναπάρουν. Μια σχέση έτσι συνεργασίας και νοιάξης αναπτύχθηκε με τα πουλιά αυτά, που ξεπερνούσε την οικειότητα κι αποκτούσε τα χαρακτηριστικά της επαφής και της συμμετοχής στο γίγνεσθαι. Νοιώθαμε τον αποχαιρετισμό τους σαν έφευγαν για το ταξίδι της αποδημίας τους, από τον τρόπο που μας κοιτούσαν και από το ανήσυχο βλέμμα τους, αλλά ταυτόχρονα νοιώθαμε το επανειδείν που μας υπόσχονταν κάνοντας γύρους πάνω από τα κεφάλια μας. Ο ερχομός τους δε, ήταν μια γιορτή που εκφράζονταν με έντονα πετάγματα γύρω από τη φωλιά, λες και χαιρετούσαν τον κόσμο τους που τον ξαναβρήκαν, στον οποίο περιλαμβανόμασταν κι εμείς.
          Κι ήταν πολύ κρίμα, μια οδύνη, που τα δένδρα κείνα, τα σύμβολα του τόπου, κόπηκαν για να κατασκευαστούν στη θέση τους σχολεία! –ένα διαρκές τεχνητό και μοιραίο δίλημμα προβάλλεται με τέτοιες ενέργειες: Φύση ή δημόσιο συμφέρον; Περιβάλλον ή ανθρώπινη ανάγκη; Δένδρα ή σχολειά; Λες και τα διλήμματα πρέπει να καθορίζουν το ζην και να μας καταδυναστεύουν, λες και οι λύσεις δε θάπρεπε ν’ αποτελούν ρήξεις με τον φαύλο εαυτό που κονταίνει τη ζωή και την απομειώνει…
          Μεγαλωμένοι πια εμείς που τα δένδρα κείνα χαρήκαμε, τ’ αναζητούμε ως μνήμη, ως τα θέμελα μιας ζωής που χάθηκε για νάρθει μια αλλότρια και ξένη με την ύπαρξη νεοζωή. Οι νέες γενιές δε θα ζήσουν και δε θα νοιώσουν το βάθος της αίσθησής μας, την ανείδωτη και μη εκτιμημένη προσφορά των δένδρων μας. Οι πελαργοί τότες, που τα δένδρα κόπηκαν, χαμένοι τριγύριζαν στον τόπο της απώλειας, μπερδεμένοι με το κακό των ανθρώπων, κάνοντας κύκλους απόγνωσης κι όχι χαιρετισμού, γυρεύοντας το καταφύγιό τους που εχάθη. Το ίδιο νοιώθαμε κι εμείς, καθώς χάσαμε το καταφύγιο της ζωής μας, τον ιδεατό μας θώκο˙ από τα λίγα πολύτιμα –ιδεατά, γιατί όχι!..– πράγματα που μας επέμειναν για να ορίζουμε τον κόσμο μας και ως παιδιά και ως άνθρωποι της ζωής ν΄ ανασαίνουμε και να ελπίζουμε. Οι πελαργοί, που πάντα φέρναν την (ανα)γέννηση, το χαιρετισμό, τη νια και πλια ζωή, έφυγαν, δεν ξανάρθαν, δε θέλησαν τον τόπο τον κολοβωμένο, διότι χαθήκαν τα δένδρα της ζωής τους, διότι τους «πρόδωσε» ο άνθρωπος…
(από το υπό έκδοση δοκίμιό Του Αντώνιου Καπετάνιου  “ΤΑ ΔΕΝΔΡΑ ΠΟΥ ΑΓΑΠΟΥΜΕ ΤΑ ΠΛΗΓΩΝΟΥΜΕ…”)


Κυριακή 23 Φεβρουαρίου 2020

Ήρθε η άνοιξη, ήρθαν και οι κάμπιες από τα πεύκα…

 

Μ.ΚαπάνταηςΔασολόγοςΠεριβαλλοντολόγος                            τ. Δ/ντης Πρασίνου


Ήρθε η άνοιξη, ήρθαν και οι κάμπιες από τα πεύκα…


Εικόνα 1.Από την τοποθεσία Insects of Grazalema, Nature Notes, Dangers of Pine Processionary Caterpillars
Η Κάμπια του πεύκου  είναι ένα  συγκεκριμένο λεπιδόπτερο των ευρωπαϊκών δασών των  κωνοφόρων, που θεωρείται συχνά σαν παράσιτο ανεξάρτητα από τον πληθυσμό ή την επίδρασή του στο περιβάλλον. Είναι ένα σοβαρό επιζήμιο έντομο και από αυτό το είδος παράγονται σοβαρές περιβαλλοντικές επιπτώσεις. Το είδος αυτού του εντόμου συνυπάρχει με τα δάση των πεύκων μας πολύ πριν εμφανιστεί το πρώτο ανθρώπινο είδος. Θεωρούμε όμως ότι η ανεξέλεγκτη εμφάνιση αυτού του οργανισμού σε μεγάλους πληθυσμούς θα  παράγει αρνητικές επιπτώσεις στη γεωργική ή δασική παραγωγή, δηλαδή σημαντική οικονομική ζημία. Αυτή η ξαφνική εμφάνιση μεγάλων πληθυσμών συνήθως προέρχεται από προηγούμενες μετατροπές στο περιβάλλον, είτε Ανθρώπινης  προέλευσης, όπως η μείωση της βιοποικιλότητας (δημιουργία μονοκαλλιεργειών, καταστροφή ενδιαιτημάτων, αλλοίωση της τροφικής αλυσίδας με φυτοφάρμακα που εξαλείφουν αρπακτικά...) ή της φυσικής προέλευσης ως κλιματολογικούς παράγοντες (θερμότητα, βροχή...).  
 Το περιαστικό πράσινο στις πόλεις της χώρας μας αποτελείται συνήθως από πεύκα. Προβλήματα δημιουργούνται σχεδόν κάθε χρόνο στο περιαστικό πράσινο αλλά και σε άλση και πάρκα από την πευκοκάμπια. Παράδειγμα το δάσος του Σέιχ-Σου στη Θεσσαλονίκη το 2019. Τα κουκούλια που σχηματίζουν οι φωλιές της πευκοκάμπιας στα δένδρα, είναι ιδιαίτερα ευδιάκριτα και για πολλούς αντιαισθητικά.                                                                                                             
Είναι αλήθεια ότι στο αστικό περιβάλλον οι κάμπιες του πεύκου μπορούν να είναι ενοχλητικές ή επικίνδυνες, επειδή η παρουσία τους μπορεί να προκαλέσει τα εξανθήματα στα παιδιά ή την ασφυξία στα κατοικίδια ζώα που μεταφέρονται στο στόμα. Ιδιαίτερα δε σε πόλεις, τα προβλήματα που προκαλεί το συγκεκριμένο αυτό είδος εντόμου αγγίζουν πολύ πιο έντονα την καθημερινότητα του ανθρώπου. Η πευκοκάμπια (ή) pityocampa λοιπόν, αποτελεί ένα από τα πλέον χαρακτηριστικά είδη εντόμων που εμφανίζονται στη χώρα μας, αλλά και γενικότερα στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου, ενώ η εξάπλωσή της φτάνει μέχρι και την κεντρική Ευρώπη (Αυστρία, Γαλλία, Ουγγαρία, κ.ά.). Τα τελευταία όμως χρόνια, και λόγω της κλιματικής αλλαγής, παρατηρείται μια μετατόπιση των ορίων εξάπλωσης του είδους προς το βορρά, καθώς οι θερμοκρασίες που επικρατούν εκεί δεν είναι πλέον απαγορευτικές για την ανάπτυξή του.    

Εικόνα2. Από την τοποθεσία Insects of Grazalema, Nature Notes, Dangers of Pine Processionary Caterpillars
ς



Εικόνα2. Από την τοποθεσία Insects of Grazalema, Nature Notes, Dangers of Pine Processionary Caterpillars

Η συνεχόμενη παρουσία του εντόμου στην περιοχή της Μεσογείου επιβεβαιώνεται και από ιστορικές πηγές (Πεδάνιος Διοσκουρίδης 40-90 μ.Χ. – Γαληνός 129-200/216 μ.Χ. – Πλήνιος 23-79 μ.Χ.). Οι προαναφερθέντες συγγραφείς αναφέρουν την παρουσία μιας κάμπιας με τρίχες που τρέφεται από τις βελόνες των πεύκων. Αυτή η ιδιότητα του είδους αποδόθηκε με το δεύτερο τμήμα της διωνυμικής ονοματολογίας του είδους pityocampa, καθώς «πιτυών» είναι το δάσος πεύκων και «καμπή» είναι η κάμπια στα Αρχαία Ελληνικά. Ετυμολογικά όμως και το όνομα του γένους, Thaumetopoea έχει ελληνική ρίζα (= θαύμα + ποιώ), κάτι που ίσως οφείλεται στην μεταβαλλόμενη πορεία της βιολογίας του είδους, η οποία ενδεχομένως φάνταζε τότε ως κάτι το «θαυματοποιόν» (νύμφωση στο έδαφος κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού – εξαφάνιση για κάποιο διάστημα – έξοδος ενήλικων εντόμων από το έδαφος – επανεμφάνιση – κ.ά.).

Εικόνα3.Από την τοποθεσία Insects of Grazalema, Nature Notes, Dangers of Pine Processionary Caterpillars

Κάμπια των πεύκων - Πιτυοκάμπη(Thaumetopoea pityocampa)
Βιολογία του εντόμου   Όπως και από το όνομά της προκύπτει, η πευκοκάμπια προσβάλλει κατά κύριο λόγο τα πεύκα (Pinus sp.) αλλά και διάφορα είδη κέδρου (Cedrus sp.). Ανάμεσα στα διάφορα είδη πεύκου, η κουκουναριά (Pinus pinea) είναι το λιγότερο επιθυμητό είδος, κάτι που συνδέεται τόσο με τη διάμετρο των βελονών όσο και με την αυτή καθαυτή χημική σύστασή τους. Ο βιολογικός κύκλος του εντόμου ξεκινάει περίπου τον Αύγουστο, όταν και τα ενήλικα (αρσενικά) άτομα πετούν προς αναζήτηση συντρόφου για αναπαραγωγή, κάτι που όμως εξαρτάται τόσο από το υψόμετρο (σε χαμηλά υψόμετρα αυτό πραγματοποιείται νωρίτερα) όσο και από τη θερμοκρασία (οι χαμηλές θερμοκρασίες καθυστερούν την περίοδο πτήσης). 
         Τα αρσενικά άτομα εμφανίζονται νωρίτερα από τα θηλυκά και μπορούν να πετάξουν έως και 2 χιλιόμετρα, ενώ τα θηλυκά πετούν ελάχιστα έως καθόλου. Κατά την περίοδο της σύζευξης, τα θηλυκά ενήλικα άτομα εκλύουν μια χημική προσελκυστική ουσία (φερομόνη) με την οποία έλκουν τα αρσενικά. Σχεδόν αμέσως μετά τη σύζευξη, το θηλυκό άτομο ξεκινάει την απόθεση των ωών αρχικά στη βάση δύο βελονών. Στη συνέχεια, κινείται σπειροειδώς γύρω από τις βελόνες αποθέτοντας τα ωά, τα οποία και καλύπτει με τα λέπια που βρίσκονται στη βάση της κοιλιάς του, δημιουργώντας έναν χαρακτηριστικό κύλινδρο ωών. Σπανιότερα τα ωά αποτίθενται με τον ίδιο τρόπο γύρω από λεπτούς κλαδίσκους. 
Εικόνα 4. Απόθεση των ωών αρχικά στη βάση δύο βελονών. Στη συνέχεια, κινείται σπειροειδώς γύρω από τις βελόνες αποθέτοντας τα ωά, τα οποία και καλύπτει με τα λέπια που βρίσκονται στη βάση της κοιλιάς του, δημιουργώντας έναν χαρακτηριστικό κύλινδρο ωών. Θα δημιουργήσουν το σχήμα ενός πούρου. Από την τοποθεσία TREPAMOS_ARBORICULTURA
   Η ανάπτυξη των εμβρύων διαρκεί 30-45 ημέρες, και μετά την εκκόλαψη των ωών, οι προνύμφες περνούν πέντε συνολικά στάδια μέχρι να είναι έτοιμες για τη νύμφωση. Χαρακτηριστική είναι η έντονη κοινωνικότητα που οι προνύμφες δείχνουν από την πρώτη κιόλας στιγμή, δημιουργώντας φωλιές με αραιά νήματα, οι οποίες βρίσκονται αρχικά πολύ κοντά στους κυλίνδρους των ωών. Στα επόμενα προνυμφικά στάδια, οι προνύμφες αλλάζουν φωλιές, οι οποίες σταδιακά γίνονται ολοένα πιο μεγάλες και πιο συνεκτικές, ενώ καθώς οδηγούμαστε προς το χειμώνα, η θέση τους μετατοπίζεται προς την κορυφή τον δέντρων.
 Με τον τρόπο αυτό εξασφαλίζουν την απρόσκοπτη και όσο το δυνατόν πιο άμεση επαφή με την ηλιακή ακτινοβολία, στοιχείο κρίσιμο για τη διατήρηση της θερμοκρασίας μέσα στη φωλιά, ειδικά όταν η θερμοκρασία του περιβάλλοντος είναι χαμηλή (χειμώνας).Μετά το τρίτο προνυμφικό στάδιο και ιδιαίτερα στο πέμπτο, οι προνύμφες όταν ερεθιστούν αποκτούν την ικανότητα να εκτοξεύουν τριχίδια από ειδικούς θύλακες που βρίσκονται στη ράχη τους. Τα τριχίδια αυτά περιέχουν ένα μίγμα τουλάχιστον 70 πρωτεϊνών, ανάμεσα στις οποίες κάποιες είναι αλλεργιογόνες, δημιουργώντας αλλεργική αντίδραση μόλις έρθουν σε επαφή με το δέρμα. 
Εξαιτίας του μικρού μεγέθους των τριχιδίων (100-250 μm) και του μεγάλου αριθμού τους (περίπου 106 σε κάθε προνύμφη) η διασπορά τους είναι πολύ γρήγορη με αποτέλεσμα το φαινόμενο του «κνησμού» να παρατηρείται για μια σχετικά μεγάλη περίοδο, από Μάρτιο μέχρι και Ιούνιο. Αφού ολοκληρωθεί η ανάπτυξη της προνύμφης (πέμπτο προνυμφικό στάδιο) και εφόσον η θερμοκρασία του εδάφους είναι υψηλότερη από 10 °C, οι ώριμες προνύμφες ενός δέντρου συγκεντρώνονται σε ένα σημείο του κορμού παραμένοντας σε επαφή μεταξύ τους με τη βοήθεια πλευρικών τριχιδίων. 

Εικόνα 5. Η πομπή από πευκοκάμπιες, μια θηλυκή προνύμφη τίθεται επικεφαλής και ξεκινάει μια μορφή «λιτανείας», όπου κάθε προνύμφη ακολουθεί την άλλη. Από την τοποθεσία Igor Salvador Larrea Nuestros árboles












Στη συνέχεια, μια θηλυκή προνύμφη τίθεται επικεφαλής και ξεκινάει μια μορφή «λιτανείας», όπου κάθε προνύμφη ακολουθεί την άλλη, διατηρώντας επαφή μεταξύ τους με τη βοήθεια των τριχιδίων που φέρουν στην κεφαλή τους και το τελευταίο κοιλιακό τους τμήμα. Η «λιτανεία» αυτή κατευθύνεται στο έδαφος, όπου η «αρχηγός» της αναζητά μια κατάλληλη θέση για νύμφωση, ένα σημείο δηλαδή καλά ηλιαζόμενο, με χαλαρό έδαφος και απαλλαγμένο από υποβλάστηση ή βελονοτάπητα, ώστε να είναι εύκολη η διείσδυση των προνυμφών μέσα σε αυτό. Μόλις αυτή η θέση εντοπιστεί, ξεκινούν όλες μαζί να απομακρύνουν το χώμα, μετατοπίζοντας κόκκους εδάφους από τριχίδιο σε τριχίδιο, και από προνύμφη σε προνύμφη. Σταδιακά και με τον τρόπο αυτό, το σύνολο των προνυμφών της λιτανείας εισέρχεται στο έδαφος, σε βάθος περίπου 8 έως 10 εκατοστά, όπου και πραγματοποιείται η νύμφωση. Με την ολοκλήρωση της νύμφωσης, τα ενήλικα άτομα θα εξέλθουν από το βομβύκιο περίπου τον Αύγουστο, ξεκινώντας έναν νέο βιολογικό κύκλο.

Η επίδραση της κλιματικής αλλαγής στην πευκοκάμπια
Από την Ισπανία έχουμε την παρακάτω ενημέρωση: 
Η εμφάνιση της πευκοκάμπιας που επηρεάζει το πεύκο έχει προχωρήσει φέτος το 2020 νωρίτερα σαν αποτέλεσμα της έλλειψης βροχών και της αύξησης των θερμοκρασιών λόγω της κλιματικής αλλαγής, έτσι ώστε να έχουμε προσβολές στα πεύκα των πάρκων, των κήπων και των δασικών συμπλεγμάτων ορισμένων περιοχών. Αυτό προκαλεί σοβαρές ζημιές στα πεύκα, η οποία συνεπάγεται σημαντικές οικονομικές και περιβαλλοντικές απώλειες.
Η πρώιμη εμφάνιση της πευκοκάμπιας οδηγεί τους πολίτες και τις διοικήσεις να λάβουν τα αναγκαία μέτρα πρόληψης και επιτήρησης για την αποτροπή τέτοιων ζημιών. Το φθινόπωρο του 2019, είναι ένα από τα θερμότερα που θυμόμαστε τα τελευταία χρόνια, έχει οδηγήσει δε στην επιτάχυνση του βιολογικού κύκλου της πευκοκάμπιας και στην επέκταση του εντόμου που μπορεί να είναι πολύ επιβλαβές για τους ανθρώπους και τα ζώα στις πόλεις.Αυτός ο παράγοντας, μαζί με τις θερμοκρασίες άνοιξης, που επικρατούν στα μέσα του χειμώνα, όπως συμβαίνει σε ορισμένες περιοχές της χώρας, προκάλεσε την λεγόμενη «προσβολή των πεύκων από τη κάμπια» με αποτέλεσμα αυτά να προχωρήσουν στο τέλος του φυσικού κύκλου ανάπτυξης τους. 
Η παρουσία της πευκοκάμπιας και η επέκταση των προσβολών, έρχεται για ένα ακόμη έτος νωρίτερα από το συνηθισμένο λόγω της αύξησης των θερμοκρασιών. Ο κύκλος ζωής τους είναι αρκετά καλά καθορισμένος ακόμα κι αν μπορεί να ποικίλει κατά ένα μήνα ανάλογα με τις θερμοκρασίες, η πρόοδος είναι ανάλογα με τη θερμότητα.Σύμφωνα με την έρευνα οι προνύμφες της πευκοκάμπιας εκκολάπτονται το καλοκαίρι ή νωρίς το φθινόπωρο, ανάλογα με τη γεωγραφική τους εξάπλωση και αναπτύσσονται μέσω 5 σταδίων(L1-L5, Εικόνα 8), καταναλώνοντας βελόνες από τα πεύκα το βράδυ, από το φθινόπωρο έως τον χειμώνα. Κατά τη διάρκεια της μέρας, οι προνύμφες μαζεύονται σε φωλιές από μετάξι που προσφέρουν προστασία έναντι αρπακτικών και χαμηλών θερμοκρασιών (Joosκ.ά., 1988).
Εικόνα 6. Βιολογικός κύκλος της πευκοκάμπιας(από Vega κ.ά., 2011)

Όταν οι προνύμφες φτάσουν στο 5ο στάδιο, κατεβαίνουν από το δέντρο σχηματίζοντας λιτανείες οι οποίες παρατηρούνται από Ιανουάριο έως Απρίλιο και εφόσον φτάσουν σε κατάλληλο έδαφος θα μπουν μέσα σε αυτό για να νυμφωθούν. Η νύμφωση μπορεί να διαρκέσει από Απρίλιο-Μάρτιο έως Ιούνιο με Σεπτέμβριο όπου θα βγουν από το έδαφος τα ενήλικα. Παρόλα αυτά στο είδος μπορεί να εμφανίσει παρατεταμένη διάπαυση κατά τη νύμφωση λόγω ακραίων θερμοκρασιών (Pimentelκ.ά. 2011).     


 Επειδή ακριβώς παρουσιάζει τον συγκεκριμένο βιολογικό κύκλο. Η ανάπτυξη και η εμφάνιση των εξάρσεων στο συγκεκριμένο έντομο επηρεάζεται σε μεγάλο βαθμό από την επίδραση της θερμοκρασίας κατά τα προνυμφικά στάδιά του. Ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια της νύχτας κατά την οποία τρέφονται, με αποτέλεσμα χαμηλές θερμοκρασίες το βράδυ να έχουν περιοριστικό ρόλο στην ανάπτυξή τους (Battistiκ.ά., 2005; Togioκ.ά.2017).

Ζημίες
Η τροφική δραστηριότητα των προνυμφών μπορεί να προκαλέσει απώλεια αύξησης της τάξης του 20-45%. Οι διαρκείς προσπάθειες των δέντρων για αναβλάστηση, τα οδηγούν στην απογύμνωση της κόμης, στην σταδιακή καχεξία ακόμα και στην ολοσχερή νέκρωσή τους νεαρής ηλικίας  δέντρα αλλά και ενήλικα. Η μείωση της φυλλικής επιφάνειας συνεπάγεται την μείωση της αισθητικής αξίας των δέντρων καθώς και του περιβαλλοντικού οφέλους τους. Εκτός όμως από την σοβαρή αυτή απώλεια, η οποία μπορεί να οδηγήσει και στη νέκρωση ακόμη νεαρών δενδρυλλίων, υπάρχει και το πρόβλημα υγείας, το οποίο προέρχεται από τα τριχίδια των προνυμφών. Αυτά μπορούν να προκαλέσουν στον άνθρωπο εκζέματα, διάφορα εξανθήματα, αναπνευστικές διαταραχές και προβλήματα στην όρασή του.
Φυσικοί εχθροί της πευκοκάμπιας
         Οι φυσικοί εχθροί της πευκοκάμπιας διαφέρουν ανάλογα με το περιβάλλον που αυτή αναπτύσσεται. 
Φυσικό περιβάλλον
-Η καταπολέμηση της προσβολής της πευκοκάμπιας σε πάρκα και αστικούς δημόσιους χώρους (οικολογικά) για την αποφυγή επαφής με παιδιά και κατοικίδια ζώα έχει νόημα.                                                                             - Η καταπολέμηση στα δάση και στις μεγάλες εκτάσεις φυσικών περιοχών είναι μια πολύ δαπανηρή και άχρηστη απόπειρα να δαμάσουμε τη φύση για να γίνει ένας αποστειρωμένος κήπος, αυτό δεν έχει νόημα ».
                                                                                                                            Η προσβολή είναι μέρος της τροφικής αλυσίδας. Είναι ένα από τα λίγα όντα, που είναι ικανά να τρέφονται με τις βελόνες των πεύκων, μετατρέποντάς τα σε πλούσιες πρωτεΐνες που θα επωφεληθούν από τους θηρευτές τους και από τα περιττώματα που θα θρέψουν το φτωχό έδαφος των πεύκων.
Το έντομο όταν είναι ενήλικο θα χρησιμεύσει ως τροφή για τις νυχτερίδες, για τα χελιδόνια, τις σαλαμάνσκες ... τα αυγά θα τρέφουν ενδοπαρασιτικές μικροσκοπικές σφήκες, γρύλους, μυρμήγκια ...
Οι προνύμφες (οι κάμπιες) είναι λεία από διάφορα είδη πουλιών όπως για τους κούκους, κίσσες, κοράκια ... και το κουκούλι θα επιδιωχθεί από τους τσαλαπετεινούς να  σκάψουν με το ράμφος και τα νύχια για να το καταβροχθίσουν. Αυτή η αναφορά χρησιμεύει για να πάρουμε μια ιδέα για το πόσα στόματα τρέφονται στο μεσογειακό δάσος από τις πευκοκάμπιες και τις συνέπειες των τοξικών χημικών σε όλα αυτά τα είδη.

Αστικό περιβάλλον
Η κάμπια των πεύκων ειδικά στο αστικό περιβάλλον λόγω μειωμένης βιοποικιλότητας απουσιάζουν οι φυσικοί εχθροί και οι συνθήκες εν γένει είναι διαφορετικές σε σχέση με το φυσικό περιβάλλον, προσβάλει τα πεύκα και αυξάνει υπερβολικά τον πληθυσμό της δημιουργώντας συνοπτικά τα ακόλουθα προβλήματα :Αλλεργικές αντιδράσεις από τις τρίχες της στο δέρμα στο αναπνευστικό και σε άλλα όργανα όπως μάτια και μύτητόσο σε κατοίκους όσο και σε ζώα συντροφιάς .
Εικόνα 7. Ο Καλόγερος είναι στρουθιόμορφο πτηνό της οικογενείας των Παριδών, μία από τις παπαδίτσες που απαντούν και στον ελλαδικό χώρο. Η επιστημονική ονομασία του είδους είναι Parusmajor και περιλαμβάνει 33 υποείδη. Wikipedia


Εικόνα8. ΓρύλοςThyreonotus corsicus Wikipedia
Εικόνα 9. Τσαλαπετεινός (Upupaepops)wikipedia

Εικόνα 10.Η νυχτερίδα Chiroptera

Καταπολέμηση
Πως θα μπορέσουμε να μειώσουμε το πρόβλημα της κάμπιας του πεύκου, που προκαλεί σημαντικά προβλήματα στην υγεία των δημοτών, των ζώων, αλλά και στα πευκόδεντρα? Δέντρα τα οποία είναι χαρακτηριστικό της χώρας μας, φυσική προστασία των ζώων και των πτηνών, πνεύμονες οξυγόνου αλλά και ομορφιάς.                                                                                        Για να αντιμετωπιστεί με επιτυχία η πιτυοκάμπη, θα πρέπει οι επεμβάσεις να γίνουν την κατάλληλη εποχή, δηλαδή όταν βρίσκεται στο στάδιο της προνύμφης, με τα κατάλληλα σκευάσματα αλλά και με τον σωστό τρόπο. 
Λόγω δε της έκτασης του προβλήματος, της θέσης όπου βρίσκονται τα περισσότερα πεύκα (δάση, άλση, σχολεία κ.λπ.) αλλά και του μεγέθους τους, το έργο αυτό θα πρέπει να αναλάβουν οι τοπικές αυτοδιοικήσεις (οι εργασίες να ανατεθούν σε ιδιώτες έργων πρασίνου εφόσον ο Δήμος δεν διαθέτει επιστημονικό και εργατοτεχνικό προσωπικό με τις κατάλληλες υποδομές), ή οι κρατικοί φορείς, που διαθέτουν τον κατάλληλο εξοπλισμό. Επειδή όμως πεύκα υπάρχουν παντού, δίπλα ή μέσα στις αυλές μας, ας δούμε πώς μπορούμε να αντιμετωπίσουμε βιολογικά τις κάμπιες που ζουν σε αυτά. Διότι η χρήση χημικών σκευασμάτων αφενός προκαλεί τα γνωστά προβλήματα στο οικοσύστημα και στους φυσικούς εχθρούς της (πουλιά κ.ά.). αφετέρου απαγορεύεται σε κατοικημένες περιοχές.
Λόγω της μεγάλης ζημιάς λοιπόν που μπορεί να προκαλέσει η πιτυοκάμπη στα πεύκα πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί στην καταπολέμηση της.
1.   Μηχανική. Ο τρόπος αυτός καταπολέμησης της πευκοκάμπιας, απόλυτα φιλικός προς το περιβάλλον, συνίσταται στο κόψιμο και κάψιμο της φωλιάς. Σε μικρές περιοχές και χαμηλά δέντρα οι φωλιές μπορούν να κοπούν και να καούν. Η διαδικασία αυτή ενδείκνυται να γίνεται από τα μέσα Νοεμβρίου ως και τον Φεβρουάριο. Με το ψαλίδι-κλαδευτήρι δέντρων στερεωμένο στο πτυσσόμενο κοντάρι, μπορούμε να αφαιρέσουμε κουκούλια από ύψος μέχρι και 5,5 μ κατά την διάρκεια του Χειμώνα. Παρά την αναμφισβήτητη αποτελεσματικότητα της μηχανικής καταπολέμησης, αυτή η μέθοδος ενέχει κίνδυνο για το προσωπικό που θα αναλάβει τη διεκπεραίωσή της, εξαιτίας των τριχιδίων της κάμπιας. Αναλυτικά παρακάτω.




Εικόνα 11,12. Μηχανική καταπολέμηση. Ο τρόπος αυτός καταπολέμησης της πευκοκάμπιας, απόλυτα φιλικός προς το περιβάλλον, συνίσταται στο κόψιμο και κάψιμο της φωλιάς. Από την τοποθεσία Trepamos Arboricultura /Podas Talasy Jardineria

2.   Χημική. Τα τελευταία χρόνια εμφανίστηκαν νέα αποτελεσματικά εντομοκτόνα, τα οποία έχουν σαν βάση το Diflubenzuron. Αυτά επηρεάζουν τη σύνθεση της χιτίνης, με αποτέλεσμα το έντομο να μην είναι σε θέση να προχωρήσει στο επόμενο στάδιο της εξέλιξής του, και να νεκρώνεται (Αβτζής 1989)
.
Οι χημικές μέθοδοι ελέγχου του εντόμου με εντομοκτόνα είναι πλέον ξεπερασμένες, μη αποτελεσματικές και επικίνδυνες για το περιβάλλον και τον άνθρωπο γενικά, αλλά και για την πλούσια πανίδα των πευκοδασών ειδικότερα.
3.   Βιολογική. Αυτή επιτυγχάνεται με τη χρήση βιο-παρασκευασμάτων με βάση το βακτήριο Bacillus thurigiensis. Η δράση τους στηρίζεται στην παραγωγή μιας κρυσταλλικής δενδοτοξίνης, η οποία σχηματίζεται κατά την πορεία της σποριογέννεσης.
Η βιολογική καταπολέμηση όμως δεν στερείται πλέον σε αποτελεσματικότητα της χημικής, λαμβάνοντας μάλιστα υπόψη και την μηδενική επίδραση της μεθόδου αυτής στο οικοσύστημα των πευκοδασών. Αξίζει να τονίσουμε ότι οι βιολογικές μέθοδοι καταπολέμησης είναι όλες απόλυτα συμβατές με το σύνολο των φυσικών εχθρών όπως αρπακτικά έντομα και παρασιτοειδή, πουλιά, τρωκτικά κ.α.

Ο βάκιλος της Θουριγίας (BacillusThuringiensis) είναι η πιο διαδεδομένη βιολογική μέθοδος καταπολέμησης της κάμπιας του πεύκου (καταπολέμηση των νεοεκκολαπτόμενων προνυμφών). Είναι σε μορφή σκόνης και χρησιμοποιείται με ψεκασμούς των δέντρων. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί και για αεροψεκασμούς με αεροσκάφος σε μεγάλα πευκοδάση, ενώ τα υπόλοιπα βιολογικά μέσα παρουσιάζουν δυσκολίες σε αυτού του είδους την εφαρμογή. 


Εικόνα 13.Βιολογική καταπολέμηση με βάκιλο Θουριγίας. Αρχείο Δ/νση Πρασίνου Δήμου Νίκαιας-Ρέντη

    Πρέπει να ψεκάζεται όλη η κόμη του πεύκου αργά το σούρουπο (απόγευμα) ώστε όταν οι νεαρές προνύμφες της πιτυοκάμπης βγουν το βράδυ για να τραφούν, να καταπιούν την τοξίνη του βακίλου και έτσι σε βάθος χρόνου να πεθάνουν. Το πλεονέκτημα είναι η ευκολία της εφαρμογής (απλός ψεκασμός με ψεκαστήρα ή ψεκαστικό μηχάνημα) και ή υψηλή αποτελεσματικότητα που μπορεί να θανατώσει μέχρι και το 90% από στις νεοεκκολαπτόμενες προνύμφες. Πρέπει όμως να προσέξουμε την χρονική στιγμή του ψεκασμού ώστε η εφαρμογές να γίνουν όταν έχει εκκολαφθεί άνω του 90% των αυγών. Εφαρμογές με ψεκασμούς νωρίτερα πολύ ή αργότερα απο την εκκόλαψη των αυγών μπορεί να έχουν χαμηλή αποτελεσματικότητα για αυτό και συνίσταται 2-3 ψεκασμούς κάθε χρόνο ανά ένα μήνα από τις 15 Οκτωβρίου μέχρι το τέλος Δεκεμβρίου. Οι ανεπτυγμένες προνύμφες μπορεί να ξεφύγουν από την δράση του βακίλου και δεν θα θανατωθούν.
     Εάν δεν θέλουμε ή δεν μπορούμε να ψεκάσουμε με βάκιλο, θα πρέπει τότε κόβουμε και να πετάμε μακριά, όσο πιο πολλά κουκούλια με προνύμφες μπορούμε από τα πεύκα στο τέλος του Χειμώνα με αρχές της Άνοιξη. Κατά την διαδικασία αυτή θα πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί και να μην έρθουμε σε επαφή με τις προνύμφες, γι αυτό και χρησιμοποιούνται συνήθως μεγάλα ψαλίδια κορυφής για το κόψιμο των κουκουλιών. Με αυτο τον τρόπο μειώνουμε αρκετά την προσβολή της επόμενης χρονιάς.

4. Σεξουαλικές προσελκυστικές ουσίες (φερομόνες). Με τη βοήθεια των ουσιών αυτών, είναι δυνατό, χρησιμοποιώντας ειδικές παγίδες, να προσελκυσθούν και να παγιδευτούν τα αρσενικά μιας περιοχής.
.   Με την ενίσχυση της παρουσίας των φυσικών της εχθρών. Τοποθέτηση φωλιών για νυχτερίδες, προκειμένου να «ενθαρρυνθεί» η παρουσία τους σε τοποθεσίες με μεγάλους πληθυσμούς πευκοκάμπιας. Οι νυχτερίδες θεωρούνται από τους πιο σημαντικούς τους θηρευτές, όπως και οι κούκοι.

Προσωπικό - Μ.Α.Π.
       Το προσωπικό που θα εκτελεί τις εργασίες καταπολέμησης της πευκοκάμπιας πρέπει να φορά τα κατάλληλα Μέσα Ατομικής Προστασίας σύμφωνα με τη νομοθεσία.

Έλεγχος αποτελεσμάτων από την καταπολέμηση της πευκοκάμπιας

"Οι παρεμβάσεις που πραγματοποιήθηκαν είχαν σκοπό την ελαχιστοποίηση του πληθυσμού της πευκοκάμπιας μέσα στους συγκεκριμένους χώρους του δήμου με το ελάχιστο περιβαλλοντικό αλλά και οικονομικό κόστος.
        Τον Μάρτιο της κάθε χρονιάς θα πραγματοποιηται αυτοψία στα ψεκασμένα δέντρα για να αξιολογηθεί η αποτελεσματικότητα της παρέμβασης, για να σχεδιαστεί καλύτερα η καταπολέμηση της πευκοκάμπιας την επόμενη περίοδο."(από Πρόγραμμα στην Λυών για την καταπολέμηση της προσβολής των πεύκων από κάμπιες)
Για να περιορίσει την παρουσία των προσβολών από κάμπιες, η Διεύθυνση των πράσινων χώρων της πόλης της Λυών πειραματίζεται με την εγκατάσταση 51 φωλιές, που τοποθετούνται στα 9 διαμερίσματα.
         Με στόχο σε αυτά τα κουτιά φωλιές να αναπτυχθεί η πτηνοπανίδα και ειδικά για ορισμένα είδη την που είναι τα φυσικά αρπακτικά για τις κάμπιες.  Αυτά τα πουλιά μπορούν να καταναλώσουν μέχρι 500 κάμπιες ημερησίως κατά τη διάρκεια του χειμώνα, όταν ταΐζουν τους νεοσσούς και μπορούν έτσι να μειώσουν κατά σχεδόν 50% (σύμφωνα με μια INRA μελέτη) την επιβλαβή παρουσία των προσβολών από κάμπιες.
Εικόνα 14. Από την τοποθεσία Lyon Ville Durable Des mésanges pour luttercontre les chenilles processionnaires

    Για αρκετά χρόνια τώρα, η πόλη της Λυών έχει εργαστεί για την εξάλειψη αυτού του εντόμου, του οποίου οι προσβολές. παρουσιάζονται  σε κωνοφόρα και ειδικά σε πεύκα, προκειμένου έτσι να εξασφαλιστεί ένα βέλτιστο επίπεδο ασφάλειας της υγείας για τους χρήστες των χώρων πρασίνου.
       Ο έλεγχος στις κάμπιες βασίζεται σε διάφορες μεθόδους, προσαρμοσμένες στα διάφορα στάδια της εξέλιξης τους.
Το χειμώνα, στο πρώιμο στάδιο του σχηματισμού φωλιών, μια λίστα των τόπων προτεραιότητας, όπου ο κίνδυνος έκθεσης είναι υψηλός, σε ένα ευάλωτο κοινό (σχολεία, πάρκα, πλατείες, παιδικές χαρές, μονοπάτια ή πολυσύχναστα πεζοδρόμια...).
Ξεκίνησε μια εκστρατεία εκρίζωσης της φωλιάς χρησιμοποιώντας φιλικές προς το περιβάλλον βιολογικές μεθόδους. Ειδικές πληροφορίες για το κοινό που έχουν τεθεί σε εφαρμογή με διάφορους τρόπους για να προειδοποιήσουν για τη συμπεριφορά που πρέπει να ληφθεί σε περίπτωση που αντικρίσουν πομπή κάμπιας η για τις μολυσμένες τοποθεσίες από στίγματα τους. Κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, η δραστηριότητα βασίζεται στη τοποθέτηση παγίδων με φερομόνη, για την παγίδευση των αρσενικών εντόμων: αυτό έχει ως στόχο να ρυθμίσει ένα μέρος του πληθυσμού απ’ αυτή την ουσία.
Στο έδαφος της Λυών έχουν τοποθετηθεί συνολικά 105 παγίδες σε χώρους που θεωρούνται ευαίσθητοι, κυρίως σχολεία και πάρκα και κήποι της πόλης.

Αλλεργία και δερματίτιδα εξ’ επαφής από κάμπιες
Χαρακτηριστικό επίσης της προνύμφης (κάμπιας) είναι και οι αλλεργικές αντιδράσεις που προκαλεί (αλλεργίες) σε όποιον τις πλησιάζει καθώς μόλις οι κάμπιες απειληθούν διασπείρουν στον αέρα τρίχες με τοξίνες που ερεθίζουν δέρμα, μάτια και το αναπνευστικό σύστημα του ανθρώπου.
Η επαφή με τις κάμπιες είναι ένα πρόβλημα που ανησυχεί ιδιαίτερα γονείς, παιδιά και παιδιάτρους, θεωρείται αλλεργία και σε χώρες όπως η Ελλάδα πρωτοεμφανίζεται τον Μάρτιο. 

Λίγα λόγια για το ένοχο έντομο: Το έντομο το οποίο εμπλέκεται σε αυτή τη μορφή δερματίτιδας εξ’ επαφής έχει την εντυπωσιακή λατινική ονομασία Thaumetopoea pityocampaSchiff (κάμπια του πεύκου). Τα τριχίδια της κάμπιας αποτελούν την   “άμυνα” του εντόμου προς τα πουλιά, διασφαλίζουν την ισορροπία μεταξύ φυτικού και ζωικού βασιλείου, αλλά είναι και το αίτιο της δερματίτιδας. Κάθε κάμπια έχει περίπου 500.000 τριχώματα σε όλο το σώμα της, τα οποία, σε επαφή με το δέρμα του προσβεβλημένου ατόμου, μπορούν να προκαλέσουν διάφορες αλλεργικές αντιδράσεις λόγω της απελευθέρωσης ισταμίνης.

 Ποιοι εμφανίζουν δερματίτιδα εξ’ επαφής από κάμπιες; Η δερματίτιδα αυτή είναι συχνή σε ξυλοκόπους, κηπουρούς, κτηνοτρόφους και εντομολόγους αλλά μπορεί να εμφανισθεί σε οποιονδήποτε έρχεται σε επαφή με αυτές, όπως παιδιά που παίζουν σε δεντρόφυτα πάρκα και κατασκηνωτές. Η άμεση επαφή δεν είναι απαραίτητη! Η επαφή ακόμη και μόνο με σημεία από τα οποία πέρασε η κάμπια (π.χ. τον κορμό ενός δέντρου) και άφησε τα τριχίδιά της, μπορεί να προκαλέσει ερεθισμό. Επίσης, τα τριχίδια της κάμπιας μεταφέρονται με τον αέρα και μπορεί να περάσουν μέσα από τις ίνες των ρούχων, οπότε τα σημάδια στο δέρμα δεν περιορίζονται όπως συνήθως στα εκτεθειμένα σημεία, αλλά μπορούν να είναι γενικευμένα σε όλο το σώμα.

 Μιλάμε για αλλεργία σε κάμπιες; Όχι, αν και το κυριότερο και συχνότερο σύμπτωμα μετά από την επαφή με αυτές είναι ερυθρότητα, κνιδωτικό εξάνθημα και έντονη φαγούρα. Οι δερματικές εκδηλώσεις εξελίσσονται σε 3-4 ημέρες και μπορεί να αφήσουν καφέ χρώμα κατά την αποδρομή τους, που αργεί να υποχωρήσει (μέχρι και 1-2 εβδομάδες). Κάποιες φορές η κάμπια μπορεί να αφήσει το «αποτύπωμα» της πορείας της στο δέρμα.

 Μπορεί να υπάρχουν άλλα συμπτώματα εκτός από τα δερματικά; Σε περίπτωση τριψίματος των ματιών με χέρια που έχουν ακουμπήσει κάμπιες μπορεί να εμφανισθεί ερυθρότητα στα μάτια και πρήξιμο στα βλέφαρα. Αν δεν αντιμετωπισθεί σύντομα με καλό πλύσιμο, μπορεί να προκληθεί τραυματισμός από την έντονη φαγούρα και δακρύρροια, περίπτωση κατά την οποία εκτίμηση από οφθαλμίατρο είναι χρήσιμη. Εξαιρετικά σπάνια, κυρίως σε άτομα με άσθμα ή άλλα αναπνευστικά προβλήματα, η εισπνοή των τριχιδίων της κάμπιας μπορεί να προκαλέσει ρινίτιδα, κρίση βήχα και δύσπνοια – ελάχιστα είναι αυτού του είδους τα περιστατικά που αναφέρονται στη διεθνή βιβλιογραφία. Η διάγνωση δεν είναι δύσκολη καθώς το ιστορικό και η παρουσία εξανθήματος κυρίως σε εκτεθειμένα μέρη βοηθάει  προς τη σωστή κατεύθυνση. Η χρήση κολλητικής ταινίας στους πομφούς και ο έλεγχος με μικροσκόπιο αναδεικνύει την παρουσία τριχιδίων σε περιπτώσεις που δε μπορούν να διαγνωσθούν με βεβαιότητα.

 Ποια είναι η θεραπεία της δερματίτιδας από κάμπιες; Το καλό πλύσιμο της περιοχής επαφής, η υπομονή και η τοπική χρήση κορτιζονούχων αλοιφών βοηθάνε. Τοπικά μπορεί να προσφέρουν ανακούφιση και κρέμες που περιέχουν μενθόλη ή φαινόλη. Η χρήση αντιισταμινικών φαίνεται ότι έχει μικρό αποτέλεσμα, κυρίως στη μείωση της φαγούρας.
 Λόγω των παραπάνω, αυτό που χρειάζεται είναι  ψυχραιμία, είτε τα παιδιά έχουν, είτε όχι ιστορικό αλλεργιών. Η αποφυγή της επαφής, όσο αυτό είναι δυνατό σε μια μεσογειακή χώρα που οι κάμπιες ζουν στα δέντρα σχεδόν τους μισούς μήνες του χρόνου, και ένα καλό τοπικό πλύσιμο στις περισσότερες περιπτώσεις θα είναι αρκετά. 


Προσοχή στα κατοικίδια σας 
            Ειδικότερα Οι σκύλοι… …κινδυνεύουν από το δηλητήριο της κάμπιας πολύ περισσότερο από ότι οι γάτες. Έχοντας πλήρη άγνοια κινδύνου, οι αθώοι φίλοι μας βρίσκουν πολύ ελκυστικές τις κινούμενες γραμμές. Έχουν την περιέργεια να τις μυρίσουν ή να τις γλείψουν. Οι κάμπιες, στην προσπάθειά τους να αμυνθούν, απελευθερώνουν τις επικίνδυνες τρίχες τους, που «εκρήγνυνται» προκαλώντας βίαιες αλλεργικές αντιδράσεις γύρω από το στόμα, τα μάτια και τη γλώσσα των θυμάτων τους. 
Η εμφάνιση των συμπτωμάτων είναι ξαφνική και πρέπει να αντιμετωπιστεί άμεσα. Τα πρώτα ανησυχητικά συμπτώματα είναι πρήξιμο των χειλιών, του ρύγχους και του προσώπου καθώς και άφθονη έκκριση σάλιου. Μπορεί να ακολουθήσει κνησμός γύρω από το κεφάλι, ανησυχία και επίμονο τρίψιμο της μουσούδας και του προσώπου του ζώου στο έδαφος. Αν το δηλητήριο έρθει σε επαφή με τη γλώσσα, δημιουργείται σοβαρή φλεγμονή. Οι πληγείσες περιοχές παθαίνουν «γάγγραινα», δηλαδή νεκρώνουν, ξηραίνονται και πέφτουν και όσο περνάει η ώρα, η μόλυνση εξαπλώνεται. Κάποια ζώα αρχίζουν να παρουσιάσουν οξεία συμπτώματα εμετού και κατάποσης σάλιων ή σοβαρή φλεγμονή των οφθαλμών και της γύρω περιοχής. 
Οι γάτες……είναι πολύ πιο επιλεκτικές με το φαγητό τους. Αυτός είναι ο λόγος που η δηλητηρίαση από κάμπιες είναι πολύ σπάνια. Περιστασιακά, κάποιο ζώο μπορεί να εμφανίσει φλεγμονή και πρήξιμο στη γλώσσα, στα ούλα και στα μάγουλα, που συνοδεύεται από άφθονη σιελόρροια.
Προληπτικά μέτρα
  • Δεν αγγίζουμε τις κάμπιες ή τις φωλιές τους, όπως και τα προσβεβλημένα πεύκα ειδικά τον πρώτο μήνα της Άνοιξης.
  • Όταν υπάρχουν πολλά κρούσματα (υποψία τοπικής επιδημίας), αποφεύγουμε να απλώνουμε ρούχα σε εξωτερικούς χώρους.
  • Εάν εμφανιστούν συμπτώματα πχ ενώ το παιδί έπαιζε σε περιοχή με πεύκα, θα πρέπει να απομακρύνουμε τα ρούχα από πάνω του και να τα πλένουμε, ενώ θα πρέπει να κάνουμε άμεσα μπάνιο για να απομακρύνουμε τα τριχίδια.Τα ρούχα αν δεν πλυθούν θα πρέπει να παραμείνουν εκτός σπιτιού.
  • Αν πρέπει να ασχοληθούμε με κηπουρική, φοράμε μακρυμάνικα ρούχα, γάντια και γυαλιά.
  • Στις αρχές του χειμώνα κόβουμε τα κλαδιά που φέρουν φωλιά και τα καίμε πριν την έξοδο της κάμπιας. Εάν τα συμπτώματα είναι επίμονα συμβουλευόμαστε τον γιατρό μας.
Οι παραπάνω αναφορές ενέχουν μόνο ενημέρωση και δεν αποτελούν ιατρική συμβουλή η θεραπεία. Αρμόδιος για την διάγνωση και θεραπεία είναι ο αρμόδιος γιατρός και σε αυτόν πρέπει να απευθυνθείτε αν έχετε επαφή με τις πευκοκάμπιες. Το ίδιο ισχύει και για τους ιδιοκτήτες κατοικίδιων, πρέπει να απευθυνθούν στον κτηνίατρο.
Θεωρώ ότι οι αρμόδιες υπηρεσίες πρασίνου των ΟΤΑ σε συνεργασία με τους γιατρούς της πόλης, πρέπει να εκδώσουν οδηγίες για την προστασία των δημοτών και των ζώων συντροφιάς.
ΠΗΓΕΣ
1. Η πευκοκάμπια στο χρόνο…Δρ. Δημήτριος Ν. Αβτζής, Δόκιμος Ερευνητής
Ινστιτούτο Δασικών Ερευνών Θεσσαλονίκης
2. ΑΡΙΣΤΟΤΕΛeΙΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣΤΜΗΜΑ ΔΑΣΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΟΥ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣΤΟΜΕΑΣ ΔΑΣΙΚΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΔΑΣΩΝ ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΟΥ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ ΥΛΩΡΙΚΗΣΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ: Α. Π. ΔΗΜΗΤΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ, ΚΑΘΗΓΗΤΗΣΔΗΜΗΤΡΙΟΣ Ε. ΠΕΤΣΟΠΟΥΛΟΣΜΕΤΑΠΤΥΧΙΑΚΗ ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ«ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΚΑΙ ΧΩΡΙΚΗ ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ ΤΩΝ ΠΛΗΘΥΣΜΙΑΚΩΝ ΕΞΑΡΣΕΩΝ ΔΑΣΙΚΩΝ ΕΝΤΟΜΩΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΩΝ ΑΙΤΙΩΝ ΠΟΥ ΤΙΣ ΠΡΟΚΑΛΕΣΑΝ»
3.ΚΑΜΠΙΑ ΤΟΥ ΠΕΥΚΟΥΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΔΑΣΙΚΩΝ ΠΟΡΩΝ ΤΜΗΜΑ ΔΑΣΙΚΩΝ ΕΦΑΡΜΟΓΩΝΚΕΙΜΕΝΑ – ΕΙΚΟΝΕΣΝΙΚΟΛΑΟΣ ΑΒΤΖΗΣ
4. Η κάμπια των πεύκων βιολογικός κύκλος – καταπολέμησηΠερπιράκηςΓ.Εμμανουήλ
5. Δερματίτιδα από κάμπιες, με φαγούρα, κοκκινίλες, εξάνθημα. Τι να κάνετε και τι πρέπει να προσέξετε;της Κλεοπάτρας Ζουμπουρλή, μοριακής βιολόγου, του Αλέξανδρου Γιατζίδη, M.D.,
6. Εξάνθημα από κάμπιες είναι… αλλεργία;ΨωμιάδουΜαρία–Αλλεργιολόγος
7.Lyon Ville Durable. Des mésanges pour luttercontre les chenillesprocessionnaires
8.http://www.lagranjadebitxos.com/.../procesionaria-del
9.Procesionaria del pino, ¿Plaga?
10.La chenille processionnaire du pin
11. Comment luttercontre les chenillesprocessionnaires ?
12.Dangers of Pine Processionary Caterpillars
13.La orugaprocesionaria se adelanta por la falta de lluvias y el aumento de la temperaturapropias del cambioclimatico
14.La plaga de procesionaria del pinocrece a un ritmo «exponencial» y llega hasta es Ca Marí


Άρθρα του Μανώλη Καπάνταη: