Διαχείριση μεγάλων δέντρων σε στενά πεζοδρόμια

Διαχείριση μεγάλων δέντρων σε στενά πεζοδρόμια: 

Προτεραιότητα στην αστική κινητικότητα και τη διατήρηση του περιβάλλοντος

Βελτιστοποίηση αστικών χώρων με μεγάλα δέντρα σε στενά πεζοδρόμια

Εισαγωγή

    Η διαχείριση των μεγάλων δέντρων σε στενούς δρόμους είναι μια μεγάλη πρόκληση στον αστικό σχεδιασμό. Παρά τους περιορισμούς χώρου, είναι δυνατό να ενσωματωθούν εύρωστα δέντρα σε αυτά τα περιβάλλοντα, βελτιώνοντας την ποιότητα της αστικής ζωής και προάγοντας την υγεία του οικοσυστήματος. Σε αυτή τη λευκή βίβλο, θα διερευνήσουμε τις στρατηγικές για την εργασία με μεγάλα δέντρα σε στενά πεζοδρόμια, υπογραμμίζοντας τη σημασία κλαδέματος προσαρμογής, της συνεχούς παρακολούθησης, της διαχείρισης του εδάφους και της αστικής κινητικότητας.

Συμμετρική άποψη ενός δρόμου της πόλης κάτω από τα πράσινα δέντρα

Φωτογραφία του Mateusz Walendzik στο Pexels.com

Επιλογή δέντρων και Κλάδεμα Προσαρμογής

        Στα στενά δρομάκια, η επιλογή των κατάλληλων δέντρων είναι απαραίτητη. Θα πρέπει να επιλέγονται είδη που είναι ανθεκτικά στις αστικές συνθήκες, όπως η ρύπανση και η συμπίεση του εδάφους. Επιπλέον, το κλάδεμα έγκαιρης προσαρμογής είναι απαραίτητο. Αυτή η πρακτική περιλαμβάνει την αφαίρεση κλαδιών που δεν κατευθύνονται ενώ είναι πράσινοι βλαστοί, μειώνοντας τον κίνδυνο μελλοντικών παρεμβολών στις αστικές υποδομές και διασφαλίζοντας το σωστό σχήμα δέντρων.

Συνεχής Παρακολούθηση

        Η συνεχής παρακολούθηση των δέντρων είναι το κλειδί για την έγκαιρη ανίχνευση υγειονομικών ή δομικών προβλημάτων. Χρησιμοποιώντας προηγμένη τεχνολογία, όπως αισθητήρες υγρασίας εδάφους και ανάλυση εικόνας, είναι δυνατό να αξιολογηθεί η κατάσταση του δέντρου και να ληφθούν προληπτικά ή διορθωτικά μέτρα όταν είναι απαραίτητο. Αυτή η στρατηγική ελαχιστοποιεί την ανάγκη για ριζικό κλάδεμα στο μέλλον.

Διαχείριση του εδάφους

    Η συμπύκνωση του εδάφους είναι ένα κοινό πρόβλημα στα αστικά περιβάλλοντα. Για να αποφευχθεί το σπάσιμο των ριζών των δέντρων στο πεζοδρόμιο και την υπόγεια υποδομή, μπορούν να εφαρμοστούν διάφορες τεχνικές:

     Πορώδες έδαφος: Χρησιμοποιήστε πορώδες έδαφος και τεχνικές αερισμού για να βελτιώσετε τη διείσδυση του νερού και την κυκλοφορία του αέρα γύρω από τις ρίζες, γεγονός που μειώνει τη συμπίεση του εδάφους.

     Φυσικά εμπόδια: Εγκαταστήστε ριζικά φράγματα που καθοδηγούν την ανάπτυξη των ριζών σε καθορισμένες περιοχές, μακριά από υπόγειες υποδομές και το πεζοδρόμιο.

     Δομικά εδάφη: Χρησιμοποιήστε δομικά εδάφη ειδικά σχεδιασμένα για να υποστηρίζουν τα φορτία κυκλοφορίας και να αποτρέπουν τη συμπίεση του εδάφους γύρω από τις ρίζες.

Χώρος Αστικής Κινητικότητας

    Σε στενούς δρόμους, είναι ζωτικής σημασίας να δοθεί προτεραιότητα στον χώρο για την αστική κινητικότητα. Αυτό θα μπορούσε να σημαίνει θυσία χώρου για την κυκλοφορία των οχημάτων ή τη στάθμευση υπέρ της επέκτασης των πεζοδρομίων και των δέντρων. Ο πολεοδομικός σχεδιασμός πρέπει να αναζητήσει μια ισορροπία που να επιτρέπει τη συνύπαρξη μεγάλων δέντρων και την ασφαλή κυκλοφορία των πεζών.

Συμπεράσματα

Η διαχείριση μεγάλων δέντρων σε στενούς δρόμους είναι δυνατή μέσω της σωστής επιλογής ειδών, του κλαδέματος προσαρμογής, της συνεχούς παρακολούθησης, της διαχείρισης της γης και της εξέτασης της αστικής κινητικότητας.                                                                                                         Δουλεύοντας σε αρμονία με τη φύση και δίνοντας προτεραιότητα στην υγεία των δέντρων και την άνεση των πεζών, μπορούμε να δημιουργήσουμε βιώσιμα και ευχάριστα αστικά περιβάλλοντα που επωφελούνται από την παρουσία εύρωστων δέντρων χωρίς να θυσιάζεται η κινητικότητα.                                   

    Η ισόρροπη διαχείριση αυτών των πόρων είναι απαραίτητη για την ανάπτυξη πιο βιώσιμων και υγιών πόλεων.

Βιβλιογραφία:

Βιβλιογραφία πόρων που σχετίζονται με τη διαχείριση δέντρων σε αστικά περιβάλλοντα και την αστική κινητικότητα που είναι ελεύθερα προσβάσιμες στο διαδίκτυο:

Bibliografía de recursos relacionados con la gestión de árboles en entornos urbanos y la movilidad urbana que son de acceso libre en línea:

1. «Árboles en la Ciudad: Guía Práctica para la Gestión Sostenible» (Autor: Sociedad Española de Arboricultura) – Esta guía ofrece consejos y prácticas recomendadas para la gestión de árboles en entornos urbanos. Disponible en este enlace.
2. «Guía de Plantación de Árboles en Áreas Urbanas» (Autor: Gobierno de la Ciudad de Buenos Aires) – Una guía que proporciona información detallada sobre cómo plantar árboles en áreas urbanas. Disponible en este enlace.
3. «Plan Verde de la Ciudad de México: Estrategia de Reforestación Urbana» (Autor: Gobierno de la Ciudad de México) – Este documento presenta la estrategia de reforestación urbana de la Ciudad de México y ofrece información valiosa sobre la gestión de árboles en entornos urbanos. Disponible en este enlace.
4. «Árboles en Ciudades: Por Qué Importan» (Autor: FAO) – Un informe de la Organización de las Naciones Unidas para la Alimentación y la Agricultura (FAO) que explora la importancia de los árboles urbanos. Disponible en este enlace.
5. «Árboles Urbanos: Selección, Plantación y Mantenimiento» (Autor: Universidad de California, División de Agricultura y Recursos Naturales) – Una guía detallada que aborda la selección, plantación y cuidado de árboles urbanos. Disponible en este enlace.
6. «Green Streets: Urban Green and Walkability» (Autor: US Environmental Protection Agency) – Este informe explora cómo la vegetación urbana puede mejorar la movilidad y la calidad de vida en las ciudades. Disponible en este enlace.

Αυτοί οι πόροι ανοιχτής πρόσβασης θα σας παρέχουν πολύτιμες πληροφορίες σχετικά με τη διαχείριση των δέντρων σε αστικές περιοχές και πώς σχετίζεται με την αστική κινητικότητα και τη διατήρηση του περιβάλλοντος. Μπορείτε να αποκτήσετε πρόσβαση σε αυτά μέσω των συνδέσμων που παρέχονται.

Πρωτότυπος τίτλος του άρθρου :

Gestión de Árboles de Gran Tamaño en Aceras Estrechas: Priorizando la Movilidad Urbana y la Conservación del Entorno LosArbolesMagicos

 

Απόδοση στα Ελληνικά

Μανώλης Καπάνταης

Δασολόγος - Περιβαλλοντολόγος 

 

Η ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΑ ΤΗΣ ΒΕΛΑΝΙΔΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Η ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΑ ΤΗΣ ΒΕΛΑΝΙΔΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

«Μ’ αρέσει, δρυ, να σε θωρώ

μες τ’ ουρανού τις αγκάλες».

(«Νικηφόρος Βρυέννιος»,

Διονύσιος Σολωμός)

        (…) Σε πολλά από τα ελληνικά νησιά, μα και σε περιοχές της ηπειρωτικής χώρας, η βελανιδιά φυτεύτηκε σε αγρούς και σε δασικά εδάφη, για την παραγωγή των πολύτιμων προϊόντων της (των βελανιδιών και του κηκιδιού ως επί το πλείστον, αλλά και του ξύλου της). Η ελληνική νομοθεσία έδινε τη δυνατότητα «εξημέρωσης» των άγριων βελανιδιών που φύονταν σε δασικά εδάφη. Ο νόμος 2636 της 28ης Ιουλίου 1921 (ΦΕΚ 135/Α΄/4-8-1921) «Περί διαθέσεως δημοσίων δασικών εκτάσεων διά γεωργικούς, δενδροκομικούς και άλλους κοινής ωφελείας σκοπούς», έδινε με το άρθρο 1 παράγραφος 2 του νόμου αυτού, τη δυνατότητα –μεταξύ των άλλων– εξημέρωσης διά εμβολιασμού βελανιδιών για καλλιέργεια. Για να κατανοήσουμε τη μεγάλη σημασία που δινόταν παλαιά στην παραγωγή του βελανιδιού, αρκεί ν’ αναφέρουμε ότι σύμφωνα με τη γεωργική απογραφή του 1861 του Υπουργείου Οικονομίας, υπήρχαν στην τοτινή Ελλάδα 13.000 στρέμματα βαλανιδεώνων (όπως ονοματίζονταν), που, σύμφωνα με την απογραφή, αποτελούσαν φυτείες επί γεωργικών εδαφών!

            Προπολεμικά (πριν το έτος 1940) το βαλανίδι ήταν περιζήτητο ως χρησιμοποιούμενη πρώτη ύλη στη βυρσοδεψία, και μάλιστα ήταν ακριβότερο προϊόν από το ελαιόλαδο. Η μεγάλη ζήτησή του ώθησε πολλούς αγρότες να φυτέψουν τη βελανιδιά σε χωράφια τους ή να περιποιηθούν δένδρα δημοσίων γαιών, για την αποκομιδή του βελανιδοκάρπου. Η κατάσταση αυτή οδήγησε σε μεγάλη αύξηση των δένδρων βελανιδιάς στη χώρα. Σημείωνε σχετικά το έτος 1909 για τη Λέσβο ο Οικονόμος Σταύρος Τάξης: «Μέχρι των αρχών του παρελθόντος αιώνος τα δένδρα των βαλανιδέων εν τη νήσω εκόπτοντο και ηκρωτηριάζοντο συνεπεία της ελαχίστης τιμής, ης απολάμβανεν ο καρπός αυτών, το βαλανίδιον. Το 1840 ετιμάτο 12-14 γρόσια ο στατήρ. (…) Τελευταίως όμως η τιμήν του ανήλθε στα 50-60 γρόσια ο στατήρ και οι βαλανιδέες της νήσου καλλιεργούνται συστηματικώς…» (Τάξης Στ., «Συνοπτική ιστορία και τοπογραφία της Λέσβου», έκδοσις δευτέρα (επαυξημένη και μετερρυθμισμένη), εκ του τυπογραφείου Ι. Πολίτου, εν Καΐρω 1909, σελ. 68).

            Οι πληροφορίες μάλιστα που μάς δίδονται, σ’ ότι αφορά στις φυτεμένες σε αγρούς βελανιδιές, είναι ότι οι φυτεύσεις γινόταν σε πυκνότητα 4-5 δένδρα ανά στρέμμα (αραιή φύτευση), ώστε να μπορούν τα δένδρα ν’ αναπτυχθούν ελεύθερα, απλώνοντας τα κλαδιά τους (κάτι που εξυπηρετούσε τη μεγαλύτερη παραγωγή καρπού). Το χωράφι κάτω από τα δένδρα, συνήθως καλλιεργείτο με σιτηρά (υπήρχε συγκαλλιέργεια, όπως συνέβαινε και με την ελιά, που είδαμε στην προηγούμενη ενότητα), ενώ, μετά το θερισμό τους έρχονταν τα κτηνοτροφικά ζώα κι έβοσκαν. Κατ’ αυτό τον τρόπο εξυπηρετείτο τριπλός σκοπός. Κατά πρώτον, με τη συγκαλλιέργεια η βελανιδιά υποβοηθείτο κι απέδιδε περισσότερο, αφού εμπλουτίζονταν το έδαφος με οργανική ύλη, με θρεπτικές ουσίες και ιχνοστοιχεία. Κατά δεύτερον, η υπό των δένδρων γεωργική γη δεν έμενε ανεκμετάλλευτη, αφού καλλιεργείτο με σιτηρά, δίνοντας ένα επιπλέον εισόδημα στον αγρότη. Κατά τρίτον, η κτηνοτροφία που ασκείτο σε συγκεκριμένο χρόνο κι έδαφος, παρείχε τροφή στα ποίμνια σε δύσκολους γι’ αυτά καιρούς, αφού το θέρος, που τα πάντα ξεραίνονταν, η τροφή δύσκολα ανευρίσκονταν. Ταυτόχρονα, με τις συνδυασμένες παραπάνω χρήσεις, διατηρείτο «καθαρή» η κάτω από τα δένδρα γη, για να είναι άνετη κατόπιν η συλλογή του βελανιδιού. Σοφή, αλήθεια, η διαχείριση των εδαφών από τους προγόνους στα πλαίσια της αγροτικής οικονομίας, οι οποίοι καλλιεργούσαν χωρίς να θίγουν˙ επενέβαιναν χωρίς να πληγώνουν…

            Ενδεικτικό της ιδιαίτερης αξίας που αποδίδονταν στη βελανιδιά, λόγω της οικονομικής της σημασίας, αποτελεί το γεγονός ότι στα αυτοκρατορικά δωρητήρια γαιών κατά τα βυζαντινά χρόνια, αλλά και στα συμβόλαια μεταβίβασης γαιών που συντάσσονταν έως και τα νεώτερα χρόνια, καταγράφονταν αναλυτικά οι υπάρχουσες στους αγρούς βελανιδιές, τόσον περιγραφικά όσον και αριθμητικά.

                Η μεγάλη οικονομική σημασία που προσδόθηκε στη δρυ καταφαίνεται από τις διατάξεις των νόμων που εισήχθησαν, μάλιστα από την έναρξη λειτουργίας του νέου ελληνικού κράτους, για τη φορολόγηση του βαλανιδιού και του κηκιδιού. Το ελληνικό κράτος, αναγνωρίζοντας την οικονομική σημασία των προϊόντων της δρυός, έσπευσε άμεσα να τα φορολογήσει προκειμένου να κομίσει έσοδα από αυτά. Έτσι, με το διάταγμα «Περί φόρου των βαλανοκικιδίων» του 1836 (ΦΕΚ 25/9‐6‐1836) καθορίστηκε για όλη την τοτινή Ελλάδα η ελεύθερη συλλογή του βαλανιδόκαρπου (άρθρο 2), με τα βαλανοκικίδια να υπόκεινται σε εγκτηματικό φόρο 25%, χωρίς διάκριση εγγείου ιδιοκτησίας και επικαρπίας φόρου (άρθρο 1). Ειδική διάταξη αυτού προέβλεπε ότι ο φόρος για τα βελανιδόδενδρα της νήσου Κέας ήταν μειωμένος (στο 10%), καθότι αυτά ήταν «φυτευθέντα απ ́αρχής από ιδιοκτήτας, καλλιεργούμενα παρ’ αυτών και αναγνωριζόμενα κατά δένδρον ως ιδιοκτησίαν των» (άρθρο 3). Για τους δε αγοραστές κτημάτων στην Αττική και την Εύβοια ορίζονταν ότι «θέλουν διαθέτει κατ’ αρέσκειαν την συλλογήν των επί των κτημάτων των βαλανιδένδρων, πληρόνοντε, ως ανωτέρω εγκτηματικόν φόρον 25%» (άρθρο 4).

            Με το νομοθετικό διάταγμα «Περί φορολογίας των βαλανιδοκικιδοδένδρων» της 7ης Αυγούστου 1837 (ΦΕΚ 28/10‐8‐1837) εισήχθη η φορολόγηση των βαλανιδοκικιδοδένδρων «εις δέκατον» (άρθρο 1). Με το νόμο ΒΡΞΒ της 13ης‐2‐1893 «Περί τροποποιήσεως και συμπληρώσεως των περί δασών νόμων» (ΦΕΚ 34/18‐2‐1893) καθορίστηκε «...επί των εις την αλλοδαπήν εξαγομένων εκ δημοσίων μεν βαλανοδένδρων και κηκιδοδένδρων συλλεγομένων βαλανιδιών και κηκιδίων φόρος 22%, εξ ιδιοκτήτων δε εις 10%, και επί των εντός του κράτους μεταφερομένων εκ δημοσίων μεν βαλανοδένδρων και κηκιδοδένδρων συλλεγομένων προϊόντων εις 24%, εξ ιδιοκτήτων σε εις 12%» (άρθρο 1).

            Με το νόμο 3676/1910 (ΦΕΚ 125/Α/30‐3‐1910) ρυθμίστηκε η φορολόγηση του βαλανιδόκαρπου σε 2 λεπτά κατ’ οκά όταν εξάγεται εις την αλλοδαπήν από δημόσια δάση, και 1,5 λεπτά κατ’ οκά όταν εξάγεται από ιδιωτικά δασοτεμάχια (άρθρο 1). Ο φόρος εισπράτονταν από τα τελωνεία (άρθρο 1), ενώ καθορίστηκε ότι η συλλογή του βαλανιδιού άρχεται από 1ης Αυγούστου εκάστου έτους (άρθρο 3).

            Μάλιστα στην τοιαύτη αγροτική οικονομία, στην οποία συμμετείχε βασικά η βελανιδιά, συγκροτείτο μια φύση που απέρρεε από τη συμμετοχή της βελανιδιάς στο αγροτικό σύστημα -π.χ. οι καλλιεργούμενοι με βελανιδιές αγροί αποτελούσαν βιότοπο της πέρδικας. Η Κέα ήταν το μέρος της Ελλάδας όπου περισσότερο πάσης άλλης ελληνικής περιοχής καλλιεργήθηκε η βελανιδιά. Στη γεωργική και οικονομική απογραφή του νομού Κυκλάδων, που πραγματοποιήθηκε το έτος 1848 από τον Ι. Κιγάλλα, καταγράφηκε αφθονία περδικών στο νησί της Κέας, που ζούσαν στους αγρούς βελανιδιάς του νησιού, ενώ σημειώνονταν επίσης ότι στην Κέα το βαλανίδι αποτελεί ένα από τα κύρια εξαγώγιμα προϊόντα της νήσου. Αναφέρονταν επίσης ο Κιγάλλας στο «περιώνυμον υλοτόμειον δέντρων («δέντρα» για τους ντόπιους ήταν οι βελανιδιές), στο άκρον της νήσου Πάρου, το οποίον είναι παραμελημένον», ενώ στην Αμοργό καταγράφονταν «αφθονία περδικών στα δρυοδάση του νησιού» (Κιγάλλας Ι., «Γεωγραφική και οικονομική απογραφή του νομού Κυκλάδων», περιοδικό «Αποθήκη των ωφέλιμων και τερπνών γνώσεων», τεύχη 9, 10, 11 & 14, Μάρτιος, Απρίλιος, Μάιος & Αύγουστος του 1848).

            Θα μείνουμε περισσότερο στα δρυοδάση της Κέας και θα μιλήσουμε γι’ αυτά με τα λόγια του Ιωάννου Ν. Ψύλλα, του συγγραφέα της ιστορίας του νησιού (η μελέτη του εκδόθηκε το έτος 1921, είχε όμως γραφτεί πολύ πριν από το 1900, χρονιά κατά την οποία πέθανε ο Ψύλλας). Σημείωνε ο Ψύλλας ότι, το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα, η βελανιδιά στην Κέα αυξήθηκε («...τα δένδρα επολλαπλασιάσθησαν και πιστεύεται ότι εν ευτυχία θέλει παραγάγει η νήσος 70‐80,000 καντάρια», σημείωνε). Το έτος 1905 εκτιμήθηκε από τον τότε Τμηματάρχη Δασών του Υπουργείου Οικονομίας Κωνσταντίνο Σάμιο, ότι τα βελανιδοδάση της Κέας κάλυπταν 15‐20 χιλιάδες στρέμματα, καθιστώντας την Κέα το πιο δασωμένο νησί των Κυκλάδων μετά την Άνδρο. Μάλιστα, η μεγάλη οικονομική σημασία που είχε κατά τις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα το βελανιδοδάσος της Κέας, ώθησε τη Διοίκηση το έτος 1910, με το Βασιλικό Διάταγμα της 9ης‐10‐1910, να ιδρύσει Δασαρχείο στο νησί, με Δασάρχη τον εν τη νήσω εκάστοτε Υποδιοικητή της Χωροφυλακής.

                Μεταπολεμικά (μετά το έτος 1945), όταν απαξιώθηκε οικονομικά η βελανιδιά, ακολούθησε η υποχώρηση της δρυός στο νησί, με την καταστροφή δρυοδένδρων και την αλλαγή της χρήσης των εδαφών που καταλάμβαναν. Παρόλα ταύτα στην Κέα εξακολουθούν να υπάρχουν σημαντικά ακόμα δάση βελανιδιάς, των οποίων η προστασία τους επιβάλλεται ένεκα της περιβαλλοντικής, τοπιακής και πολιτιστικής σημασίας τους.

                Διαπιστώνουμε μετά τούτων την αλληλένδετη σχέση, της κοινωνίας των ανθρώπων και της οικονομίας, με την τελευταία ν’ αποτελεί υποσύστημα της πρώτης –άλλο αν στους σήμερους καιρούς έχουμε ανατρέψει τους κανόνες της ισόρροπης ζωής κι έχουμε αναγάγει την οικονομία ως το άπαν της βίωσής μας, τοποθετώντας την πάνω από τον άνθρωπο!–, διαμορφούμενη έτσι η ζωή κατ’ εναρμόνιση με τον φυσικό κανόνα, κι όχι ενάντιά της.

        Όταν όμως η οικονομική σημασία αυτού του δένδρου έπαψε να υφίσταται, η καλλιέργειά του εγκαταλείφθηκε και η γη όπου φύονταν μετατράπηκε (και μετατρέπεται) σε οικόπεδα, βοσκότοπους και χωράφια. Η σχετική ρήση εξάλλου που λέγει, «δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται», υποδηλώνει την καταστροφή που ακολουθεί την «πτώση» της δρυός. Όμως, η έστω και με τεχνητό τρόπο εγκατάσταση της βελανιδιάς σε καλλιεργούμενα εδάφη, διαμόρφωσε μια τοπική οικονομία παραδοσιακού τύπου, οπού αναπτύχθηκαν εξαιρετικής σημασίας αγροοικοσυστήματα και δασολίβαδα, που, δυστυχώς, κι αυτά ακόμα χάθηκαν (ή χάνονται) στο όνομα της αξιοποίησης των πάντων.

(από το βιβλίο του αντωνιου Καπετάνιου “Τα δένδρα π’ αγαπούμε, τα πληγώνουμε! Ωδή σε τρία δένδρα: στην ελιά, στη δρυ, στο πεύκο”, έκδοση ιδίου, Αθήνα 2022, https://www.bookstation.gr/Product.asp?ID=60398)

(Φωτ. Ⓒ Αντώνιου Β. Καπετάνιου, καλλιεργούμενες βελανιδιές στη νήσο Κέα)

Οι απωθητές πουλιών ως βιώσιμη μέθοδος για να κρατήσουν τα πουλιά μακριά από τις καλλιέργειες

         Η διατήρηση των καλλιεργειών είναι ένα από τα κύρια μέλημα κάθε παραγωγού,  η επίτευξη μιας υγιούς σοδειάς χωρίς απώλειες κρατά περισσότερους από έναν ανθρώπους σε εγρήγορση. Και αν προσθέσουμε σε αυτό το να καταφέρουμε να διατηρήσουμε και το οικοσύστημα και να επιτύχουμε βιώσιμη παραγωγή, αυτό φαίνεται σαν μια πολύ δύσκολη  αποστολή. 

Εικόνα Σκιάχτρο στο χωράφι. Πηγή: pixabay

        Τα πουλιά διαδραματίζουν θεμελιώδη ρόλο διότι τρέφονται με παράσιτα που ζημιώνουν τα καλλιεργούμενα χωράφια, οπωρώνες και κήπους, γι' αυτό πολλοί παραγωγοί επιδιώκουν να οικοδομήσουν μια ισορροπημένη σχέση με αυτά τα είδη. Ισορροπημένη και ελεγχόμενη γιατί, με τη σειρά τους, τα πουλιά προκαλούν συχνά σημαντικέες οικονομικές απώλειες στις καλλιέργειες και την παραγωγή, κυρίως στα οπωροφόρα δέντρα. Ομοίως, τα πουλιά προκαλούν πολλά προβλήματα στους οπωρώνες και τους κήπους πολλών σπιτιών. Αυτός είναι ο λόγος που πολλοί άνθρωποι αναρωτιούνται για τους διαφορετικούς τρόπους που πρέπει να βρουν με τους οποίους θα κρατήσουν τα πουλιά μακριά από τους χώρους τους, αλλά χωρίς να τα βλάψουν άμεσα. Η επίτευξη μιας υγιούς και ισορροπημένης σχέσης με τα πουλιά, υπό αυτή την έννοια, συνεχίζει να φαίνεται σαν μια δύσκολη πρόκληση, που θα πρέπει να αντιμετωπιστεί εάν θέλουμε να λειτουργήσουμε  χωρίς τοξικά ή επιβλαβή συμπληρώματα, όπως τα δηλητήρια.                                                                                                                                                  

        Αλλά όπως για κάθε πρόβλημα σε αυτή τη ζωή, υπάρχουν πάντα εναλλακτικές λύσεις αν είμαστε σε θέση όμως να το διερευνήσουμε. Επί του παρόντος, υπάρχουν εταιρείες, όπως η extertronic, που προσφέρουν μια μεγάλη ποικιλία συσκευών απωθητικών πτηνών, για να κρατούν μακριά όλα τα είδη ιπτάμενων ζώων, τόσο εντός όσο και εκτός του σπιτιού μας.                     Αυτές οι συσκευές μπορεί να έχουν διαφορετικά χαρακτηριστικά (οπτικά, μηχανικά, ηχητικά και υπερηχητικά απωθητικά κ.λ.π.), καθεμία από αυτές έχει σχεδιαστεί για να περιέχει προστασία από πουλιά διαφορετικών ειδών, μεταξύ των οποίων μπορούμε να βρούμε  για περιστέρια, γλάρους, κοράκια, κίσσες, σπουργίτια, για να αναφέρουμε μερικά παραδείγματα  από αυτά. 

         Εκτός από την εκπλήρωση του κύριου στόχου τους να τρομάξουν τα πουλιά, μερικές από αυτές τις συσκευές καταφέρνουν να ενωθούν με το τοπίο, προσομοιώνοντας, για παράδειγμα, με ένα γεράκι ή μια κουκουβάγια, τα  οποία, λόγω της δράσης του ανέμου, γυρίζουν το κεφάλι τους, κάνοντας μια κίνηση που θα διώξει φυσικά τα πουλιά. Με αυτόν τον τρόπο καταφέρνουμε να ενσωματώσουμε ένα απωθητικό πτηνών, διατηρώντας την αισθητική του κήπου ή του χώρου που θέλουμε να διατηρήσουμε. 

 

Συστάσεις για τη σωστή επιλογή ενός απωθητή πουλιών 

 

        Καθώς υπάρχει μεγάλη ποικιλία συσκευών που εξυπηρετούν το σκοπό να κρατούν μακριά τα πουλιά, είναι καλό να ακολουθείτε μια σειρά βημάτων όταν επιλέγετε την καταλληλότερη για το πρόβλημά σας. Πρέπει πρώτα να προσδιορίσετε ποιο είδος ή είδη πουλιών θέλετε να κρατήσετε μακριά από την περιοχή σας. Αυτό θα σας επιτρέψει να αυξήσετε την αποτελεσματικότητα του επιλεγμένου απωθητικού. Στη συνέχεια, πρέπει να αναλύσετε το μέρος και το χώρο όπου θα τοποθετηθεί ο απωθητής. Με αυτόν τον τρόπο μπορείτε να επιλέξετε το κατάλληλο μέγεθος και σχήμα, καθώς και τη σύνθεσή του. Υπό αυτή την έννοια, είναι σημαντικό να προσπαθήσετε να κάνετε τον απωθητή να περάσει απαρατήρητος, ώστε να μπορεί να τρομάξει το πουλί όταν είναι απαραίτητο. Και τέλος, επιλέξτε τον τύπο απωθητικού που πρόκειται να χρησιμοποιήσετε με βάση το πρόβλημα που προσπαθείτε να λύσετε.

Μεταξύ των διαφορετικών τύπων απωθητικών μπορούμε να βρούμε: 

 

Απωθητές πουλιών  με οπτικά μέσα για τα πουλιά: τα οποία παρέχουν οπτικές λύσεις για την απώθηση πτηνών όλων των τύπων, προσφέροντας μια αποτελεσματική και οικονομική λύση για να τα τρομάξετε με την παρουσία τους μέσω της χρήσης κάποιων πόρων όπως σκιάχτρα, αυτοκόλλητα κατά των πτηνών ή με δόλωματα.

 

Μηχανικά απωθητικά  αποτρεπτικά μέσα για πτηνά : αυτά τα μηχανικά αποτρεπτικά μέσα εκπληρώνουν τη λειτουργία της αποτροπής και της  εξάλειψης της παρουσίας πτηνών που μπορεί να πλανάρουν κοντά στο μέρος μέσω της χρήσης διαφορετικών συσκευών, όπως αιχμές, δίχτυα ή δίχτυα. 

 

Ηχητικά και υπερηχητικά απωθητικά πουλιών: αυτά τα απωθητικά είναι μια πολύ πιο προηγμένη λύση στο πρόβλημα των πτηνών. 

 

Αγροτικά απωθητικά πτηνών: εάν αυτό που ψάχνετε είναι να προστατεύσετε καλλιέργειες, οπωρώνες ή χωράφια, μπορείτε να επιλέξετε γεωργικά απωθητικά που προσφέρουν την ιδανική προστασία. 

        Εάν δεν το έχετε κάνει ακόμα, είναι καιρός να εφαρμόσετε αυτά τα απωθητικά πτηνών στον κήπο, τον οπωρώνα, το χωράφι ή τις καλλιέργειές σας και να ξεκινήσετε μια νέα σχέση οικοσυστημικής συνύπαρξης με τα πουλιά μας.

 

Πρωτότυπος τίτλος του άρθρου :

Los ahuyentadores de pájaros como método sostenible para alejar a las aves

 

 του Τζέσι Μασάτ και Μετάφραση του Μανώλη Καπάνταη 

Δηλητηριάσεις από μανιτάρια.

  Δηλητηριάσεις από μανιτάρια.

Άρθρο του

Παύλου Κωνσταντινίδη 

Δασολόγος Ερευνητής ΙΔΕ

Σήμερα θα μιλήσουμε για τα επικίνδυνα μανιτάρια. Θα μάθουμε από τι κινδυνεύουμε εάν φάμε δηλητηριώδη μανιτάρια. Πότε είναι θανατηφόρα και ποια είναι τα πιο συνηθισμένα; Τι κάνουμε σε περίπτωση δηλητηρίασης; 

Παρά την επικρατούσα αντίληψη από τα 3.500 μανιτάρια που υπάρχουν στον Ευρωπαϊκό χώρο μόνο τα 40 είδη είναι δηλητηριώδη και ακόμη λιγότερα τα θανατηφόρα.

Το δυστύχημα είναι ότι οι περισσότερες τοξικές ουσίες που δημιουργούν τις δηλητηριάσεις (μυκοτοξίνες) είναι ακόμη άγνωστες, για το λόγο αυτό πρέπει να ήμαστε πάντα ιδιαίτερα προσεχτικοί, ιδιαίτερα όταν βρισκόμαστε μακριά από κέντρα παροχής ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης. 

 

Κατηγορίες δηλητηριωδών μανιταριών.

1. Η χιτίνη και η κυτταρίνη είναι οργανικές ουσίες που περιέχουν τα φυτά, οι οποίες είναι δύσπεπτες έως άπεπτες από τον ανθρώπινο οργανισμό, όχι όμως και από τα φυτοφάγα ζώα. Πολλά μανιτάρια περιέχουν στα τοιχώματά τους μεγάλες ποσότητες χιτίνης και κυτταρίνης. Έτσι όταν κάποιος άνθρωπος καταναλώσει μεγάλες δόσεις τέτοιων μανιταριών του προκαλούνται διάφορες γαστρεντερικές διαταραχές διότι είναι άπεπτες από το ανθρώπινο στομάχι. Αυτό φυσικά είναι μια απλή δυσπεψία και όχι δηλητηρίαση και έτσι πρέπει να αντιμετωπίζεται.

2. Υπάρχουν μανιτάρια που προκαλούν σε ορισμένα ευαίσθητα άτομα αλλεργίες. Θα πρέπει αλλεργικά άτομα πριν αποφασίσουν να δοκιμάσουν κάποιο νέο μανιτάρι, έστω και εάν τους διαβεβαιώνουν ότι τρώγεται, να είναι πολύ προσεχτικά. Μια εξέταση στους αλλεργιολόγους είναι πάντα σκόπιμο να γίνει. 

3. Φαγώσιμα μανιτάρια που συλλέγονται από αγρούς στους οποίου γίνονται αλλόγιστες χρήσεις φυτοφαρμάκων, ζιζανιοκτόνων ή φυτοορμονών, μερικές φορές μετατρέπονται σε τοξικά. Πρέπει να αποφεύγεται η συλλογή μανιταριών από αγρούς που δεν ξέρουμε τον τρόπο διαχείρισής τους από τους ιδιοκτήτες τους. 

4. Φαγώσιμα μανιτάρια που συλλέγονται σε περιοχές που βρίσκονται κοντά σε βιομηχανικές ζώνες, μετατρέπονται σε δηλητηριώδη λόγω χρόνιας ρύπανσης του περιβάλλοντος. Τα μανιτάρια απορροφούν βαρέα μέταλλα όπως κάδμιο, υδράργυρο, μόλυβδο κ.λπ. και γίνονται τοξικά, μετά από μακροχρόνια χρήση τους.

5. Στα μανιτάρια που περνά ο χρόνος ωρίμανσης δημιουργούνται τοξικές ουσίες (πτωμαϊνες), από την αποσύνθεση των λευκωμάτων τους. Δεν πρέπει να συλλέγουμε κατσιασμένα μανιτάρια, αφυδατωμένα και γενικά όταν έχουν εικόνα γήρανσης.

6. Μανιτάρια που αφού συλλεχθούν τοποθετηθούν σε πλαστικές σακούλες αποσυντίθενται και γίνονται επικίνδυνα (σύνδρομο του πλαστικού σάκου). Πρέπει η συλλογή να γίνεται σε υφασμάτινους σάκους, από τους οποίους πρέπει να βγαίνουν μόλις φθάσουμε στο σπίτι. 

7. Μανιτάρια που τρώγονται ωμά ή κακοψημένα μπορεί να είναι επικίνδυνα για τον άνθρωπο. Πολλές μυκοτοξίνες διασπώνται από τη θερμοκρασία και έτσι επιβάλλεται το επιμελημένο μαγείρεμα των μανιταριών.

8. Πρέπει να αποφεύγονται μουχλιασμένα, σκουληκοφαγωμένα ή κακο-συντηρημένα μανιτάρια. 

9. Υπάρχουν τέλος τα δηλητηριώδη από τη φύση τους μανιτάρια, για τα οποία θα αναφερθούμε πιο διεξοδικά.

 

Τα δηλητηριώδη μανιτάρια χωρίζονται σε δύο μεγάλες ομάδες.

1. Θανατηφόρα μανιτάρια με σύνδρομο μακρόχρονης επώασης. 

Είναι οι δηλητηριάσεις που εμφανίζονται μερικές ώρες μετά τη βρώση, και η εξέλιξη της δηλητηρίασης κρατά μερικές ημέρες.

Τα συμπτώματα στον άνθρωπο που θα καταναλώσει αυτά τα μανιτάρια προκαλούν ανεπανόρθωτες καταστροφές πολύτιμων οργάνων. Τα συμπτώματα εκδηλώνονται μετά από 6 ώρες από τη λήψη τους. 

Γενικά κατά τις δηλητηριάσεις αυτές τα πρώτα συμπτώματα μοιάζουν με εκείνα των οξέων τροφικών δηλητηριάσεων. Δηλαδή αρχίζουν με ναυτίες, εμέτους, δύσοσμες διάρροιες, σπασμούς και πόνους στην κοιλιά. Υπάρχει άφθονος ιδρώτας, αφυδάτωση, κατάπτωση και υπογλυκαιμία.

Στη συνέχεια εμφανίζεται ένα στάδιο απατηλής βελτίωσης όμως οι τοξίνες προσβάλλουν τα κύτταρα του στομαχιού, των εντέρων και του συκωτιού και έτσι προκαλείται έντονη αφυδάτωση του οργανισμού. Στη συνέχεια προσβάλλουν τον εγκέφαλο την καρδιά τα νεφρά και τα πνευμόνια.

Ο θάνατος επέρχεται μετά από 5-6 ή και 20 ημέρες, μέσα σε φριχτούς πόνους του ασθενούς.

 

2. Μανιτάρια τοξικά με σύνδρομο βραχείας επώασης.

Τα αποτελέσματα από τη δηλητηρίαση αυτής της ομάδας φαίνονται λίγη ώρα μετά τη βρώση (μισή έως τρεις ώρες), αλλά σπάνια οδηγούν σε θάνατο και αυτό σε πολύ εξασθενημένους οργανισμούς. Οι μύκητες αυτοί προκαλούν διάφορες σωματικές και ψυχικές διαταραχές στον άνθρωπο.

Τα συμπτώματα συνήθως είναι αυτά των τροφικών δηλητηριάσεων όπως εμετοί, διάρροιες, ρίγη, πυρετός, δυσκολία στην αναπνοή, στην όραση λόγω διαστολής της κόρης των ματιών (μυδρίαση).

Χαρακτηρίζεται συνήθως από σιελόρροια και δακρύρροια του αρρώστου.

Η θεραπεία της δηλητηρίασης αυτής είναι εύκολη με τη χορήγηση θειικής ατροπίνης.

        Ορισμένα μανιτάρια με βραχύ χρόνο επώασης δημιουργούν στον άνθρωπο που τα χρησιμοποιεί διαταραχές στη ψυχική κατάστασή του. Οι ουσίες που περιέχουν όπως είναι η μυκοατροπίνη, η ψιλοσιβίνη κ.ά. μπαίνουν σε ανταγωνισμό με τους χημικούς παράγοντες του εγκεφάλου και προκαλούν αληθινές ψυχώσεις. Μισή ώρα μετά την κατανάλωση των μανιταριών αυτών αρχίζει μια ελαφριά αδιαθεσία με τάση για εμετό. Στη συνέχεια ο άρρωστος γελάει, κλαίει, έχει παραισθήσεις μέχρι να πέσει τελικά σε βαθύ ύπνο. Η κατάσταση αντιμετωπίζεται με τη χορήγηση ηρεμιστικών για να αποκοιμηθεί ο άρρωστος γρηγορότερα.

 

Αντιμετώπιση δηλητηρίασης από μανιτάρια.

    Εάν βρισκόμαστε στην επαρχία μακριά από νοσοκομείο και μετά από γεύμα με μανιτάρια και ιδίως αφού περάσουν πάνω από έξη ώρες, εμφανισθούν πεπτικές διαταραχές τότε πρέπει να εφαρμόζεται η θεραπευτική αγωγή που ονομάζεται πρωτόκολλο του Bastien.

1. Ενδοφλέβια ένεση ενός γραμμαρίου της βιταμίνης C.

2. Να δοθούν από το στόμα δυο κάψουλες Ercefuryl 200 (αντιδιαρροϊκό) και 50 σταγόνες Abiocine. Στη συνέχεια χορηγείται ενδοφλεβίως το αντιεμετικό Primperan.

Εαν οι ποσότητες είναι μεγάλες μπορεί οι δόσεις να τριπλασιασθούν. 

Στη συνέχεια ο ασθενής πρέπει να μεταφερθεί οπωσδήποτε με κάθε τρόπο στο νοσοκομείο για να αντιμετωπισθεί η αφυδάτωση με τη χρήση ορών και να αναχαιτισθεί η καταστροφή των ηπατικών κυττάρων. 

 

Κανόνες συλλογής μανιταριών.

1. Να είναι καλά γνωστά τα βοτανικά χαρακτηριστικά των δηλητηριωδών μυκήτων.

2. Να καταστρέφεται κάθε είδος μανιταριού για το οποίο δεν είμαστε σίγουροι, ότι είναι ακίνδυνο.

3. Η συλλογή να γίνεται στην αρχή παρουσία έμπειρων ατόμων και να περιλαμβάνει ελάχιστα είδη που είναι εύκολα αναγνωρίσιμα.

4. Η αναγνώριση από φωτογραφίες είναι παρακινδυνευμένη και πρέπει να αποφεύγεται.

5. Να ζητιέται αμέσως η βοήθεια γιατρού και του κέντρου δηλητηριάσεων.

Χαρακτηριστικά των πιο επικίνδυνων μανιταριών.

 

Το 90% των θανατηφόρων κρουσμάτων από μανιτάρια οφείλεαι σε τρία είδη:

Amanita phalloides (αμανίτης ο φαλλοειδής).

Amanita virosa (αμανίτης ο δυσώδης).

Amanita verna (αμανίτης ο εαρινός).

 

Τα χαρακτηριστικά τους είναι:

α. Τα φυλλαράκια (τα χτένια) κάτω από τον πίλο (μανιτάρι) έχουν άσπρο χρώμα.

β. Στον στύπο (κορμό) σε ύψος 2/3 από τη βάση φέρουν ένα δακτυλίδι.

γ. Η βάση τους φέρουν τη Volva (θήκη, μήτρα, βρακάκι) .

Τα μανιτάρια που έχουν και τα τρία χαρακτηριστικά είναι πολύ επικίνδυνα για τους συλλέκτες.

Στην πρώτη φωτογραφία η Amanita verna.

Στην κάτω φωτο η Amanita phalloides

Στην κάτω φωτογραφία η Amanita virosa

Ανάλογα άρθρα:

Περί Μανιταριών ο λόγος

Τα μυστικά για σωστή και αποδοτική καλλιέργεια μανιταριών

Κέρδη από την καλλιέργεια μανιταριών... στο σπίτι μας????!!!

Μανιτάρια: γνωρίστε τα είδη και τα οφέλη τους

Καλλιέργεια μανιταριών στο σπίτι...

ΝΟΣΤΙΜΑ ΚΑΙ ΦΡΕΣΚΑ PLEUROTUS OSTREATUS ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ Σας!!

ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΑ ΜΑΝΙΤΑΡΙΟΥ PLEUROTUS OSTREATUS

ΚΛΑΔΕΜΑ Ή ΚΑΡΑΤΟΜΗΣΗ ΣΤΑ ΔΕΝΤΡΑ?

      

Πέρυσι καρατομήθηκε και φετος ξεράθηκε.... είναι πολύ συχνό φαινόμενο (Φώτο ΤΟΠΙΟΔΟΜΗ)

 

     Έτσι όπως έχουμε φτάσει στις μέρες μας με τα κλαδέματα, πολλοί κλαδευτές έχουν ταυτίσει την καρατόμηση με μία απλή  μεγάλη τομή. Είναι πλέον τόσο πολύ διαδεδομένες οι καρατομήσεις, που  όλοι οι  πράσινοι κανονισμοί προσπαθούν να αποτρέψουν αυτή την δυνητικά πολύ επιβλαβή πρακτική Παρόλα αυτά οι κακές συνήθειες από κάποια συνεργεία κλαδεύσεων δεν κόβονται και ενώ υπάρχει πλέον ισχυρή αντίδραση και έχει πάρει έκταση το θέμα, αυτοί συνεχίζουν ακάθεκτα...

Στην πραγματικότητα οι ορμονικές συνέπειες - θα μου πείτε κάνω πολύ παρέα με τον Giovani Morelli - της καρατόμησης, αλλά και των μεγάλων τομών στα δέντρα, ανεξάρτητα από το μέγεθος τους, αλλοιώνουν μόνιμα τη φυσική μορφογενετική διαδικασία και αρχιτεκτονική  του δέντρου.

        Ακόμα και η απλή αφαίρεση του κορυφαίου μεριστώματος π.χ. σε  ένα ελατό ή πεύκο, -για να είμαστε ξεκάθαροι,- είναι στην πραγματικότητα ένας αποκεφαλισμός, όπου αλλοιώνεται η ανάπτυξη του δέντρου και αυτό ψάχνει για τη διαδοχή του επικόρυφου.

        Προφανώς, ανάλογα με τις διαστάσεις της κομμένης ύλης, θεωρούν πώς πρόκειται για "απλές κλαδεύσεις" που ουσιαστικά είναι πολύ επιθετικές  ή  και δομικές αποκεφαλισμού.

    Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι το κλάδεμα δεν είναι μία πολύ χρήσιμή τεχνική, για την μακροημέρευση των δέντρων, ώστε  αυτά να  μπορέσουν να επιβιώσουν στα αφιλόξενα αστικά τοπία, παράλληλα με τις ανθρώπινές ανάγκες και δραστηριότητες.  

        Επειδή, λοιπόν,  η καρατόμηση - αποκεφαλισμός προκαλεί ορμονικές βλάβες και στην αρχιτεκτονική του δέντρου, οι άξονες που έχουνε την ουσιαστική ζημιά - οι κορμοί με τη μορφοφυσιολογική έννοια - δηλαδή τα ιεραρχικά κυρίαρχα στοιχεία του κάθε δέντρου, όπου μετα την κλάδευση έχουμε  την μείωση της λιγνίνης, πιθανά να έχουμε στατικά προβλήματα και μόνιμές στατικές  βλάβες ειδικά αν δευτερογενώς αναπτυχθούν επιβλαβείς οργανισμοί αρα και σημαντικά μεγαλυτερη επικινδυνότητα .

            Λιγότερο γνωστό - από επιστημονική ερευνά - είναι ότι ακόμη και οι κλάδοι (πάντα με τη μορφοφυσιολογική έννοια), αν αυτοί μπορούν να υποστούν τις συνέπειες του αποκεφαλισμού. Τέτοιες συνέπειες όμως είναι πιο σταθερές με το πέρασμα του χρόνου και πάνω απ' όλα, περιορίζονται στο σύμπλεγμα ακρωτηριασμένων κλαδιώ,ν το οποίο όμως είναι αρχιτεκτονικά αποδιοργανωμένο.

 

 

   Το ερώτημα που κάνουμε συχνά, «Που εντοπίζουμε τις αιτίες για να γίνονται απαράδεκτα κλαδέματα»;

 

 Προσωπικά θα τις κατέτασσα  στα παρακάτω :

 

1^ο Οι απίστευτα χαμηλές τιμές κλάδευσης στο ΑΤΕΠ

Όχι μόνο δεν βασίζονται σε καμία πραγματική αιτιολόγηση και οικονομική ανάλυση,  αλλά για να πραγματοποιηθεί  ορθά μία τέτοια εργασία, η εκτίμηση για το πραγματικό κόστος της είναι πολλαπλάσιο. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα πάρα πολλοί πραγματικοί επαγγελματίες, να έχουν απομακρυνθεί από το αντικείμενο και να υπάρχει όχι μόνο αποεπένδυση αλλά και  πολύ κακή ποιότητα προσωπικού. και προφανώς να μην γινεται η πραγματική εργασία

 

2^ο Η εκπαίδευση του προσωπικού κλαδεύσεων

 Υπάρχει ανάγκη εκπαίδευσης όλων των βαθμίδων και πρέπει να αναγνωρίσουμε και μία αδυναμία των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων να ασχοληθούν και να  επενδύσουν σε αυτό

 

3^ο Η έλλειψη ενημέρωσης της κοινωνίας για την ορθή κλάδευση

 Εδώ παρατηρείται μία εμμονή σε λάθος πρακτικές και στα μικροσυμφέροντα και στην πίεση που ασκούν οι αιρετοί για την εξυπηρέτηση των δημοτών. Που αυτό αντιπαρατίθεται με τα οφέλη που προσφέρουν τα δέντρα της πόλης. 

 

4^ο Το Νομικό πλαίσιο

      Εδώ έχουμε το τραγελαφικό όπου ουσιαστικά, οι «κλαδεύσεις και οι κοπές των δέντρων νομικά αδειοδοτούνται από μηχανικούς Όχι μόνο αντιεπαγγελματικό, αντιεπιστημονικό γιατί αυτοί δεν γνωρίζουν τη βιολογία του δέντρου, αλλά και καταστροφικό  όπου το πράσινο μακελεύεται σε ολόκληρες συνοικίες ειδικά μετά τις πρόσφατες κακοκαιρίες και με την οικοδομική δραστηριότητα.

    Επίσης εδώ δεν επιβάλλεται να υπάρχει συνεργείο κλαδεύσεων, που να κατέχουν ελάχιστες βασικές γνώσης των κανόνων αυτής της Τέχνης και κύρια των κανόνων ασφαλείας και για αυτό θρηνούμε θύματα κάθε χρόνο.  

     Εξαιρετικά επίσης αρνητικό στοιχείο, είναι και το Π.Δ. 99/2018, που παρότι δεν έχουν, ανάλογη επιστημονική κατάρτιση και παιδεία  αφού  δεν έχουν διδαχθεί κανένα σχετικό μάθημα και έχουν άγνοια, τους δίνεται δυνατότητα να συντάσσουν φυτοτεχνικές μελέτες Μηχανικοί (συντεχνιακός παραλογισμός, κανιβαλισμός, απαξίωση η ασέβεια και προχειρότητα για το πράσινο…)  

 

5^ο Οργανισμοί ΟΚΩ που το πράσινο το θεωρούν αναλώσιμο

        Εδώ πέρα από την σημαντική ζημιά με τα κλαδέματα πρέπει να επισημάνουμε και την μεταφορά ασθενειών όπως το έλκος του Πλάτανου που έχει διαδοθεί με ευθύνη τους

 

6o H έλλειψη Επιστημονικού προσωπικού σε όλες τις αρμόδιές υπηρεσίες  

H έλλειψη Γεωπόνων, Δασολόγων, Αρχ. Τοπίου σε όλες τις αρμόδιές υπηρεσίες είναι τόσο μεγάλη και το αποτέλεσμα είναι γνωστό σε όλους συνολικά στο πράσινο στις πόλεις μας  

 

Πρέπει να επισημάνουμε ότι το ελληνικό κράτος έχει κανονισμούς (ΕΛΟΤ) Κλάδευσης, που αυτοί ορίζουν τι απαιτείται ώστε να πραγματοποιείται στα Έργα Πρασίνου - όπου όμως όλες οι κλαδεύσεις πραγματοποιούνται ως Υπηρεσίες χωρίς απαίτηση παρουσίας και παραλαβής του  από επιστημονικό προσωπικό όπως στα έργα.   

 

          Για το λόγο αυτό, εστιάζουν στις ποσοτικές πτυχές του κλαδέματος (μέγεθος κοπής και όχι στα ποιοτικά χαρακτηριστικά  και τα αποτέλεσμά τους στο κεφάλαιο των δέντρων).

         Οι κανονισμοί δεν πρέπει να εξηγούν μόνο  πώς να γίνονται τα κλαδέματα, αλλά να υποδεικνύουν την ανάγκη να βασιστεί κανείς σε εξειδικευμένο προσωπικό που διαθέτει τις απαραίτητες γνώσεις.

        Η δενδροκομία δεν είναι χόμπι και πρέπει να ασκείται από τεχνικά και ηθικά καταρτισμένους επιστήμονές επαγγελματίες (ακριβώς όπως η ιατρική ή η νομική), και για ένα επιπλέον λόγο διότι αυτές οι ενέργειες αποδυναμώνουν τα δέντρα π.χ. από προσβολές ασθενειών και έτσι έχουμε πτώσεις κλάδων η ακόμη ολόκληρων δέντρων και επίσης εδώ έχουμε σαν αποτέλεσμα οικονομική ζημία, κακό & μειούμενο αποτέλεσμα των δέντρων, καταστροφές σε υποδομές και σε σημαντικό ρίσκο και για την ανθρώπινη ζωή. 

Η καρατόμηση  (με την παραπάνω έννοια, δηλαδή όταν ορίζεται τεχνικά και όχι τυχαία) είναι μια απαραίτητη δενδροκομική πρακτική. Ειδικά στην καλλιέργεια των παραγωγικών δέντρων,   στην μορφοποίηση τους και στην μεγιστοποίηση της παραγωγής Φρούτων.

Σίγουρα είναι μια τεχνική που δεν μπορεί να γίνει κατάχρηση ή να υποδουλωθεί σε τρίτες ανάγκεςη μία πρακτική για μείωση κόστους κλαδέυσεων αφου αποδεδειγμενα προκαλεί ζημία.  Αυτό δεν σημαίνει ότι μπορεί να γίνεται χωρίς γνώση εφαρμογή παντού και ουσιαστικά κατάχρηση της όπως  συνεχώς παρατηρούμε με τα δέντρα των πόλεων μας  

Τότε επιστρέφει το θέμα του επαγγελματισμού των εργαζομένων (το ποιο σημαντικό και πραγματικό, μεγάλο πρόβλημα!), και το  ποιος επιστήμονας μπορεί να κάνει επιλογές διαχείρισης: και όπως έγραψε ο G. Morelli πρόσφατα   «τι θα έλεγαν οι χειρουργοί αν απαγορεύαμε τους ακρωτηριασμούς;»

 

Kωνσταντίνος Τάτσης 

Γεωπόνος 

ΑΝΑΛΟΓΑ ΑΡΘΡΑ:

• Νομοθεσία για Κοπή δένδρων σε κοινόχρηστους χώρους
• Το δέντρο
• Δέντρων κλαδέματα: Μια πονεμένη ιστορία
• Σκοτώνει τα δέντρα το άσκοπο κλάδεμα
• Τα δέντρα στους δρόμους κάνουν τους ανθρώπους πιο υγιείς
• 7 Τρόποι με τους οποίους τα δέντρα και η βλάστηση, είναι ουσιαστικής σημασίας για τις πόλεις και την Υγεία μας
• Δέντρων κλαδέματα: Μια πονεμένη ιστορία
• Ανεμορριψίες, Δέντρα και άνεμος
• Τι γίνεται το Φθινόπωρο στα δέντρα?
• Επιχώσεις δέντρων: θάνατος σε 1 εικόνα
• 16 από τα Εντυπωσιακότερα Δέντρα στον Κόσμο

• ΜΕΘΟΔΟΣ ΣΤΗΡΙΞΗΣ ΔΕΝΔΡΩΝ ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΧΡΗΣΗ ΠΑΣΣΑΛΟΥ
• Κέντρωμα δέντρων πως και πότε να γίνεται
• Γιατί το φυσικό δέντρο είναι πιο «πράσινο» από το πλαστικό