Το Φ25, η λεμονιά, ο Σεκλιζιώτης και οι αρχιτέκτονες, Πλάτων και Ορθοδοξία

        

     Αγαπητοί φίλοι,

1.       Το Φ25. . .
   Στέκομαι δίπλα σε μια μπορντούρα από λέιλαντ ύψους 3-4μέτρων, μήκους 40 μέτρων φυτεμένη δίπλα στο όριο της οικίας με προφανή σκοπό την οπτική κυρίως απομόνωση. Προσπαθώ να καταλάβω τον λόγω για τον οποίο ένα pop-up της στάσης που αρδεύει τον παρακείμενο χλοοτάπητα δεν σηκώνεται ενώ όλα τα υπόλοιπα της ίδιας γραμμής λειτουργούν κανονικά. Σκάβουμε και διαπιστώνουμε τα εξής καταπληκτικά: από το ρολόι μέχρι τις ηλεκτροβάνες, απόσταση 60 μέτρων, υπάρχει o σωλήνας της υδροληψίας: Φ25, 6atm !!!!!! στο ίδιο  χαντάκι είναι περασμένος ο σωλήνας της υδροληψίας, ο σωλήνας της ζώνης και τα δένδρα!!!!!.Η απόσταση των δένδρων από το τοιχίο είναι 15cm!!! και ενδιάμεσα η σέλλα, σφηνωμένη κυριολεκτικά, ανάμεσα στο κορμό και στον τοίχο . . .
   Αποτέλεσμα, σε τακτά χρονικά διαστήματα pop-up που δεν σηκώνονται, διαρροές από το 25άρι της υδροληψίας, καμπάνες η ΕΥΔΑΠ κ.ο.κ.
   Τι είναι αυτό που δημιουργεί άραγε τέτοια ασυνέπεια όταν μάλιστα ο κατασκευαστής τυγχάνει να είναι και συνάδελφος; Η επιστημονική άγνοια, τα στενά οικονομικά πλαίσια εκτέλεσης του έργου ή μήπως κάτι πίσω και πέρα από όλα αυτά;
   Πηγαίνω νοερά τον χρόνο πίσω σε εκείνη ακριβώς την στιγμή της διαπραγμάτευσης ανάμεσα στους δύο εμπλεκόμενους, τον πολιτικό μηχανικό, εργολάβο ή τον ιδιοκτήτη και τον κηποτέχνη. Αφού έχει παρέλθει όλη η στρατιά του μπετόν αρμέ από την κατασκευή και έχει αφαιμάξει κυριολεκτικά τον εκάστοτε ιδιοκτήτη ή εργολάβο πέφτει ο πέλεκυς  στον κηποτέχνη. Αυτός θα βγάλει τα σπασμένα . . .και ο κηποτέχνης θα ρίξει τον πέλεκυ στον κήπο, στο τοπίο στο περιβάλλον. . .
   Όλοι είναι ευχαριστημένοι άλλος λιγότερο  άλλος περισσότερο, άλλωστε τα δένδρα δεν μιλούν, σιωπούν. .
   Δεν ξέρω αν θυμάστε ποιες είναι μερικές βασικές διαφορές των φυτών από τα υπόλοιπα έμβια όντα: τα μεριστώματα των φυτών έχουν ανοικτή ή αόριστη και εντοπισμένη αύξηση στον χρόνο δηλαδή ο μοναδικός θεωρητικά παράγοντας αναστολής της αύξησης τους είναι το περιβάλλον, ανθρωπογενές πια, δηλαδή αυξάνονται συνέχεια ( βλ.Σεκόγιες ) το οποίο όμως περιβάλλον και προσδιορίζουν, ενώ τα μεριστώματα των ζώων έχουν κλειστή και διάχυτη ( βλ Μορφολογία και Ανατομία Φυτών, Δεληβόπουλος Στυλιανός ). Επίσης είναι μονίμως ακίνητα . . .και σιωπούν . . .
   Συμπερασματικά ο μοναδικός θεωρητικά παράγοντας αναστολής της αύξησης τους είμαστε εμείς οι ίδιοι και η σχέση που έχουμε όχι με το περιβάλλον αλλά με την δημιουργικότητα και τον χρόνο. . .
    Γράφει ο κύριος Σπαντιδάκης (βλ.Ελληνικός Κήπος, Σπαντιδάκης Ιωάννης εκδόσεις Σταμούλης):
   «Τοπίο δεν είναι μόνο σχέδιο, χαρτί, μακέτα, οπτική παρουσίαση ή ικανοποίηση αρχιτεκτονικών αρχών. Είναι όλα αυτά μαζί, αλλά εάν λείπει η έννοια της ζωής, το αίσθημα της εξέλιξης, η διαδρομή του χρόνου με οποιαδήποτε αλληλεπίδραση έχουν τα στοιχεία αυτά μεταξύ τους και με τα προηγούμενα, τότε το σύνολο χάνει την οργανική του μορφή και μετατρέπεται σε κακόγουστο σκηνικό θεάτρου . Ο δημιουργός, κατά συνέπεια πρέπει να είναι βαθύς γνώστης της βιολογικής έννοιας του τοπίου για να το δημιουργήσει και στη συνέχεια αυτό να επιβιώσει και να εξελιχθεί. . .»
   Τι είναι εκείνο που απουσιάζει παντελώς από εκείνη την στιγμή της διαπραγμάτευσης; Για ποιόν ακριβώς λόγω το κηποτεχνικό έργο και από τις δύο πλευρές, εργολάβου-κηποτέχνη, πρέπει να μείνει μετέωρο στον χρόνο, ασύνδετο με αυτόν, χωρίς μέλλον διάρκεια, χρονικότητα; Γιατί το μοναδικό πράγμα που αγνοούν και οι δύο εκείνη ακριβώς την στιγμή είναι ο τρίτος δηλαδή το τοπίο, δηλαδή η διάρκεια, η εξέλιξη, η χρονικότητα,  συμφωνώντας εν κατακλείδι ότι δεν διαφέρουν από άλλους, πολλούς δυστυχώς κακούς επαγγελματίες, μη παραγωγικούς, όπου όλα τα καίρια ζητήματα μετατίθενται και αναβάλλονται που δεν προσθέτουν αλλά αφαιρούν χρόνο, εξέλιξη, ζωή  δημιουργώντας εκτρώματα. . .

2.       Η λεμονιά. . .
   Ένας πελάτης πήρε την απόφαση να ξεριζώσει μια λεμονιά και στην θέση της να βάλει μια άλλη λεμονιά επειδή η πρώτη έδινε λίγα λεμόνια και γενικά το δένδρο είχε μια καχεκτική όψη παρά τις όποιες φροντίδες. Πρότεινα ένα αυστηρό κλάδεμα και τον διαβεβαίωσα ότι σε ένα διάστημα τριών μηνών το δένδρο θα ξαναγεννηθεί χωρίς όμως να πάρω θέση και για την καρποφορία του, προσπαθώντας απλώς να αποφύγω το ξερίζωμα.
   Αποτέλεσμα: μετέφερα την ταλαίπωρη λεμονιά στο μπαλκόνι μου κατακαλόκαιρο, σε σκιά, σε μεγάλη γλάστρα με καθαρό κηπευτικό χώμα σχεδόν όμοιο με το μέρος από όπου την έβγαλα και την κλάδεψα. Ανάμεσα στα λοιπά καλλωπιστικά και ένα «κούτσουρο» να κοιτάει τον ουρανό μαζί με την επί τριμήνου αγωνία μου μήπως και σκάσει κάποιο μάτι. Το δένδρο αυτή τη στιγμή έχει κλείσει όλους τους βραχίονες με βλάστηση. . .
   Το διαταύτα . . .Δεν υπήρχε επισκέπτης παρά τις διαβεβαιώσεις μου που να μην με παρότρυνε να ξεφορτωθώ το δένδρο .Το δε εκπληκτικό είναι ότι το «κούτσουρο» αποτελούσε το πρώτο σχόλιο ανάμεσα σε καμιά 25αριά άλλες γλάστρες, χάρμα οφθαλμού.
   Τι είναι άραγε αυτό που ωθεί τον πελάτη ή τους επισκέπτες μου σε τέτοιες σκέψεις. Γιατί έχω την αίσθηση ότι υπάρχει μια αδυναμία, ένα σχίσμα και αυτή η έννοια της ζωής, το αίσθημα της εξέλιξης, η διαδρομή του χρόνου είναι τόσο δύσκολο να εννοηθούν.
Γιατί είναι τόσο δύσκολο να κατανοηθεί ότι αυτό με το οποίο συναλλάσσομαι εγώ, η λεμονιά και όλοι ανεξαιρέτως οι συνάδελφοι που αγαπούν αυτό που κάνουν δεν είναι τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από τον ίδιο τον χρόνο, ότι δηλαδή απλώς δημιουργώ  χρόνο και ο χρόνος δημιουργεί την πρωτοβουλία μου ,την ενέργεια μου, την προσπάθεια μου  και ότι απλώς δεν είναι ένας κλειστός, πεπερασμένος  χρόνος αλλά πάντοτε σε σχέση μαζί μου και όχι κάτι πέρα από εμένα.

Αθήνα από Λυκαβητό

3.       Ο Σεκλιζιώτης και οι αρχιτέκτονες . . .η συνέχεια. . .
  Να κοιτάξουν όλοι αυτοί οι κύριοι, αρχιτέκτονες ,πολιτικοί μηχανικοί, πολεοδόμοι  την Αθήνα από τον Λυκαβηττό και να μας πουν αν αυτό που βλέπουν δεν είναι αυτό  που τόσο εύστοχα απεικόνισε και είπε ο ζωγράφος Τέτσης : μια απέραντη κουρελού.
  Να κοιτάξουν και να μας πουν αν είναι οι μοναδικοί υπεύθυνοι για αυτό το έκτρωμα γιατί δεν νομίζω να συμμετείχαν και Γεωτεχνικοί σε αυτό.
  Όχι μόνο εξαφάνισαν κάθε έννοια τοπίου, φυτού ή εδάφους, τι λέω, ζωής αλλά δεν είχαν και καμία αισθητική και δε νομίζω ότι η Αρχιτεκτονική ως επιστήμη αρνείται την αισθητική και ότι στο διηνεκές σκοπός της είναι πώς θα κάνει την πόλη απάνθρωπη και την φύση μόνο γκράφιτι σε τοίχους  κάτι το οποίο μας δείχνει και το ολοκληρωτικό άδειασμα της πόλης με τον πρώτο ανοιξιάτικο ήλιο ή το γεγονός ότι όλοι μας χωρίς εξαίρεση και εσείς αρχιτέκτονες, πολεοδόμοι, μηχανικοί είμαστε κάποιος άλλος μόνο τα σαββατοκύριακα κάτω από τον ανοιξιάτικο ήλιο, δίπλα στη φύση.
   Να κοιτάξουν και να μας πουν αν σε αυτό το χάος υπάρχει η οποιαδήποτε ιδέα ή πιθανότητα, εξέλιξης, μετάπλασης, αλλαγής, γιατί έχω την αίσθηση ότι έφτιαξαν το δικό τους τεχνητό περιβάλλον το οποίο και τελεσιδίκησε με την ιστορία αρνητικά.
   Και αν με ρωτούσαν που θα ήθελα να μεγαλώσει το παιδί μου θα τους έλεγα πως αντί τις ψυχαναγκαστικές και γκρίζες συμμετρίες θα προτιμούσα το πλινθόκτιστο σπίτι στην Ήπειρο που στέκεται ακόμα όρθιο κλείνοντας αιώνα, κοιτώντας τις ορτανσίες να ανθίζουν και τους σκίουρους.
   Και στο κάτω κάτω της γραφής εμείς απέναντι μας έχουμε κύτταρα ιστούς και βιολογικά αθροίσματα απείρως πολυπλοκότερα από τα τούβλα.
    «Και τώρα που η οικοδομική δραστηριότητα είναι σε ύφεση η αρχιτεκτονική του τοπίου είναι μια διέξοδος για τον κλάδο των αρχιτεκτόνων» όπως μας διαβεβαίωσε η ελληνική αποστολή των αρχιτεκτόνων στην φετινή Μπιενάλε!!! Έλεος!!!
  
   Γιατί έχω την αίσθηση πως σε αυτό το απέραντο γκρίζο το μόνο που σας ενδιέφερε και σας ενδιαφέρει ήταν το τι θα προσκομίσετε εσείς από αυτό, έτσι εγωιστικά,
όπου όλα τα καίρια ζητήματα μετατίθενται και αναβάλλονται μιας και ο χρόνος δεν δημιουργεί ιστορία γιατί είναι Έσχατος και έχει τελεσιδικίσει το 1351μ.χ, με την αναγνώριση της παλαμικής θεολογίας ως κομμάτι του θρησκευτικού δόγματος!!!!!!!!
(Στέλιος Ράμφος, εκπομπή Ζητείται Ελλάς, Αντίφωνο)

4.       Ο Πλάτωνας και η Ορθοδοξία . . .
   Δεν είναι η πρόθεση μου να θίξω το θρησκευτικό αίσθημα κανενός ούτε πιστεύω ότι σκοπός αυτού του forum είναι να αναλωθούμε σε συζήτηση περί του θρησκευτικού αισθήματος του καθενός μας, ούτε προτείνω να αλλαξοπιστήσουμε. Όμως νομίζω πως ότι μέχρι τώρα διαβάσατε είναι αρκετά δεμένο με την σκέψη αυτού του ανθρώπου, που προσπαθεί να ερμηνεύσει τα κακώς κείμενα από μια άλλη οπτική γωνία:
   « Ο τύπος της χρονικότητας που βιώνουμε μας υποχρεώνει να πάρουμε ή να μην πάρουμε αποφάσεις για την θέση μας στη ζωή. Όταν ο χρόνος τελειώνει με ένα ιστορικό γεγονός, την Δευτέρα Παρουσία είναι έσχατος, κλειστός και τότε η ανθρώπινη ανάγκη είναι το πώς ακριβώς θα τον επιμηκύνουμε δηλαδή η αναβολή και η αργία, ο ωχαδελφισμός. Ένα τρανταχτό παράδειγμα αναβολής και μετάθεσης χρόνου είναι η μάστιγα της γραφειοκρατίας. Αν όμως πιστεύουμε ότι ο χρόνος παράγει την ιστορία και δεν περικλείεται σε αυτή τότε η σχέση μας μαζί του είναι ενεργητική και δημιουργική, παράγουμε και δημιουργούμε νέες μορφές χρόνου. . .
  Οι μοναδικές στιγμές της ανθρώπινης ιστορίας όπου η αλήθεια, ο χρόνος, αποδεσμεύτηκε από την ιστορικότητα είναι ο Πλάτωνας, ο 12^ος και ο 16^ος αιώνας με τον Διαφωτισμό. Είμαστε οκτώ αιώνες πίσω και καταλαβαίνουμε γιατί σε ορισμένα θέματα η Ευρώπη είναι μπροστά από εμάς ».
   Για μένα ,αγαπητοί φίλοι, γεωτεχνικοί, αρχιτέκτονες, πολεοδόμοι, μηχανικοί, η μοναδική Δευτέρα Παρουσία είναι το τέλος της ζωής μέσα από την καταστροφή του περιβάλλοντος και η μοναδική ελπίδα είναι αυτό που ο κύριος Ράμφος και ο κύριος Σεκλιζιώτης λένε με μια απλή λέξη: ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ. . .

                                                                                            Με εκτίμηση,

                                                                                                           Σπανέλλης Αλέξης
                                                                                                  Γεωπόνος ΓΠΑ-Κηποτέχνης