Ιταλία: Τα πορτοκάλια της μαφίας

Η μαφία έχει εισχωρήσει στην παραγωγική αλυσίδα της ιταλικής γεωργίας. Μετανάστες πέφτουν θύματα ακραίας εργασιακής εκμετάλλευσης και οι έλεγχοι είναι σχεδόν ανύπαρκτοι.

            Μετανάστες από κάθε γωνιά του κόσμου περιμένουν το χάραμα σε διασταυρώσεις δρόμων, ανάμεσα σε σκουπίδια. Ένα αγροτικό αυτοκίνητο σταματά για να τους μαζέψει. Προορισμός του είναι τα κοντινά χωράφια με τις πορτοκαλιές. Εκεί, στην Καλαβρία, μετανάστες μαζεύουν τη σοδειά των εσπεριδοειδών κάτω από απάνθρωπες συνθήκες εργασίας. Τα φρούτα αυτά εξάγονται στη συνέχεια μεταξύ άλλων και στη Γερμανία.

          Στην περιοχή γύρω από τη μικρή πόλη Ροζάρνο οι μετανάστες ζουν κατά χιλιάδες σε παραπήγματα, χωρίς ρεύμα και τρεχούμενο νερό, μέσα σε ακαθαρσίες. Το γκέτο του Σαν Φερναντίνο συγκαταλέγεται στα μεγαλύτερα της Ιταλίας. Κανείς δεν θέλει τους μετανάστες, ταυτόχρονα όμως είναι απαραίτητοι για την γεωργία της περιοχής. Στόχος είναι η παραγωγή ολοένα και πιο φθηνών προϊόντων, τα οποία θα πωλούνται ακόμη πιο φθηνά στα σούπερ μάρκετ. Οι ξένοι εργάτες αμείβονται με μεροκάματα πείνας και είναι σε ετοιμότητα καθ' όλη της διάρκεια του χρόνου και ολόκληρο το 24ωρο. Δεν λείπουν ακόμη και οι θάνατοι από εξάντληση. Μετά όλα συνεχίζονται σαν μην συνέβη τίποτα.

          Στο παρασκήνιο κινεί τα νήματα η μαφία. Αυτή ελέγχει τη μεταφορά, την πώληση και τους εργάτες που πέφτουν θύματα εκμετάλλευσης. «Η δραστηριότητα της μαφίας εκτείνεται σε ολόκληρη την αλυσίδα παραγωγής», αναφέρει έκθεση του Ιταλικού Γεωργικού Συνδέσμου Coldiretti. Το σύστημα αυτό έχει αποκτήσει προ πολλού όνομα: Agromafia.

Έμμεση στήριξη της μαφίας

Το γκέτο του Σαν Φερναντίνο στην Καλαβρία

      «Εδώ, στην περιοχή μας, δύο χαμένοι της παγκοσμιοποίησης μοιράζονται τη φτώχεια: οι γεωργοί της περιοχής και οι μετανάστες», επισημαίνει ο δήμαρχος του Ροζάρνο Τζιουζέπε Ιντά. Όπως λέει, η γεωργική οικονομία της περιοχής δεν είναι πια ανταγωνιστική. Τα εσπεριδοειδή εισάγονται σήμερα πολύ φθηνότερα από τη Βόρεια Αφρική και τη Βραζιλία. Όπως λέει ο ίδιος, ένας αγρότης στην Καλαβρία δεν είναι σε θέση να πληρώσει μεροκάματο της τάξης των 40 ευρώ – έτσι οι μετανάστες παίρνουν μόλις 20 ευρώ την ημέρα, από τα οποία πρέπει να πληρώσουν τη μεταφορά, το ψωμί και το νερό τους. Το ίδιο σύστημα εκμετάλλευσης υπάρχει σε όλη τη χώρα: στην Καλαβρία και τη Σικελία με τα εσπεριδοειδή, στην Απουλία με τις ντομάτες και στο Πεδεμόντιο (Πιεμόντε) με τα σταφύλια.

        Οι καταναλωτές δεν μπορούν να αντιληφθούν ότι αγοράζοντας αυτά τα φρούτα στηρίζουν ένα μαφιόζικο σύστημα σύγχρονης σκλαβιάς στην καρδιά της Ευρώπης. «Το πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει έλεγχος», λέει ο ιταλός συγγραφέας και ερευνητής Αντονέλο Μανγκάνο. Όπως λέει, με την αγορά ενός λεμονιού, πορτοκαλιού ή μιας ντομάτας σε κάποιο γερμανικό σούπερ μάρκετ είναι επομένως πιθανό ότι πληρώνει κανείς έμμεσα την ίδια τη μαφία.

      Η Ιταλία είναι για τη Γερμανία –πίσω από την Ισπανία και την Ολλανδία- η σημαντικότερη χώρα εισαγωγής φρέσκων φρούτων και λαχανικών, όπως προκύπτει από στατιστικά στοιχεία του γερμανικού υπουργείου Γεωργίας. Ωστόσο, κατά κανόνα δεν μαθαίνει κανείς στα σούπερ μάρκετ από πού ακριβώς προέρχονται τα προϊόντα και κάτω από ποιες συνθήκες έχουν παραχθεί.

Ανέτε Ρόιτερ (dpa) / Άρης Καλτιριμτζής

πηγη:http://www.dw.com

Πως λειτουργεί η Υδροπονία

Αν έχετε τοποθετήσει ποτέ ένα κομμάτι  φυτού σε ένα ποτήρι νερό με την ελπίδα ότι θα αναπτύξει ρίζες, έχετε στην πράξη ασκηθεί σε μια μορφή της υδροπονίας. 

       Υδροπονία είναι ένας κλάδος της γεωργίας, όπου τα φυτά που καλλιεργούνται χωρίς τη χρήση του εδάφους. Τα θρεπτικά συστατικά που τα φυτά συνήθως προέρχονται από το έδαφος απλώς διαλύονται στο νερό αντ 'αυτού, και ανάλογα με τον τύπου χρησιμοποιούμενου υδροπονικού συστήματος, οι ρίζες του φυτού αναπτύσσονται, πλημμυρισμένα υγραίνονται με το θρεπτικό διάλυμα, έτσι ώστε το φυτό μπορεί να αντλήσει τα στοιχεία που χρειάζεται για την ανάπτυξη του.

             Ο όρος υδροπονία προέρχεται από την αρχαία ελληνική "υδωρ"που σημαίνει νερό και «πόνος», που σημαίνει εργασία. Μπορεί μερικές φορές να αναφέρεται  λανθασμένα  ως υδατοκαλλιέργεια , ή  υδατοκαλλιεργειών, αλλά αυτοί οι όροι που πολύ πιο κατάλληλα  χρησιμοποιούντε για άλλους κλάδους της επιστήμης που δεν έχουν τίποτα να κάνουν με την καλλιέργεια φυτών.

          Καθώς ο πληθυσμός αυξάνεται και η πείνα μαστίζει τον πλανήτη μας και η καλλιεργήσιμη γη  μειώνεται για να καλύψει τις ανάγκές της ανθρωπότητας, η  φυτική παραγωγή εχει και ένα εργαλείο...... την υδροπονία, θα μας προσφέρει μια σανίδα σωτηρίας του είδους και θα μας επιτρέψει να παράγουμε καλλιέργειες σε θερμοκήπια ή σε  ακόμα σε πολυόροφα κτίρια αφιερωμένα στη γεωργία. Ήδη, όπου το κόστος της γης είναι πολύ μεγάλο, οι καλλιέργειες πραγματοποιουνται  υπόγεια, στις στέγες και στα θερμοκήπια με υδροπονικές μεθόδους.

Παραγωγήυδροπονικής τομάτας στο θερμοκήπιο 

         

Ιστορία της Υδροπονίας και  Κηπουρικής ανευ χώματος

Ενώ είναι εύκολο να φανταστεί κανείς αυτό το είδος της διαδικασίας είναι χαρακτηρισμένο από πολλουςς ως  επιστημονικής φαντασίας. Η υδροπονία  ήταν σε χρήση για χιλιάδες χρόνια. Οι διάσημοι κρεμαστοί κήποι της Βαβυλώνας, ένα από τα επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου, σε μεγάλο βαθμό πιστεύεται ότι λειτουργούσε σύμφωνα με τις αρχές της υδροπονικής. Χτισμένο γύρω στο 600 π.Χ. στη Βαβυλωνία της Μεσοποταμίας, οι κήποι  βρίσκονται κατά μήκος του ποταμού Ευφράτη. Η περιοχή υποφέρει από ένα ξηρό, ξηρό κλίμα που είχε σπάνια βροχή, και  πιστεύεται ότι οι καταπράσινοι κήποι  ποτίζονταν χρησιμοποιώντας ένα σύστημα άρδευσης , που μετέφερε το νερό  από το ποτάμι και επέτρεψε να ποτιίσει σε κάθε σημείο  τον -φυτεμένο δώμα-οροφόκηπο .

Κατά τη διάρκεια του 10ου και 11ου αιώνα, οι Αζτέκοι ανέπτυξαν ένα σύστημα πλωτών κήπών με βάση υδροπονία. Είχαν εκδιωχθεί από τη γη τους, και  εγκαταστάθηκαν στη λίμνη Tenochtitlan. Δεν είναι δυνατή η καλλιέργεια φυτών στην ελώδη ακτή της λίμνης,  και έχτισαν σχεδίες από καλάμια και τις ρίζες. Αυτές οι σχεδίες ενώνονται με ένα κομμάτι του εδάφους από τον πυθμένα της λίμνης, και στη συνέχεια επιπλέουν. Οι καλλιέργειες θα αναπτυχθούν πάνω από τις σχεδίες, οι ρίζες τους  διαμορφώνονται μέσα από τις σχεδίες και προς τα κάτω μέσα στο νερό.  Ο Μάρκο Πόλο  στα κείμενα  του  είδε παρόμοιους πλωτούς κήπους, ενώ επισκέπτονται την Κίνα στα τέλη του 13ου αιώνα [πηγή: Indianetzone.com ].

Οι αγρότες από Intha Μιανμάρ Φυλή πάραάει τις ντομάτες σε μια πλωτή σχεδία κήπο στην περίφημη λίμνη Inle. Αυτοί οι κήποι είναι πιθανώς παρόμοιοι με εκείνα που καλλιεργούνται από τους Αζτέκους στη λίμνη Tenochtitlan.

Khin Maung Win / AFP / Getty Images

 Η επίσημη έρευνα και δημοσιεύσεις που πραγματοποιούνται σχετικά με την υδροπονία ειχαν   ξεκινήσει  από παλιά από τον17ο αιώνα.  Ο Sir Francis Bacon, ένας Βρετανός επιστήμονας, φιλόσοφος και πολιτικός έκανε την έρευνα για το έδαφος "με λιγότερη" κηπουρική στη δεκαετία του 1620. Το έργο του σχετικά με το θέμα δημοσιεύθηκε μετά τον θάνατό του το 1627 και προκάλεσε ένα απίστευτο κύμα της έρευνας στον τομέα της υδροπονίας.

Το 1699, ένας άλλος Άγγλος επιστήμονας, ο John Woodward, έκανε  δοκιμές στις οποίες ανάπτυσσε  δυόσμο με διάφορες λύσεις στο νερό. Προσπάθησε να αυναπτύξει δυόσμο  στο νερό της βροχής, το νερό του ποταμού και το νερό που είχε αναμειχθεί με το χώμα και στη συνέχεια στραγγίζεται. Βρήκε ότι  αναπτύχθηκε ταχύτερα και παράγονται υγιή φυτά στο διάλυμα νερού που είχαν αναμιχθεί με το χώμα.Το συμπέρασμά του ήταν ότι τα φυτά θα αναπτύσσονται καλύτερα σε λιγότερο καθαρό νερό από ό, τι  σε αποσταγμένο νερό. Γνωρίζουμε σήμερα ότι τα αποτελέσματά του οφείλονταν σε μέταλλα που παρέμειναν στο νερό, αφού είχαν αναμιχθεί με το χώμα [πηγή: Γυαλί ].

          Ένας επιστήμονας Berkeley, William Gericke, προώθησε τη χρήση της υδροπονίας στην εμπορική γεωργία.Χρησιμοποιώντας μια διαδικασία που ονομάζεται « υδατοκαλλιέργεια », που ξεπλενει  τα συστατικά από το έδαφος παρήγαγε μαζικά ντομάτες στο σπίτι του μέσω του νερού και θρεπτικών διαλυμάτων. Μετά τη διαπίστωση ότι ο όρος «υδατοκαλλιέργειας» είχε ήδη χρησιμοποιείται για να περιγράψει τη μελέτη των υδρόβιων οργανισμών, έπλασε τον όρο "υδροπονία", το οποίο θα χρησιμοποιούν ακόμη και σήμερα [πηγή: Jensen ].

          Δύο άλλοι επιστήμονες  στο Berkeley,  ο Dennis Hoagland καιο Daniel Arnon, αργότερα επεκτάθηκαν  στην έρευνα του gericke του. Το 1938, που δημοσιεύθηκε "η μέθοδος του νεροκαλλιέργειας   για την καλλιέργεια φυτών χωρίς χώμα," η οποία είναι ευρέως θεωρείται ότι είναι ένα από τα πιο σημαντικά κείμενα που έχουν δημοσιευτεί ποτέ για υδροπονία. Αρκετά από τα θρεπτικά διαλυμάτα που ανέπτυξαν χρησιμοποιούνται ακόμη και σήμερα.

          Σύμφωνα με ένα άρθρο του 1938 το περιοδικό Time, μία από τις πρώτες εμπορικές χρήσεις της υδροπονίας συνέβησαν κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου με βάση την έρευνα που λαμβάνει χώρα στο Μπέρκλεϊ. Δεξαμενές από μεταλλικό νερό  χρησιμοποιούνται για φασόλια, ντομάτες και λαχανικά στο μικροσκοπικό νησί Wake, ένα μικρό κομμάτι γης στον Ειρηνικό Ωκεανό. Αυτό το νησί χρησιμοποιήθηκε ως μια στάση για ανεφοδιασμό  της Pan-Am Airways, και τα τρόφιμα που καλλιεργούνται εκεί χρησιμοποιήθηκε επιτυχώς για τη διατροφή του προσωπικού και του πληρώματος της αεροπορικής εταιρείας. Παρόμοιες καταστάσεις συνέβησαν κατά τη διάρκεια του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου , όπου υδροπονία χρησιμοποιείται για την καλλιέργεια φυτών για τα στρατεύματα στα άγονα νησιά του Ειρηνικού [πηγή: περιοδικό Time ].

http://home.howstuffworks.com/lawn-garden/professional-landscaping/alternative-methods/hydroponics.htm

Ασφόδελος το νεκρολούλουδο των αρχαίων Ελλήνων

Ο Ασφόδελος είναι ένα σπουδαίο μελισσοκομικό φυτό. 

Ανθίζει Φεβρουάριο και Μάρτιο και δίνει μεγάλες ποσότητες γύρη και νέκταρ. 

Επειδή ανθίζει πολύ νωρίς δεν μπορούμε να πάρουμε μέλι από ασφόδελο, ενώ δύσκολα μπορούμε να πάρουμε γύρη για τον ίδιο λόγο. 

Οι μέλισσες το επισκέπτονται με μεγάλη λαιμαργία, και γεμίζουν την γούσα τους μπόλικο νέκταρ και παίρνουν επίσης μεγάλες ποσότητες κατακόκκινη γύρη. 

        Αν πάτε λοιπόν στο μελισσοκομείο σας αυτές τις ημέρες και δείτε ότι οι μέλισσες φέρνουν κόκκινη γύρη τότε μην έχετε καμία αμφιβολία ότι δουλεύουν τον ασφόδελο. 

       Λέγεται ότι αν δουλέψει ο ασφόδελος βοηθάει τα μελίσσια να αναπτυχτούν τόσο πολύ που μετά αυτά εκμεταλλεύονται όλες τις ανθοφορίες της άνοιξης, και καθώς είναι δυνατά μας δίνουν τελικά καλές ποσότητες ανθόμελο στα τέλη της άνοιξης. 

      Ο ασφόδελος όμως είναι και φυτό με ιστορία, αφού οι αρχαίοι Έλληνες θεωρούσαν ότι οι νεκροί κατοικούσαν σε ένα λιβάδι με ασφόδελους…

      Φυτό της οικογένειας των λειριοειδών, συχνά στις παραμεσόγειες χώρες. Στην Ελλάδα έχουμε 5 είδη. Η λαϊκή ονομασία του ασφόδελου είναι σφέρδουκλας, ασφόντυλος, σπερδούκλας, καραβούκι, ακαρώνι, άρβηκας, σπουρτούλα σπερδούκλι κ.α

      Κατά την μυθολογία αποτελούσε έμβλημα του θεού Διόνυσου. Οι Αρχαίοι Έλληνες το είχαν σαν σύμβολο πένθους και όπως αναφέρει ο Όμηρος στην «Οδύσσεια» έσπερναν τον ασφόδελο στους τάφους, γιατί νόμιζαν ότι οι ψυχές τρέφονταν με τους κονδύλους τους.

    Έλεγαν ακόμα ότι οι πεθαμένοι άνθρωποι κατοικούν στον «Ασφόδελο Λειμώνα», λιβάδι με ασφόδελους που βρίσκεται στον Άδη. Τα λουλούδια του αποτελούσαν πρότυπο λησμονιάς. 

         Το φυτό φέρει όλα τα φύλλα στη βάση του, γραμμικά όμοια με τους νάρκισσους. Μεταξύ των φύλλων φύεται ένα στέλεχος που τελειώνει στην κορυφή σ' ένα σύνολο βότρυων με άνθη αρκετά εντυπωσιακά κωδωνοειδή – αστεροειδή, λεπτά με έξη πέταλα. 

       Το μακρύ της στέλεχος όταν είναι στραβό, λένε ότι η χρονιά θα είναι κακή, αντίθετα αν είναι ίσιο η χρονιά θα πάει καλά. Επειδή είναι μαλακό παλιά τα παιδιά κατασκεύαζαν μ' αυτό ανεμόμυλους, που τους αναρτούσαν το καλοκαίρι πάνω στα δώματα. 

       Οι κατσίκες, λένε οι βοσκοί, όταν φάνε ξερά τα μπουμπούκια της ζαλίζονται πρήσκονται και μπορεί και να πεθάνουν. Με τα φύλλα της γέμιζαν στρώματα, ευτελές υλικό για τους φτωχούς. 

      Κατά καιρούς είχε χρησιμοποιηθεί ως συγκολλητική ουσία, για την παρασκευή αλκοόλ αλλά και ως αλοιφή κατάλληλη για κάθε πληγή. 

       Στον άλλο κόσμο, o Άδης υποδέχεται τις αδύνατες μορφές των πεθαμένων στον “ασφοδελό λειμώνα”, ένα έρημο λιβάδι όπου φυτρώ¬νουν σπερδούκλια. 

Σ' αυτό το περιβάλλον ταιριάζει το ωχρό λουλούδι του φυτού.

       Σ' ένα από αυτά τα λιβάδια, γεμάτα από ασφόδελους, όπως τα βλέπουμε και σήμερα σε απέραντες εκτάσεις στους λόφους και στις ακτές, συναντήθηκαν και οι ψυχές των ηρώων πού είχαν πέσει στην Τροία (Όμηρος, Όδ. 11.539-24.3). 

      Τα χειμωνιάτικα γυμνά κοτσάνια του ασφόδελου τα σύγκριναν οι ποιητές με τις στρατιές των ψυχών πού περιφέρονταν στις όχθες του Αχέροντα.

     Η δυσάρεστη μυρωδιά του φυτού, μαζί με τ’ άχαρα λουλούδια, ασφαλώς είχαν σχέση με τον ωχρό θάνατο και το λυκόφως του κάτω κόσμου. 

       Το γεγονός ότι οι ρίζες του φυτού έχουν άμυλο, πού είναι μια θρεπτική τροφή, ίσως να έκαναν τους αρχαίους να πιστεύουν ότι φυτεύοντας ασφόδελους στα νεκροταφεία προσφέρανε στους νεκρούς μια έστω και πενιχρή τροφή στην τελευταία κατοικία τους. Ο ασφόδελος δεν τρώγεται από τα πρόβατα και τις κατσίκες γιατί οι βλαστοί του έχουν μικρές κρυστάλλινες βελόνες. Αυτό εξηγεί τη μεγάλη εξάπλωση του φυτού. 

        Ο ασφόδελος ο κοίλος, με τα ωραία του άσπρα λουλούδια και τα λεπτά φύλλα, ίσως να είναι το άλλο είδος πού στόλιζε τα Ηλύσια Πεδία, εκείνη τη χώρα των νεκρών στην ήπια δυτική πλευρά της γης, όπου πήγαιναν μόνο οι γιοι των θεών και των ηρώων πού είχαν πέσει σε μάχες. 

       Στην Ελλάδα συναντάμε πέντε είδη. Σύμφωνα με το Θεόφραστο οι κόνδυλοι, οι βλαστοί και τα σπέρματα τρώγονται. Κατά τον Όμηρο τα Ηλύσια Πεδία, κατοικία των νεκρών στην Ελληνική μυθολογία, καλύπτονται από ασφόδελους. Τα φύτευαν στους τάφους και συχνά τα συνέδεαν με την Περσεφόνη. 

      Αυτή η σχέση τους με το θάνατο πιθανόν να οφειλόταν στο γκριζωπό χρώμα των φύλλων του και στα κιτρινωπά άνθη, χρώματα που συμβόλιζαν τη μελαγχολία του κάτω κόσμου και τη χλωμάδα του θανάτου.

       Πρόκειται για ένα σπουδαίο μελισσοκομικό φυτό που λόγο της εποχής που ανθίζει (χειμώνα προς άνοιξη) είναι πολύ χρήσιμο για την ανάπτυξη των σμηνών μας.

Ο ασφόδελος δίνει νέκταρ και γύρη.
 πηγή:melissocosmos.com

του Βασίλη Φραντζολά

Μία κακή απόφαση για το ελαιόλαδο στην Ε.Ε.

Απίστευτο αλλά πραγματικό: Επιτρέπεται επίσημα από την ΕΕ, από 01/2018 η προσθήκη βιοφαινολών στα... σπορέλαια.

Από τον Γενάρη του 2018, ισχύει αυτό που όλοι φοβόντουσαν κάποτε ίσως γίνει, δόθηκε δηλαδή το πράσινο φως από την ΕΕ (απόφαση EU Decision No. 2017/2373) και επιτρέπεται πλεόν η προσθήκη πολυφαινολών στα σπορέλαια, και ειδικότερα της υδροξυτυροσόλης, γνωστής μας από τον ισχυρισμό υγείας για το ελαιόλαδο.  Με την ανατρεπτική αυτή απόφαση επιτρέπεται πλέον η προσθήκη υδροξυτυροσόλης στα σπορέλαια, και μάλιστα σε  υψηλή περιεκτικότητα (215 mg/kg), δηλαδή πολύ κοντά στην συνολική ποσότητα φαινολών που πρέπει να περιέχει ένα ελαιόλαδο (250 mg/kg) για να ισχύει ο ισχυρισμός υγείας! Βέβαια στον ισχυρισμό υγείας του ελαιολάδου περιέχονται και άλλες φαινόλες (τυροσόλη και τα παράγωγά τους), αλλά δεν γίνεται καμμία αναφορά για την ανάγκη παρουσίας συγκεκριμένων φαινολών η για κάποια ελάχιστη ποσότητα τους, αναφέρεται μόνο το σύνολο της περιεκτικότητος τους (250 mg/kg).

Είναι προφανές ότι αυτή η απόφαση είναι μια ΠΟΛΥ ΚΑΚΗ ΑΠΟΦΑΣΗ για το ελαιόλαδο. Είναι σίγουρο ότι θα ακολουθήσουν διαφημιστικές καμπάνιες, από τους γίγαντες Ισπανούς παραγωγούς σπορελαίων ότι π.χ. τα σπορέλαια εμπλουτισμένα πλέον με υδροξυτοροσόλη και με α-τοκοφερόλη (Βιταμίνη Ε - η οποία ήδη επιτρέπεται να προστίθεται), αντιστέκονται στην οξείδωση, κάτι το οποίο ήταν βασικό σημείο υπεροχής του ελαιολάδου έναντι των σπορελαίων. 

 Η κακή αυτή εξέλιξη ήταν αναμενόμενο να έρθει. Πολλά φάρμακα σήμερα παράγονται αντιγράφοντας ουσίες που υπάρχουν στην φύση οι οποίες έγιναν γνωστές για τις θεραπευτικές τους ιδιότητες. Αρα η υδροξυτυροσόλη όπως και άλλες φαινόλες, στις οποίες δόθηκε έμφαση και διαχωρίστηκαν από τα υπόλοιπα αντιοξειδωτικά μικροστοιχεία του ελαιολάδου (βιταμίνη Ε, σκουαλένιο), ήταν επόμενο να παρασκευαστεί στο εργαστήριο και τελικά να τροφοδοτεί πλέον τον μεγάλο αντίπαλο, τα σπορέλαια… Αυτό βέβαια είναι ίσως μόνο η αρχή, ποιός μπορεί να αρνηθεί ότι αφού έγινε το πρώτο και μεγάλο βήμα με την προσθήκη υδροξυτυροσόλης, δεν θα ακολουθήσει η προσθήκη και άλλων φαινολών ;

 Το ελαιόλαδο και μάλιστα το εξαιρετικό παρθένο, έχει ένα σημαντικό σημείο υπεροχής, το οποίο το διαφοροποιεί και το αναδεικνύει σαν τον βασιλιά των ελαίων...το φρουτώδες ! Αυτό το μοναδικό χαρακτηριστικό του που μεθάει όποιον το μυρίσει ή το γευθεί, αυτό που δεν αντιγράφεται, δεν αγοράζεται, δεν πουλιέται. Οταν προσφέρεις όλο αυτό το “πακέτο” - φρουτώδες, πικρό και πικάντικο - με τις βιταμίνες, τα αντιοξειδωτικά του, μαγεύεις και τους πιό δύσκολους καταναλωτές, από όλα τα μέρη του κόσμου. Εαν κάποιος αναζητά πολλές πολυφαινόλες για “φάρμακο”,  μπορεί να πάει και σήμερα ακόμη στο φαρμακείο και να τις αγοράσει, χωρίς να χρειάζεται να πληρώσει 20, 30, 40 ευρώ το λίτρο για ένα ελαιόλαδο πολύ πικρό, με - συνήθως - μέτριο, ή ελαττωματικό φρουτώδες. Διαφορετικά παίζουμε άθελα μας το παιχνίδι των Ισπανικών σπορελαίων, ποντάροντας - κυρίως - στις φαινόλες, τις οποίες εκείνοι πλέον προσθέτουν στα επικίνδυνα σπορέλαια, αφαιρώντας μας ένα μεγάλο συγκριτικό πλεονέκτημα. 

 Ο μεγάλος αγώνας για τις αγορές, και στην Ιταλία και στην Ισπανία και στην Κροατία, και στην Τυνησία, γίνεται ανάμεσα σε ελαιόλαδα με ισχυρά και πολύπλοκα φρουτώδη, ισχυρά πικρά και πικάντικα, με το φρουτώδες να παίζει βέβαια πρωταρχικό ρόλο. Στην χώρα μας διακινείται με επιμονή η θεωρία και υπάρχει και μια έντονη πολεμική, ώστε να μην συμμετέχουν τα Ελληνικά  ελαιόλαδα σε διαγωνισμούς ελαιολάδων, όπου κρίνονται από επιτροπές εμπειρογνωμόνων το φρουτώδες, το πικρό και το πικάντικο. Αντίθετα, προωθούνται διαγωνισμοί όπου βραβεύονται οι ποσότητες των φαινολών των ελαιολάδων, μετρημένες με ένα συγκεκριμένο όργανο και με μία συγκεκριμένη (αλλά μη αναγνωρισμένη) εργαστηριακή μέθοδο. Σε πολλές χώρες, πάρα πολλά πανεπιστημιακά εργαστήρια έχουν αναπτύξει κατά καιρούς τα τελευταία 30 χρόνια, δικές τους, μη αναγνωρισμένες  μεθόδους μέτρησης των φαινολών του ελαιολάδου, τις οποίες όμως χρησιμοποιούν για εσωτερική χρήση στο πανεπιστήμιο και για ερευνητικούς σκοπούς. Η εγκεκριμένη μέθοδος μέτρησης των φαινολών είναι μία και εφαρμόζεται διεθνώς: η μέθοδος του IOC, με χρήση HPLC. 

 Με την πρόσφατη, ανατρεπτική  απόφαση της ΕΕ η οποία επιτρέπει πλέον την προσθήκη της φαινόλης  υδροξυτυροσόλης στα σπορέλαια και στα επαλειφόμενα (spreads), ξεκινά μία νέα  εποχή για το ελαιόλαδο αλλά και τα σπορέλαια. Το σημείο υπεροχής του ελαιολάδου απέναντι σε αυτές τις κινήσεις είναι το διαφορετικό φρουτώδες των πολλών ποικιλιών του, σε αρμονία με την αίσθηση του πικρού και του πικάντικου. Η στόχευση πολλών μικρών νέων παραγωγών σε παραγωγή ελαιολάδων, τα οποία θα έχουν (κυρίως) υψηλές φαινόλες, αφήνοντας σε δεύτερη μοίρα το φρουτώδες , είναι ένα τεράστιο λάθος, αφού σαν παραμορφωτικός φακός,  τους δίνει την εντύπωση ότι έτσι θα πορευθούν τον δρόμο της (εμπορικής) επιτυχίας, κυρίως στο εξωτερικό. Σε παγκόσμιο επίπεδο γίνονται έρευνες και προσπάθειες για την ανακάλυψη ή βελτίωση τεχνικών παραγωγής ελαιολάδου (ταχεία μετάδοση θέρμανσης, υπέρηχοι) με τις οποίες επιτυγχάνεται η εξαγωγή περισσότερων αρωμάτων από τον καρπό, στο ελαιόλαδο. Θέλουμε ελαιόλαδα δυνατά και στα τρία χαρακτηριστικά τους, πρωταρχικά στα φρουτώδη αλλά και σε πικρά και πικάντικα, σε αρμονία μεταξύ τους, για να κατακτηθούν οι αγορές στο εξωτερικό και να επιβιώσουν οι επιχειρήσεις με πωλήσεις ικανών ποσοτήτων.  

Oliveoilseminars.com

Σχετικα αρθρα:
 Προστασία από τον δάκο της ελιάς
Η Ελιά η Χρυσόφυλλη 
ΒΙΟΛΟΓΙΚΗ ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΑ ΤΗΣ ΕΛΙΑΣ

ΕΛΙΑ~Διάφορα Παθογόνα Ελιάς

AΣΘΕΝΕΙΕΣ ΕΛΙΑΣ

ΕΠΟΧΙΚΕΣ ΑΣΘΕΝΕΙΕΣ ΤΗΣ ΕΛΙΑΣ

Το σύγχρονο κλάδεμα της Ελιάς

Ελαιοκομία και περιβάλλον

Η ορθολογική λίπανση της ελιάς - Κανόνες συγκομιδής ελαιόκαρπου

ΒΙΟΛΟΓΙΚΗ ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΑ ΤΗΣ ΕΛΙΑΣ

Βιοκαλλιέργεια της ελιάς

Η προσβολή των ελαιώνων της Ν. Ιταλίας από το βακτήριο Xylella fastidiosa και ο κίνδυνος εξάπλωσης του στις καλλιέργειες της Ελλάδας

Ελληνικό ελαιόλαδο: Η πραγματικότητα ίσως είναι διαφορετική από την εικόνα

Υπεραιωνόβιες ελιές «μετακόμισαν» στην Αθήνα

ΕΛΙΑ Η ΠΟΛΥΤΙΜΗ