Κάπαρη

Posted in Συλλογή Αυτοφυών

του Ορέστη Δαβία

Αν μου ζητούσαν με μια λέξη μόνο να περιγράψω το ελληνικό καλοκαίρι θα ‘λεγα: κάπαρη. Και θα τους έδειχνα μετά τις ζωγραφιές της που φυλάω πάντα στο μυαλό μου: να ξεφυτρώνει από ρημαγμένες ξερολιθιές και να σκαρφαλώνει σε χαλάσματα. Έτσι όπως την ξέρω, να θεριεύει σε μέρη απάτητα, χωρίς νερό και δίχως χώμα.  Κι όμως  να γεννά το ομορφότερο λουλούδι της ελληνικής φύσης, ένα εφήμερο θαύμα από χιονάτα πέταλα και πορφυρένιους στήμονες. Η κάπαρη που άπαντες γνωρίζουν και αγαπούν δεν είναι παρά κλεμμένα μπουμπούκια, μια στάλα πριν εκραγούν ως τρέλα των βράχων. Τα βλέπω κλεισμένα στα βαζάκια και τα νιώθω σαν Σειρήνες που κοιμούνται στην άλμη…

Η συνήθεια του να μαζεύεται η κάπαρη και να χρησιμοποιείται ως ορεκτικό άρτυμα είναι πανάρχαια στα μέρη μας. Λένε πως πριν ξελογιάσει με την ομορφιά της τον Πραξιτέλη, η  ξακουστή εταίρα Φρύνη ζούσε συλλέγοντας κάπαρη, την οποία πουλούσε στην αγορά των Αθηνών. Και ήταν τέτοια  η αγάπη των Αθηναίων για την κάπαρη που ο ιδρυτής της Στωικής Σχολής Ζήνων ο Κιτιεύς έπαιρνε όρκο στ’ όνομά της. Να μη σας παραξενεύει αυτό, θυμηθείτε ότι ο Σωκράτης ορκιζόταν στο σκύλο. Στη ρωμαϊκή εποχή η ζήτηση για κάπαρη έφτασε σε τέτοιο σημείο που αναπτύχθηκε κλάδος ολόκληρος της βιοτεχνίας με αποκλειστικό αντικείμενο την επεξεργασία της. Κι αυτό σε πείσμα ασφαλώς των άνω ορόφων της κοινωνικής πυραμίδας που περιφρονούσαν την πικάντικη γεύση της θεωρώντας την κατάλληλη μόνο για πληβείους. Ρωτάτε το γιατί; Απλούστατα  γιατί λόγω αφθονίας η κάπαρη ήταν φτηνή. Οι έμποροι πάντως διαμόρφωσαν σιγά-σιγά τις συνθήκες που επέτρεπαν την εμπορία και ακριβής κάπαρης περνώντας την από χάλκινα κόσκινα για να την ξεχωρίζουν σε κατηγορίες. «Όσο πιο μικρή, τόσο καλύτερη και δαπανηρή» ήταν ο απαράβατος κανόνας, ο οποίος παραμένει ίδιος μέχρι σήμερα σε κάποιες μεσογειακές χώρες που εμπορεύονται καλλιεργημένη κάπαρη. Στην ελληνική κάπαρη τέτοια διάκριση δεν υπήρξε ποτέ καθώς προέρχεται αποκλειστικά σχεδόν από άγρια συλλογή. Προς χαρά, φαντάζομαι, του Θεόφραστου, που είκοσι τρεις αιώνες πριν υποστήριζε ότι η ποιότητα της κάπαρης χειροτερεύει σαφώς όταν καλλιεργείται. Ίσως να υπάρχει μια εξαίρεση, η κάπαρη που παράγεται στο ηφαιστειογενές νησάκι  Παντελλερία, που βρίσκεται στα ανοιχτά της Σικελίας. Οι θάμνοι της εκεί ποτέ δεν ποτίζονται, ενώ η συλλογή γίνεται κάθε πρωί, από Μάη μέχρι Σεπτέμβρη, με τα χέρια και ευλαβικά με αποτέλεσμα να ‘ναι  αλμυρούτσικη κάπως η τιμή της.

Η γευστική χάρη της κάπαρης αποκαλύπτεται με νότες από πράσινο πιπέρι, σιναπόσπορο και θαλασσινή αύρα. Αξιοποιείστε την σε νησιώτικες πίτσες και ψητά ψαρικά, παντρέψτε την με μαυρομάτικα φασόλια και φακές, ντομάτα και κρεμμύδι ή πατάτες και αυγά, δοκιμάστε επίσης τον συνδυασμό της με φάβα για τον οποίο καμαρώνει η Σαντορίνη. Το νησί δηλαδή που γεννάει την πιο γευστική κάπαρη του Αρχιπελάγους και όπου υπάρχουν ακόμα νοικοκυρές που την ξεραίνουν στο αμόνι του ήλιου μέχρι να σκληρύνει και τη μουλιάζουν ολονυχτίς στο νερό πριν την ρίξουν στα μαγειρευτά τους. Σε κάποια απ’ τα  Δωδεκάνησα μεταχειρίζονται επίσης τα τρυφερά βλαστάρια, τα σχεδόν κυκλικά φύλλα, αλλά και τους μακρόστενους καρπούς που συλλέγονται όταν πια σβήνει το θέρος. Αν στις φετινές σας διακοπές θυμηθείτε να μαζέψετε κάπαρη, θα πρέπει αρχικώς να την ξεπικρίσετε για πέντε-έξι μέρες σε νερό, το οποίο θα αλλάζετε καθημερινά. Μετά σφραγίστε την μαζί με μαραθόσπορο σε βαζάκια γεμάτα μέχρι πάνω με άλμη ή λαδόξιδο. Διατηρείται αναλλοίωτη για χρόνια.

πηγη:http://realfarm.gr/sillogi-aitofiwn/kapari.html

Ανάλογο άρθρο :

Κάππαρη η καλοκαιρινή υπέρτροφή-φάρμακο

ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΑ ΚΑΠΑΡΗΣ - ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ

το δαιμονιο του παππού!!

10 χρόνια κι εφτασε στο τέλος του σχεδίου του ο  Τζον Brooker..........

πηγή: http://lajk.hu/

H ΚΡΥΜΜΕΝΗ ΟΑΣΗ ΤΟΥ ΙΛΙΣΣΟΥ του Νικου Θυμάκη

Τεχνικό Δελτίο για το αγγούρι θερμοκηπίου

Το Περιφερειακό Κέντρο Προστασίας Φυτών & Ποιοτικού Ελέγχου Μαγνησίας εξέδωσε τεχνικό δελτίο με γεωργικές προειδοποιήσεις για τους «εχθρούς» του αγγουριού θερμοκηπίου.

Διαπιστώσεις:  Από παρατηρήσεις στην ύπαιθρο και στο εργαστήριο φυτοπροστασίας της Υπηρεσίας μας διαπιστώθηκε ότι στο νομό Μαγνησίας και σε άλλες περιοχές όπου καλλιεργείται το αγγούρι θερμοκηπίου υπάρχουν οι παρακάτω ασθένειες και εχθροί (Ωίδιο και θρίπας).






Ωίδια:
Είναι ασθένειες πού προκαλούνται από τους μύκητες Leveillula tayrica, Erysiphe cichoracearu και Sphaerotheca fuliginea.

Συμπτώματα: Εμφάνιση  μικρών, λευκών κηλίδων στην άνω και κάτω επιφάνεια των φύλλων, στους μίσχους και στους βλαστούς, με χαρακτηριστικές αλευρώδεις  εξανθήσεις.

Συνθήκες ανάπτυξης: Ο μύκητας  είναι υποχρεωτικό παράσιτο και διαχειμάζει πάνω σε ζωντανά φυτά (καλλιεργούμενα ή ζιζάνια), από τα οποία προέρχονται τα μολύσματα για τις αρχικές μολύνσεις. Τα κονίδια μεταφέρονται με τον άνεμο. Οι μολύνσεις πραγματοποιούνται σε θερμοκρασίες από 10- 30 0C (άριστη θερμοκρασία 25-26 0C) και υγρασία 55-75%.

Καταπολέμηση: 
1) Αφαιρούμε και βγάζουμε από το χώρο του θερμοκηπίου τα φύλλα με έντονη προσβολή από το παθογόνο .
2) Ψεκασμός των φυτών με επιτρεπόμενα φυτοπροστατευτικά σκευάσματα, όπως bupirinate, pyraclostrobin, azoxystribin, copper oxychloride κ.α.. Επανάληψη του ψεκασμού μετά 8 ημέρες.
Οι ψεκασμοί των φυτών πρέπει να αρχίζουν αμέσως μόλις εμφανισθούν τα πρώτα συμπτώματα.

Θρίπας (Thrips tabaci, Frankliniella occidentalis)

Οι καιρικές συνθήκες που επικρατούν αυτήν την εποχή  ευνοούν την ανάπτυξη του εντόμου. Ο Θρίπας προκαλεί ζημιά στα φυτά με το να διαρρηγνύει και να απομυζεί τα κύτταρα της επιδερμίδας των φύλλων.

Στις αγγουριές οι θρίπες έρπονται ανάμεσα στον κάλυκα και στον καρπό καταστρέφοντας την υφή. Η ζημιά σε ένα νεαρό καρπό μπορεί να διαταράξει την ανάπτυξή του, πράγμα το οποίο οδηγεί σε μια σοβαρή μείωση της ποιότητας του τελικού προϊόντος και είναι φορείς ιώσεων.

Συστάσεις: 
1) Για τους βιοκαλλιεργητές συνιστάται τοποθέτηση των αρπακτικών εντόμων των θριπών όπως  phytoseiulus persimilis, amblyseius cucumeris, amblyseius barkeri,  orius insidiosus, κ.ά.
2) Για τους παραγωγούς συμβατικής γεωργίας συνιστάται ψεκασμός με κατάλληλα εγκεκριμένα φυτοπροστατευτικά σκευάσματα, όπως abamectin κ.ά..

Προσοχή:
Να τηρούνται αυστηρά :
1) Οι οδηγίες χρήσης των φυτοπροστατευτικών σκευασμάτων
2) Το τελευταίο επιτρεπόμενο χρονικό όριο ψεκασμού πριν τη συγκομιδή, σύμφωνα με τις οδηγίες που αναγράφονται στην ετικέτα κάθε σκευάσματος.

Όλα τα Δελτία βρίσκονται στην ιστοσελίδα του Υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων www.minagric.gr

για πληροφορίες καταπολέμησης info@bioprasino.gr   ή  2130043272

Αρθρο για το Αγγουρι:   Όλα για το Αγγούρι-

Η Ε.Ε ΕΠΙΧΟΡΗΓΕΙ ΜΕ 330 ΕΚ ΕΥΡΩ ΤΗΝ ΚΑΙΝΟΤΟΜΟ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΑΣΤΙΚΟΥ ΠΡΑΣΙΝΟΥ

O αντιπρόεδρος της ELCA, Lutze von Wurmb

Η Ε.Ε ΕΠΙΧΟΡΗΓΕΙ ΤΗΝ ΚΑΙΝΟΤΟΜΟ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΑΣΤΙΚΟΥ ΠΡΑΣΙΝΟΥ ΜΕΣΩ ΤΩΝ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΩΝ ΤΑΜΕΙΩΝ

Με ιδιαίτερη ικανοποίηση υποδέχθηκε η αγορά του Πρασίνου την απόφαση της Ε.Ε να επιχορηγήσει μέσω των περιφερειακών ταμείων με 330 εκ Ευρώ τις πόλεις και ειδικά τις πρωτεύουσες για το Πράσινο έως το 2020. Με την ανακοίνωση της απόφασης, ο αντιπρόεδρος τηςELCA, Lutze von Wurmb δήλωσε ότι «θεωρούμε ότι η Ε.Ε και το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο απέδειξαν ότι θεωρούν κορυφαία προτεραιότητα το Πράσινο με αυτήν τους την απόφαση στην πολιτική ατζέντα. Με την απόδοση των κονδυλίων αυτών για τα έργα Πράσινης Ανάπτυξης, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή απέδειξε ότι λαμβάνει πολύ σοβαρά τις προτάσεις μας».

Έτσι λοιπόν, πριν από την έναρξη της απόδοσης των συγκεκριμένων κονδυλίων, οι επαγγελματίες της Βιομηχανίας Πρασίνου της Ευρώπης θα έχουν την ευκαιρία σε στενή επαφή και συνέργεια με τα Ευρωπαϊκά Όργανα, να αναπτύξουν και να καταθέσουν προτάσεις καινοτόμες, προκειμένου αυτές να εγκριθούν και να προχωρήσουν σαν έργα.

Οι Δήμοι λοιπόν θα καρπωθούν αυτά τα οφέλη και καλό θα είναι να προετοιμαστούν μέσα στο 2014, διότι το 2015 θα ξεκινήσουν οι «εκδηλώσεις ενδιαφέροντος» για το ποια ταμεία θα επιχορηγήσουν καταρχήν έρευνα και πιλοτικά προγράμματα προκειμένου να αρχίσουν οι εφαρμογές. Όλα αυτά , θα αποτελέσουν τα νέα εργαλεία για την αειφόρο αστική ανάπτυξη τα επόμενα χρόνια. «Το καινοτόμο περιεχόμενο, η ποιότητα, η συνέργεια των εμπλεκομένων, η αξιόπιστη μέτρηση και απόδοση αποτελεσμάτων θα κρίνουν και το ποιες προτάσεις θα επιχορηγηθούν» , δήλωσε ο , Lutze von Wurmb. 

Κάθε χρόνο θα «βγαίνει» και μία θεματική ενότητα από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή προς επιχορήγηση. Εκτιμούμε ότι η Αθήνα πρωτίστως αλλά και άλλες ελληνικές πόλεις πρέπει να εστιάσουν σε αυτά τα προγράμματα. Με στρατηγική, με σύμπραξη επαγγελματιών και κοινωνίας, με πολιτική αποφασιστικότητα και προτεραιότητα στο Πράσινο.

Ίσως, να είναι η τελευταία ευκαιρία....

Η  Αυτοδιοίκηση στην Ελλάδα πρέπει να είναι προετοιμασμένη....

Από το Νίκο Θυμάκη, γεωπόνο, εντεταλμένο για δημοσιεύσεις ELCA thymakis@agroartistico.com

Ο  Σύνδεσμος Ευρωπαίων Κατασκευαστών Πρασίνου (ELCA) είναι το όργανο που κάνει πολιτική για το Πράσινο και τις επιχειρήσεις της «Βιομηχανίας Πρασίνου» της Ευρώπης. Για την Ελλάδα , ο εθνικός εκπρόσωπος είναι η Πανελλήνιας Ένωση Επαγγελματιών Γεωτεχνικών και Επιχειρήσεων Πρασίνου(ΠΕΕΓΕΠ) (www.peegep.gr)

ΣΧΟΛΙΚΟΙ ΛΑΧΑΝΟΚΗΠΟΙ βήματα για την δημιουργία τους

του Δρ Ελισσαίου Γεώργιου

ο Δρ Γ. Ελλισαίου είναι Γεωπόνος και εργαζεται στον ΑΣΔΑ

Για ποιά πόλη και για ποιό δικαίωμα σε αυτήν;

Έξω οι δρόμοι αναπνέουν διψασμένοι, ανοιχτοί

Γράφει: Θάνος Ανδρίτσος - ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ - 30/04/2014

«Η πόλη που έχεις εσύ δεν είναι αυτή που έχουν οι άλλοι… Ζούμε σε διαφορετικές πόλεις, που είναι  κατασκευασμένες με υλικά τις καταχρήσεις εξουσίας και το φόβο, τη διαφθορά και τη διαρκή απειλή της ζούγκλας που, κρυμμένη στα πρόσωπα του συστήματος, ξεπροβάλλει κάθε τόσο για να μας υπενθυμίζει ότι είμαστε εύθραυστοι, ότι είμαστε μόνοι, ότι μια μέρα θα γίνουμε λίπασμα για τα ραδίκια. Ή ότι μια μέρα όλα πρέπει να παιχτούν κορόνα-γράμματα, στυλ γουέστερν, ή να κριθούν σε μια μονομαχία στην κεντρική λεωφόρο: ΑΥΤΟΙ Ή ΕΜΕΙΣ…» Πάκο Ιγκνάσιο Τάιμπο ΙΙ, «Στην ίδια πόλη υπό βροχή»

Μια μονομαχία στην κεντρική λεωφόρο. Ή ίσως μια μονομαχία στην κεντρική πλατεία. Σαν αυτές που δίνουμε κατά καιρούς; Ίσως μεγαλύτερη. Αυτοί ή Εμείς. Εμείς ενάντια σε Αυτούς.

Να μια πρόταση για την κεντρική μας λεωφόρο. Να μια πρόταση για τις πλατείες μας. Δεν ξέρουμε αν θα υλοποιηθεί, υπάρχουν άλλωστε πολλές προτάσεις για τις λεωφόρους, τις πλατείες, τις πόλεις και τις γειτονιές μας. Είδαμε πρόσφατα μια: σε μεγάλες οθόνες, χαρούμενες πολύχρωμες φιγούρες, κρατώντας σακούλες με ψώνια, να περπατάνε στο όμορφο πλακόστρωτο δίπλα στα μεγάλα νεοκλασικά κτίρια και τα ανθισμένα δέντρα, ενώ ρυάκια με νερό τούς ακολουθούσαν από κοντά.

Φαίνεται πώς όλοι νοιάζονται για την πόλη μας. Πρωτοσέλιδα έγραψαν για τις μεγάλες ευκαιρίες, για «ανάσες» στα δοκιμασμένα αστικά κέντρα. Διάσημοι αρχιτέκτονες έδωσαν διαλέξεις σε χλιδάτα μέγαρα, εκπληκτικά φωτορεαλιστικά σχέδια κολλήθηκαν σε ιλουστρασιόν πινακίδες, επίγειοι παράδεισοι με λίμνες, καζίνα, ξενοδοχεία και γήπεδα ήρθαν, για να απογειώσουν την ελληνική γη που βαλτώνει «αναξιοποίητη»

Τραπεζίτες και σεΐχηδες προετοιμάζουν, καπνίζοντας πούρα σε κτίρια από γυαλί, ουρανοξύστες και τουριστικά θέρετρα. Όλα αυτά μπορούν να γίνουν πραγματικότητα, αρκεί να φύγουν από μπροστά μας οι περιττοί, οι απόβλητοι, οι φτωχοί, οι μετανάστες, οι διαδηλωτές, οι ταραξίες. Οι παράνομοι.

Και πάλι εμείς και αυτοί. Η πόλη μας και η πόλη τους. Γιατί η δικιά μας πόλη είναι άλλη. Και πονάει, όπως πονάνε οι κάτοικοί της. Και πεθαίνει στη φτώχεια, και αυτοκτονεί από απόγνωση, και κρυώνει χωρίς στέγη, και μένει στις γραμμές του ΟΑΕΔ, όπως οι κάτοικοί της. Είναι μια πόλη πραγματική, όχι τρισδιάστατη αποτύπωση. Και είναι μια πόλη που σκοτεινιάζει. Όπως τα σπίτια χωρίς ρεύμα. Όπως οι παρατημένοι δημόσιοι χώροι, οι εγκαταλειμμένες παιδικές χαρές, οι διαλυμένες δημόσιες υπηρεσίες με τους απολυμένους εργαζόμενους. Μια πόλη, με άνδρες, γυναίκες και παιδιά, με δήμους και γειτονιές, καταδικασμένους σε μια θηλιά που όλο στενεύει, ένα χρέος που δεν δημιούργησαν. Που είναι όλοι για πούλημα ή για σφαγή.

Έχει κι αυτή η πόλη τις χαρές της, μέσα στην καταχνιά. Στο παιχνίδι των άτακτων μαθητών, στη συνάντηση, στο δρόμο, στην αλληλεγγύη, στην ανεκτικότητα, στην απόφαση να μη το βάλεις κάτω. Στη γιορτή και την περιπλάνηση. Στον αγώνα, τη σφιγμένη γροθιά. Στις πλατείες, στη μουσική, στην ποίηση, στη φιλία και τον έρωτα. Και σε αυτήν την πόλη, άλλοι είναι οι απόβλητοι και οι περιττοί. Είναι αυτοί που της κόβουν την ανάσα και της κλέβουν τη ζωή, αυτοί που την πουλάνε και την αγοράζουν κάθε μέρα, οι ισχυροί, οι κυβερνήτες, οι κατακτητές της με τα κλομπ και τις στολές σε κάθε γωνία, οι ξυρισμένοι με τις μαύρες μπλούζες, αλλά και οι αξύριστοι με τα κυριλέ κουστούμια.

Ένας μάλιστα από τους ισχυρούς τής μεγαλύτερης πόλης προέρχεται από μια παράταξη με το όνομα «Δικαίωμα στην Πόλη». Τον συμβούλεψαν πριν λίγα χρόνια να χρησιμοποιήσει αυτό το σλόγκαν. Ίσως να ήξεραν και το βιβλίο από το οποίο προερχόταν, αλλά σίγουρα δεν αναφέρονταν σε αυτό. Αν διάβαζαν το έργο του Ανρί Λεφέβρ, απ’ τον οποίο έκλεβαν το σύνθημα, θα έπεφταν πάνω σε φράσεις όπως αυτήν:

«Το δικαίωμα στην πόλη εκδηλώνεται ως υπέρτατη μορφή των δικαιωμάτων: δικαίωμα στην ελευθερία, στην εξατομίκευση μέσα στην κοινωνικοποίηση, στην κατοικία και το κατοικείν. Το δικαίωμα στο έργο (στη συμμετοχική δραστηριότητα) και το δικαίωμα στην προσοικείωση  (εντελώς διαφορετικό από το δικαίωμα στην ιδιοκτησία) εξυπονοούνται μέσα στο δικαίωμα στην πόλη».  (Ανρί Λεφέβρ, «Δικαίωμα στην Πόλη»)

Ξέρουν τίποτα από αυτό το δικαίωμα οι μνημονιακοί βρικόλακες που διοικούν τη χώρα και τις πόλεις μας; Όχι βέβαια, απλώς κλέβουν ένα τσιτάτο για να προσποιηθούν τους προοδευτικούς. Ίσως πάλι να έχει δίκιο και ο Ντέιβιντ Χάρβεϊ όταν ξανασκέφτεται για το Δικαίωμα στην Πόλη, πιθανώς έχοντας στο μυαλό του άρπαγες του συνθήματος σαν τον κ. Καμίνη.

Έχει κι αυτή η πόλη τις χαρές της, μέσα στην καταχνιά. Στο παιχνίδι των άτακτων μαθητών, στη συνάντηση, στο δρόμο, στην αλληλεγγύη, στην ανεκτικότητα, στην απόφαση να μη το βάλεις κάτω.

«Το δικαίωμα στην πόλη είναι ένα κενό σημαίνον. Όλα εξαρτώνται από το ποιος θα του προσδώσει ένα νόημα. Οι επενδυτές και οι υπερεργολάβοι μπορούν να το διεκδικήσουν, και έχουν κάθε δικαίωμα να το κάνουν. Το ίδιο όμως ισχύει και για τους άστεγους και τους χωρίς χαρτιά. Αναπόφευκτα θα βρεθούμε αντιμέτωποι με το ερώτημα τίνος τα δικαιώματα αναγνωρίζονται, ενώ παράλληλα καθίσταται σαφές ότι, όπως το έθεσε ο Μαρξ στο Κεφάλαιο, “μεταξύ ίσων δικαιωμάτων κριτής είναι η δύναμη”». (Ντέιβιντ Χάρβεϊ, «Εξεγερμένες Πόλεις»)

Έτσι είναι. Αυτοί ή Εμείς που λέγαμε και στην αρχή. Διεκδικούμε κι εμείς το δικαίωμά μας στην πόλη, το διεκδικούν και αυτοί. Αυτοί το κατανοούν σαν το δικαίωμα να κερδίσουν, να βγάλουν χρήμα – όπως κάνουν με όλα τα άλλα – να διευρύνουν την εξουσία τους, να φιμώσουν κάθε διαφορετική φωνή, να τελειώνουν με κάθε ανορθογραφία ελεύθερης σκέψης και αντίστασης. Εμείς, ίσως, να το κατανοούμε λίγο διαφορετικά, όπως μάλλον και ο εμπνευστής του όρου:

«Το δικαίωμα στην πόλη δεν μπορεί να νοηθεί ως απλό δικαίωμα επίσκεψης ή επιστροφής στις παραδοσιακές πόλεις. Δεν μπορεί να διατυπωθεί, παρά μόνο ως δικαίωμα στην αστική ζωή, μετασχηματισμένη, ανανεωμένη». (Ανρί Λεφέβρ, «Δικαίωμα στην Πόλη»)

Σε αυτή τη γωνιά του διαδικτύου, μαζευτήκαμε άνθρωποι που μια τέτοια ζωή, μετασχηματισμένη, ονειρευόμαστε. Για μια άλλη, μετασχηματισμένη πόλη – και το δικαίωμα όλων σε αυτή- θα παλεύουμε και θα γράφουμε. Σε αυτή θα αφιερώνουμε τις αναρτήσεις μας. Για το δικαίωμα των δεκαπεντάχρονων αγοριών να πίνουν τη μπύρα τους χωρίς να τους σκοτώνουν οι μπάτσοι. Για το δικαίωμα στους πιτσιρικάδες να σουλατσάρουν στην πόλη χωρίς να τους οδηγούν στο θάνατο για ένα εισιτήριο. Για να μπορεί να κάνει το ποδήλατό του ανενόχλητος ο φίλος με το σκούρο δέρμα, χωρίς να τον εμποδίζουν οι εχθροί με τη σκούρα καρδιά. Για κάθε έναν και κάθε μια από εμάς που θέλει να αποφασίσει ο ίδιος για την εμφάνιση ή τη σεξουαλικότητά του. Για τον Παύλο. Για όλους εμάς που μας αξίζει να ζήσουμε μια διαφορετική ζωή, με αξιοπρέπεια.

Καλή μας αρχή λοιπόν. Έξω οι δρόμοι αναπνέουν διψασμένοι, ανοιχτοί.

* Ο Θάνος Ανδρίτσος είναι Αρχιτέκτονας Μηχανικός-Πολεοδόμος, υπ.Διδάκτορας Οικονομικής Γεωγραφίας. 

ΠΗΓΉ: .toperiodiko.gr

P